ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ฟ้อนเล็บ"
ไม่มีความย่อการแก้ไข ป้ายระบุ: ถูกย้อนกลับแล้ว แก้ไขจากอุปกรณ์เคลื่อนที่ แก้ไขจากเว็บสำหรับอุปกรณ์เคลื่อนที่ |
ไม่มีความย่อการแก้ไข ป้ายระบุ: ถูกย้อนกลับแล้ว แก้ไขจากอุปกรณ์เคลื่อนที่ แก้ไขจากเว็บสำหรับอุปกรณ์เคลื่อนที่ |
||
บรรทัด 2: | บรรทัด 2: | ||
'''ฟ้อนเล็บ''' เป็นการฟ้อนของ[[ชาวไทย]][[ภาคเหนือ]]การแสดงจะมีดนตรีบรรเลงประกอบ จะมีเนื้อร้องหรือไม่มีเนื้อร้องก็ได้ โอกาสที่แสดง ในงานเทศกาลหรืองานนักขัตฤกษ์ต่าง ๆ |
'''ฟ้อนเล็บ''' เป็นการฟ้อนของ[[ชาวไทย]][[ภาคเหนือ]]การแสดงจะมีดนตรีบรรเลงประกอบ จะมีเนื้อร้องหรือไม่มีเนื้อร้องก็ได้ โอกาสที่แสดง ในงานเทศกาลหรืองานนักขัตฤกษ์ต่าง ๆ |
||
ดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออก และตกทางทิศตะวันตก ของทั่วโลก ซึ่งแต่ละประเทศจะเห็น ต่างเวลากัน |
ดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออก และตกทางทิศตะวันตก ของทั่วโลก ซึ่งแต่ละประเทศจะเห็น ต่างเวลากัน |
||
== ประวัติ == |
|||
ฟ้อนเล็บเป็นศิลปะการแสดงที่เป็นเอกลักษณ์ทางภาคเหนือโดยเฉพาะรูปแบบการฟ้อนมีอยู่ 2 แบบ คือแบบพื้นเมืองหรือฟ้อนเมือง และแบบคุ้มเจ้าหลวง กระบวนท่ารำเป็นลีลาท่าฟ้อนที่มีความงดงามเช่นเดียวกับฟ้อนเทียน เพลงแต่ไม่ถือเทียน นิยมฟ้อนในเวลากลางวัน สำหรับชื่อชุดการแสดงจะมีความหมายตามลักษณะของผู้แสดงที่จะสวมเล็บยาวสีทองทุกนิ้ว ยกเว้นนิ้วหัวแม่มือ |
|||
ฟ้อนเล็บของกรมศิลปากร ได้รับรูปแบบการฟ้อนจากคุ้มเจ้าหลวงเจ้าผู้ครองนครเชียงใหม่ [[พระราชชายาเจ้าดารารัศมี]] เป็นผู้ปรับปรุง ซึ่งได้นำมาเผยแพร่ที่[[กรุงเทพมหานคร]]ในคราวสมโภช[[พระเศวตคชเดชน์ดิลก]] |
|||
ช้างเผือกในรัชกาลที่ 7 เมื่อ พ.ศ. 2470 แล้ว[[นางลมุล ยมะคุปต์]] ผู้เชี่ยวชาญการสอนนาฏศิลป์ไทย [[วิทยาลัยนาฏศิลป]] [[กรมศิลปากร]]ได้นำมาฝึกให้ละครคณะหลวงใน[[รัชกาลที่ 7]] และถ่ายทอดให้ |
|||
เป็นชุดการแสดงของกรมศิลปากรโดยมีเนื้อร้องประกอบการแสดง เพื่อเป็นการบวงสรวงหรือฟ้อนต้อนรับตาม[[ประเพณี]]ทาง[[ภาคเหนือ]] |
|||
== ผู้แสดง == |
== ผู้แสดง == |
รุ่นแก้ไขเมื่อ 12:09, 22 มกราคม 2566
ฟ้อนเล็บ เป็นการฟ้อนของชาวไทยภาคเหนือการแสดงจะมีดนตรีบรรเลงประกอบ จะมีเนื้อร้องหรือไม่มีเนื้อร้องก็ได้ โอกาสที่แสดง ในงานเทศกาลหรืองานนักขัตฤกษ์ต่าง ๆ ดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออก และตกทางทิศตะวันตก ของทั่วโลก ซึ่งแต่ละประเทศจะเห็น ต่างเวลากัน
ผู้แสดง
ฟ้อนแต่ละชุดจะใช้จำนวนคนแตกต่างกันไป นิยมกันมี 4 คู่ 6 คู่ 8 คู่ หรือ 10 คู่
การแต่งกาย
จะแต่งกายแบบไทยชาวภาคเหนือสมัยโบราณ คือ เกล้าผมทัดดอกไม้และอุบะ นุ่งผ้าตามแบบชาวเหนือ สวมเสื้อทรงกระบอกแขนยาว คอกลมห่มสไบเฉียง นุ่งผ้าซิ่นลายขวาง และ สวมเล็บมือยาว 8 นิ้ว เว้นแต่นิ้วโป้งหรือนิ้วหัวแม่มือ[ต้องการอ้างอิง]
ท่ารำ
ผู้แสดงจะร่ายรำตามทำนองเพลงที่เชื่องช้า ส่วนการใช้ท่าฟ้อนเล็บนั้น ช่างฟ้อนมักจะจำต่อ ๆ กันมา เป็นท่าฟ้อนดั้งเดิมของชาวเหนือ คือ
- ท่าพายเรือ
- ท่าบัวบานบิด
- ท่าหย่อน
- ท่าพัก
- บังสุริยา
- ไหว้
- ท่าหงส์
- ท่านกยุง
- ท่าเปิด
ต่อมาเมื่อนาฎศิลป์ทางภาคกลางแพร่มาสู่ภาคเหนือ การฟ้อนเล็บก็มีการปรับวิธีการฟ้อนให้เข้ากับท่ารำแม่บท เพิ่มท่ารำให้มากขึ้นและแตกต่างกันไป
ดนตรี
เครื่องดนตรีที่ใช้ในการฟ้อนเป็นวงกลองตึ่งโนง วงต๊กเส้ง หรือวงปี่พาทย์ล้านนา (นิยิมใช้กับฟ้อนเล็บแม่ครูบัวเรียว) ซึ่งเป็นดนตรีของชาวภาคเหนือ ได้แก่ กลองแอว กลองตะโล้ดโป๊ด ฉาบ ฆ้องโหม่งใหญ่ ฆ้องโหม่งเล็ก ฉิ่ง ปี่แนหน้อย ปี่แนหลวง แต่ถ้าเป็นวงต๊กเส้ง จะเพิ่ม สิ้ง มาด้วย เวลาดนตรีบรรเลงเสียงปี่ดังไพเราะเยือกเย็นมาก ท่วงทำนองเชื่องช้า เสียงกลองจะตีดัง ต๊ก สว่า ตึ่ง นง อย่างนี้เรื่อยไป ส่วนช่างฟ้อนก็จะฟ้อนช้า ๆ ไปตามลีลาของเพลง เพลงที่ใช้บรรเลงฟ้อนเล็บจะแบ่งตามท้องถิ่นหลักของแต่ละที่จะใช้เพลงฟ้อนเล็บต่างกันดังนี้