ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ลิตเทิล ริชาร์ด"
ล r2.7.2) (โรบอต เพิ่ม: vi:Little Richard |
ล replaceViaSearch: ซิงเกิล |
||
| บรรทัด 13: | บรรทัด 13: | ||
|Label= [[RCA Victor Records|RCA Victor]], [[Peacock Records|Peacock]], [[Specialty Records|Specialty]], [[Gone Records|Gone]], [[Atlantic Records|Atlantic]], [[Bell Records (1950s-70s)|Bell]], [[Brunswick Records|Brunswick]], [[Coral Records|Coral]], [[Critique Records|Critique]], [[Elektra Records|Elektra]], [[End Records|End]], [[Guest Star]], [[Kent Records|Kent]], [[Lost-Nite Records|Lost-Nite]], [[Mainstream Records|Mainstream]], [[Manticore Records|Manticore]], [[MCA Records|MCA]], [[Mercury Records|Mercury]], [[Modern Records|Modern]], [[Okeh Records|Okeh]], [[Reprise Records|Reprise]], [[Vee Jay Records|Vee Jay]], [[Warner Bros. Records|Warner Bros.]], [[WTG Records|WTG]] |
|Label= [[RCA Victor Records|RCA Victor]], [[Peacock Records|Peacock]], [[Specialty Records|Specialty]], [[Gone Records|Gone]], [[Atlantic Records|Atlantic]], [[Bell Records (1950s-70s)|Bell]], [[Brunswick Records|Brunswick]], [[Coral Records|Coral]], [[Critique Records|Critique]], [[Elektra Records|Elektra]], [[End Records|End]], [[Guest Star]], [[Kent Records|Kent]], [[Lost-Nite Records|Lost-Nite]], [[Mainstream Records|Mainstream]], [[Manticore Records|Manticore]], [[MCA Records|MCA]], [[Mercury Records|Mercury]], [[Modern Records|Modern]], [[Okeh Records|Okeh]], [[Reprise Records|Reprise]], [[Vee Jay Records|Vee Jay]], [[Warner Bros. Records|Warner Bros.]], [[WTG Records|WTG]] |
||
}} |
}} |
||
'''บาทหลวง ริชาร์ด เวย์น เพนนิแมน''' ({{lang-en|Richard Wayne Penniman}}) หรือเป็นที่รู้จักในชื่อ '''ลิตเทิล ริชาร์ด''' ({{lang-en|Little Richard}}) เป็นนักร้อง นักแต่งเพลง นักเปียโนชาวอเมริกัน เขาถือเป็นกุญแจสำคัญในการนำเพลง[[อาร์แอนด์บี|ริธึมแอนด์บลูส์]]เข้ากับร็อกแอนด์โรล ในทศวรรษ 1950 เขามีผลงานเพลงดัง ตั้งแต่ปี 1955 ถึง 1957 เรื่อยมา อย่าง |
'''บาทหลวง ริชาร์ด เวย์น เพนนิแมน''' ({{lang-en|Richard Wayne Penniman}}) หรือเป็นที่รู้จักในชื่อ '''ลิตเทิล ริชาร์ด''' ({{lang-en|Little Richard}}) เป็นนักร้อง นักแต่งเพลง นักเปียโนชาวอเมริกัน เขาถือเป็นกุญแจสำคัญในการนำเพลง[[อาร์แอนด์บี|ริธึมแอนด์บลูส์]]เข้ากับร็อกแอนด์โรล ในทศวรรษ 1950 เขามีผลงานเพลงดัง ตั้งแต่ปี 1955 ถึง 1957 เรื่อยมา อย่างซิงเกิล "Tutti Frutti", "Lucille" และ "Long Tall Sally" ที่ช่วยวางรากฐานให้กับดนตรีร็อกแอนด์โรล<ref name=RockHallofFame>{{cite web |url=http://www.rockhall.com/inductee/little-richard |title=Little Richard |work=Inductees|publisher=Rock and Roll Hall of Fame}}</ref> และยังมีอิทธิพลให้กับศิลปินรุ่นต่อมาในแนว อาร์แอนด์บี [[ร็อก]] และ[[ดนตรีโซล]] เขายังได้นำ[[ฟังก์]] ให้แพร่หลายในช่วงนี้ ร่วมกับวงที่ใช้[[แซกโซโฟน]] อย่างดิอัปเซตเตอร์ส<ref name=RockHallofFame/> และยังเป็นอิทธิพลให้กับดนตรีแนวนี้ เขายังมีชื่ออยู่ใน[[ร็อกแอนด์โรลฮอลออฟเฟม]] ร่วมกับ 7 ศิลปิน กลุ่มแรกในปี 1986 และยังเป็น 1 ใน 4 ที่ได้รับเกียรติ (ร่วมกับ[[เรย์ ชาร์ลส]], [[เจมส์ บราวน์]] และ[[แฟตส์ โดมิโน]]) ที่ยังได้รับรางวัลผู้บุกเบิกเพลงริทึมแอนด์บลูส์ ที่ประสบความสำเร็จในช่วงชีวิต |
||
ผลงานช่วงแรกของลิตเทิล ริชารืด เป็นส่วนผสมของ[[บูกี้-วูกี้]], ริธึมแอนด์บลูส์ และ[[กอสเปล]] แต่จังหวะที่หนักแน่น เสียงแซกโซโฟนแบบ[[ฟังกี้]] และการตะโกนร้องแบบแหบ การบ่น เสียงกรีดร้อง และการใช้อารมณ์กับเสียงสูงต่ำ ซึ่งถือเป็นดนตรีประเภทใหม่ในยุคนั้น ในปี 1957 ขณะที่กำลังรุ่งโรจน์ เขากลายมาเป็นคริสเตียน ได้เข้าศึกษาที่ Bible college และเลิกการบันทึกเสียงและแสดงดนตรี |
ผลงานช่วงแรกของลิตเทิล ริชารืด เป็นส่วนผสมของ[[บูกี้-วูกี้]], ริธึมแอนด์บลูส์ และ[[กอสเปล]] แต่จังหวะที่หนักแน่น เสียงแซกโซโฟนแบบ[[ฟังกี้]] และการตะโกนร้องแบบแหบ การบ่น เสียงกรีดร้อง และการใช้อารมณ์กับเสียงสูงต่ำ ซึ่งถือเป็นดนตรีประเภทใหม่ในยุคนั้น ในปี 1957 ขณะที่กำลังรุ่งโรจน์ เขากลายมาเป็นคริสเตียน ได้เข้าศึกษาที่ Bible college และเลิกการบันทึกเสียงและแสดงดนตรี |
||
รุ่นแก้ไขเมื่อ 21:02, 23 กันยายน 2555
ลิตเทิล ริชาร์ด |
|---|
บาทหลวง ริชาร์ด เวย์น เพนนิแมน (อังกฤษ: Richard Wayne Penniman) หรือเป็นที่รู้จักในชื่อ ลิตเทิล ริชาร์ด (อังกฤษ: Little Richard) เป็นนักร้อง นักแต่งเพลง นักเปียโนชาวอเมริกัน เขาถือเป็นกุญแจสำคัญในการนำเพลงริธึมแอนด์บลูส์เข้ากับร็อกแอนด์โรล ในทศวรรษ 1950 เขามีผลงานเพลงดัง ตั้งแต่ปี 1955 ถึง 1957 เรื่อยมา อย่างซิงเกิล "Tutti Frutti", "Lucille" และ "Long Tall Sally" ที่ช่วยวางรากฐานให้กับดนตรีร็อกแอนด์โรล[1] และยังมีอิทธิพลให้กับศิลปินรุ่นต่อมาในแนว อาร์แอนด์บี ร็อก และดนตรีโซล เขายังได้นำฟังก์ ให้แพร่หลายในช่วงนี้ ร่วมกับวงที่ใช้แซกโซโฟน อย่างดิอัปเซตเตอร์ส[1] และยังเป็นอิทธิพลให้กับดนตรีแนวนี้ เขายังมีชื่ออยู่ในร็อกแอนด์โรลฮอลออฟเฟม ร่วมกับ 7 ศิลปิน กลุ่มแรกในปี 1986 และยังเป็น 1 ใน 4 ที่ได้รับเกียรติ (ร่วมกับเรย์ ชาร์ลส, เจมส์ บราวน์ และแฟตส์ โดมิโน) ที่ยังได้รับรางวัลผู้บุกเบิกเพลงริทึมแอนด์บลูส์ ที่ประสบความสำเร็จในช่วงชีวิต
ผลงานช่วงแรกของลิตเทิล ริชารืด เป็นส่วนผสมของบูกี้-วูกี้, ริธึมแอนด์บลูส์ และกอสเปล แต่จังหวะที่หนักแน่น เสียงแซกโซโฟนแบบฟังกี้ และการตะโกนร้องแบบแหบ การบ่น เสียงกรีดร้อง และการใช้อารมณ์กับเสียงสูงต่ำ ซึ่งถือเป็นดนตรีประเภทใหม่ในยุคนั้น ในปี 1957 ขณะที่กำลังรุ่งโรจน์ เขากลายมาเป็นคริสเตียน ได้เข้าศึกษาที่ Bible college และเลิกการบันทึกเสียงและแสดงดนตรี
อ้างอิง
- ↑ 1.0 1.1 "Little Richard". Inductees. Rock and Roll Hall of Fame.
 | บทความดารา นักแสดงนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |