ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ทิวเขาพนมดงรัก"

ทิวเขาพนมดงรัก
ทิวเขาพนมดงรัก
	ทิวเขาพนมดงรัก เมื่อมองจากทางทิศตะวันออกของผามออีแดง
จุดสูงสุด
ยอด	ภูขี้สุข
ความสูง; เหนือระดับน้ำทะเล	753 เมตร (2,470 ฟุต)
พิกัด	14°20.25′N 103°55′E / 14.33750°N 103.917°E
ข้อมูลเชิงขนาด
ยาว	300 ก.ม. E/W
กว้าง	40 ก.ม. N/S
ข้อมูลทางภูมิศาสตร์
ประเทศ	ไทย, กัมพูชา และ ลาว
ติดต่อกับ	ชายแดนไทย-กัมพูชา
ข้อมูลทางธรณีวิทยา
อายุหิน	ยุคจูแรสซิก
ประเภทหิน	หินทราย, หินทรายแป้ง

เรียกดูประวัติแบบโต้ตอบ

← การแก้ไขก่อนหน้า การแก้ไขถัดไป →

เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม

เห็นภาพข้อความวิกิ

ในบรรทัด

รุ่นแก้ไขเมื่อ 17:35, 14 มกราคม 2563

ทิวเขาพนมดงรัก (เขมร: ជួរភ្នំដងរែក, Chuor Phnom Dângrêk; ไทย: ทิวเขาพนมดงรัก, อักษรโรมัน: Thio Khao Phanom Dongrak, ลาว: Sayphou Damlek) มาจากภาษาเขมรว่า "พนมดองแร็ก" มีความหมายว่า "ภูเขาไม้คาน" เป็นภูเขาที่ทอดตัวในแนวตะวันออก-ตะวันออก เป็นพรมแดนกั้นระหว่าง ประเทศไทย และประเทศกัมพูชา

ดูเพิ่ม

อ้างอิง

ศิลาจารึกที่ปราสาทเขาพระวิหาร เรียกว่า “ศิลาจารึกศิวศักติ” หรือ “ศิลาจารึก K. ๓๘๒”

แหล่งข้อมูลอื่น

แผนที่และภาพถ่ายทางอากาศของ ทิวเขาพนมดงรัก
- ภาพถ่ายดาวเทียมจากวิกิแมเปีย หรือกูเกิลแมปส์
- แผนที่จากลองดูแมป หรือเฮียวีโก
- ภาพถ่ายทางอากาศจากเทอร์ราเซิร์ฟเวอร์

14°20′15″N 103°55′00″E / 14.3375°N 103.916667°E / 14.3375; 103.916667

@@ บรรทัด 25: / บรรทัด 25: @@
 <br />
-== เขาพนมดงรักในอดีต ==
-เขาพนมดงรักในอดีต เมือหลายพันปีก่อนเป็นที่อยู่ของ [[ชาวกูย]] ที่อพยบมาจาก[[แคว้นอัสสัม]]ถูกรุกรานโดย[[ชาวอารยัน|ชนเผ่าอนารยะ]](อารยัน)จนบางส่วนต้องละทิ้งถิ่นฐานอพยพข้ามลงมาตามลำน้ำโขงถึงตอนใต้ บางส่วนไปอาศัยตาม[[ทิวเขาพนมดงรัก|เขาพนมดงรัก]]
-มีหลักฐาน [[ศิลาจารึกศิวศักติ]] หรือ [[ศิลาจารึก K. ๓๘๒]] สลักขึ้นด้วยภาษาสันสกฤต [[อักษรเทวนาครี]] เป็นศิลาจารึกที่บอกเล่าเรื่องราวให้ทราบว่าถิ่นที่อยู่อาศัยของ “'''ชาวกวย'''” หรือ “'''ชาวกุย'''” ซึ่งเป็นชนพื้นเมืองที่ตั้งหลักแหล่งอาศัยอยู่บนเทือกเขาพนมดงรัก ในดินแดนอิสานประเทศมาตั้งแต่สมัยดึกดำบรรพ์จนกระทั่งเข้าสู่ยุคเริ่มต้นประวัติศาสตร์สมัย “[[อาณาจักรฟูนัน]]” หรือ “อาณาจักรสุวรรณภูมิ”
-เรืองอำนาจขึ้นในคาบสมุทรอินโดจีน กษัตริย์ฟูนันได้สร้างปราสาทเทพบิดรไว้บนภูเขาพนมดงรัก มอบหมายให้ชาวพื้นเมืองรักษาภายหลังจาก “[[อาณาจักรฟูนัน]]” ถูกกองทัพ[[เจนละ]]โจมตีล่มสลายไป “อาณาเจนละ” เรืองอำนาจขึ้นมาแทนที่ต่อมา “[[เจนละ]]”
-จารึกหลายหลักว่า ในการราชาภิเษก สูรยวรรมันจัดมหรสพ และพระราชทานทรัพย์นานัปการแก่ทิวการบัณฑิต เช่น เสลี่ยง พัชนี ศิราภรณ์ ธำมรงค์ และคนโท เสร็จพิธีแล้ว พราหมณ์เฒ่าผู้นี้เดินทางต่อไปยังศาสนสถานต่าง ๆ ในแว่นแคว้นของพระองค์ รวมถึง[[ปราสาทพระวิหาร]] (ប្រាសាទព្រះវិហារ ''บฺราสาทพฺระวิหาร'') บน[[เทือกเขาพนมดงรัก]] (ជួរភ្នំដងរែក ''ชัวรภฺนํฎงแรก'') ที่ซึ่งเขาได้รับปฏิมากรรมทองคำรูป[[ศิวนาฏราช]]<br />
-== ศิลาจารึกที่ปราสาทเขาพระวิหาร ==
-ศิลาจารึกที่[[ปราสาทเขาพระวิหาร]] เรียกว่า “'''ศิลาจารึกศิวศักติ'''” หรือ “'''ศิลาจารึก K. ๓๘๒'''” สลักขึ้นด้วยภาษาสันสกฤต [[อักษรเทวนาครี]] เป็นศิลาจารึกที่บอกเล่าเรื่องราวให้ทราบว่าถิ่นที่อยู่อาศัยของ “'''ชาวกวย'''” หรือ “'''ชาวกุย'''” ซึ่งเป็นชนพื้นเมืองที่ตั้งหลักแหล่งอาศัยอยู่บนเทือกเขาพนมดงรัก ในดินแดนอิสานประเทศมาตั้งแต่สมัยดึกดำบรรพ์จนกระทั่งเข้าสู่ยุคเริ่มต้นประวัติศาสตร์สมัย “[[อาณาจักรฟูนัน]]” หรือ “อาณาจักรสุวรรณภูมิ” เรืองอำนาจขึ้นในคาบสมุทรอินโดจีน กษัตริย์ฟูนันได้สร้างปราสาทเทพบิดรไว้บนภูเขาพนมดงรัก มอบหมายให้ชาวพื้นเมืองรักษาภายหลังจาก “[[อาณาจักรฟูนัน]]” ถูกกองทัพ[[เจนละ]]โจมตีล่มสลายไป “อาณาเจนละ” เรืองอำนาจขึ้นมาแทนที่ต่อมา “[[เจนละ]]” ถูกกองทัพเรือ[[ศรีวิชัย]]โจมตีล่มสลายถูกแบ่งแยกออกเป็น “อาณาจักรเจนละบก” และ “อาณาจักรเจนละน้ำ” ในสมัย “สมเด็จพระปรเมศวร” หรือ “[[พระเจ้าชัยวรมันที่ 2]]” เสด็จกลับจาก[[ชวา]] พระองค์ทรงสร้าง “เมืองมเหนทรบรรพต” ขึ้นเหนือภูเขาพนมกุเลน ทรงสถาปนาศิวลึงค์อันศักดิ์สิทธิ์ขึ้นในวิหารเหนือยอดภูเขาประกาศความเป็น “กมรเตง ชคตะ ราชยะ” เสร็จสิ้นสมบูรณ์แล้ว พระองค์ทรงแผ่พระราชอำนาจขึ้นสู่แผ่นดินสูงบนเทือกเขาพนมดงรัก รบพุ่งได้รับชัยชนะชาวพื้นเมืองแล้วทรงเกลี้ยกล่อมให้ยอมสวามิภักดิ์เพื่อรวม “เจนละบก”และ “เจนละน้ำ” เป็นอาณาจักรเดียวกัน
-“[[พระเจ้าชัยวรมันที่ 2]]” ทรงอภิเษกสมรสกับสตรี[[ชาวกูย]]เมือง[[ศรีสะเกษ]]ผู้เลอโฉมธิดาของ “นางพิณสวรรค์ครามวตี” มีชื่อว่า “ฮยางปราวิตรี” หรือ “'''ปราณ'''” ทรงสถาปนาขึ้นเป็นอัครมเหสีเฉลิมพระนามว่า “[[พระนางกัมพูชาลักษมี]]” และทรงแต่งตั้ง “วิษณุวาล” พี่ชายของ “ปราณ” ให้ดำรงตำแหน่ง “ลักษมินทรา” ทำหน้าที่ดูแลพระคลังส่วนพระองค์และรับใช้ใกล้ชิด แต่งตั้งชาวพื้นเมืองผู้สูงศักดิ์และมีชื่อเสียงเลื่องลือให้ดำรงตำแหน่งต่าง ๆ ลดหลั่นกันถ้วนหน้า นับตั้งแต่นั้นมาชาวพื้นเมืองทุกเผ่าพันธุ์บนที่ราบสูงในอิสานประเทศบเกิดความศรัทธาเลื่อมใสยกย่องว่าทรงเป็น “จักรวาทิน” ทรงรวบรวม “เจนละบก” เจนละน้ำ “เขมรต่ำ” “เขมรสูง” “ข่า” “ชอง” “สำแร” และชาวพื้นเมืองทั้งหลายเข้ารวมอยู่ใน “อาณาจักร[[ขอม]]โบราณ” นักโบราณคดีเรียกว่ายุคเริ่มต้น “[[สมัยพระนคร]]” (Angkor) หรือ “ราชวงศ์โคกธลอก” (Srog Kmer)
 <br />
 ==ดูเพิ่ม==