ผู้ใช้:ปัญญา ผาธรรม/กระบะทราย

ที่มา : ของโครงการจิตอาสาพัฒนาระบบเทคโนโลยีและสารสนเทศเพื่อชนบทไทย

....................................................................................................................

ถ้าถามผมว่าเว็บแห่งนี้ หรือ โครงการจิตอาสาพัฒนาเทคโนโลยีเพื่อชนบทไทยนี้มีวัตถุประสงค์ในการก่อตั้งขึ้นมาเพื่ออะไร  และให้บริการอะไรบ้าง ผมขอเท้าความหน่อยนิด...หนึ่งครับ  เดิมทีโครงการนี้ก่อตั้งขึ้นมาโดยศูนย์พัฒนาฝีมือแรงงานจังหวัดศรีสะเกษ  เมื่อประมาณปี 2554 ถ้าผมจำไม่ผิดนะ  โดยตอนนั้นได้จัดโครงการจิตอาสาขึ้นมาซึ่งมีวัตถุประสงค์เพื่อช่วยเหลือโรงเรียนในชนบทที่ห่างไกลความเจริญและเป็นการสำนึกรักบ้านเกิด   โดยการรวมกลุ่มกันของผู้เข้ารับการฝึกจากศูนย์พัฒนาฝีมือแรงงานจังหวัดศรีสะเกษ  ซึ่งโรงเรียนที่ออกค่ายตอนนั้นอยู่ที่ อำเภอราษีไศลจังหวัดศรีสะเกษ ผมก็จำชื่อโรงเรียนไม่ได้เหมือนกัน แต่ให้ไปตอนนี้ก็ไปถูกแน่นอน  5555+  ผู้เข้ารับการฝึกทุกสาขาช่างพร้อมเจ้าหน้าที่และครูฝึกทุกคนเข้าร่วมโครงการนี้  โดยมีการทาสี อาคารเรียน  รั้วโรงเรียนสร้างห้องน้ำ  สนามเด็กเล่น  และอื่น ๆ อีกมากมาย  และทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดีครับ   

            ต่อมา ผมในฐานะครูฝึกฝีมือแรงงาน ตอนนั้นผมเป็นวิทยากรนอกได้มีความคิดว่าทำอย่างไรผู้เข้ารับการฝึกจะเก่ง  และมีประสบการณ์  ซึ่งหากเรียนเฉพาะในห้องเรียนผมคิดว่าไม่สามารถตอบโจทย์ของผู้เข้ารับการฝึกได้  ผมเลยให้ผู้เข้ารับการฝึกออกสำรวจหน่วยงานราชการ  เน้นโรงเรียนในชนบท  ห่างไกลความเจริญ  ลองไปสำรวจสอบถาม  ผอ. โรงเรียนเหล่านั้นดูสิว่า หากมีหน่วยงานจากหน่วยงานของเราไปทำโครงการจิตอาสาเพื่อพัฒนาระบบเทคโนโลยี ให้เขาโดยทุกอย่างเราทำให้ฟรี  ยกเว้นหากมีอะไหล่ที่ต้องซื้อเราไม่มีเงินซื้อให้ ทางโรงเรียนต้องออกเงินซื้อค่าวัสดุในการซ่อมแซมเอง  แต่พอเอาเข้าจริง ๆ  เราบริจาคอะไหล่ไปมากพอสมควร  มาจากไหน  ผู้เข้ารับการฝึกบริจาคบ้าง  ช่วยกันออกเงินบ้าง  ช่วงปี 2554 - 2556 นั้น เราได้ดำเนินการตามโครงการนี้ไปจำนวน ประมาณ 10 โรงเรียน และ  อีก  1 ร้าน อินเทอร์เน็ตคาเฟ่  ได้    และแน่นอนครับ  โรงเรียนให้การตอบรับบ้างไม่ให้การตอบรับบ้าง  เสี่ยงกับการโดนร้านคอมพิวเตอร์หาเรื่องบ้างเพราะไปแย่งลูกค้าของเขา  555 ผมไม่ได้ตั้งใจแย่งแต่ก็เหมือนแย่งละครับ  เพราะหน่วยงานราชการรู้ ๆ กันอยู่ว่าต้องกินเปอร์เซนต์ กินค่าหัว และก็กิน ๆๆๆ ต่อไป ชั่งเขาเราไม่เกี่ยว ค่าซ่อม  400 บาท  ออกบิล 500 บาท  แต่ก็เรื่องของเขาครับ  เรามาว่ากันเฉพาะโรงเรียนที่มีผู้บริหารที่น่าเคารพนับถือดีกว่าไม่เห็นแก่ได้  เห็นแก่ส่วนร่วม   ผมนับถือพวกท่านจริง ๆ  ทำไม  ก็เพราะว่าหลาย ๆ ท่านที่เราไปทำให้นั้นพูดตรงกันคือ อยากเห็นโรงเรียนพัฒนาเรื่องนี้ให้มาก  เพราะคอมพิวเตอร์ที่มีก็ใช้ไม่ได้เยอะมาก  มีครูคอมพิวเตอร์ก็ซ่อมไม่เป็น  กรรม....  เป็นเรื่องปกติครับเห็นมาเยอะ    ส่วนใหญ่สอบบรรจุได้ แต่ทำไรไม่เป็น  เห็นหลายที่แล้ว แต่นั้นคือความสามารถของเขาไม่ขอออกความคิดเห็น  และหลายแห่งครูสอนคอมพิวเตอร์เองก็ไม่ได้จบคอมพิวเตอร์มาโดยตรง  ครูเกษตรบ้าง  คณิตบ้าง วิทย์บ้าง  พละ บ้าง  เป็นไงละครับท่าน อีกอย่างโรงเรียนบ้างโรงเรียนเราต้องทำระบบให้ใหม่ทั้งโรงเรียนเลย  ทั้งระบบเครือข่าย  ระบบคอมพิวเตอร์ ซ่อมจอมอนิเตอร์  ซ่อมเครื่อง Printer จานดาวเทียม ทุกอย่างสารพัด   ผมภูมิใจในตัว  ผอ.  ที่ไม่เห็นแก่เงิน  เพราะว่าหากจ้างเอกชนหรือคนอื่นทำคงหมดไป  3 ถึง 5 แสน บาท  สมัยนั้นนะครับ แต่เราทำให้ฟรี  หลาย ๆ ครั้งเราบุกป่าฝ่าดง  ไปตามทุ่งนา  ไปตามป่า  ไปตามเขา  ก็สนุกไปอีกแบบครับ  มีความสุขดีเหมือนกัน  เล่ามาถึงตอนนี้บางท่านคิดว่ามันทำไปแล้วได้อะไร  นั้นสิ ผมไม่ได้อะไรเลย ทุกวันนี้ผมก็ยังจนเหมือนเดิม  ใครว่าละครับสิ่งที่ผมได้คือ  ความอิ่มใจที่เห็นรอยยิ้มเด็กนักเรียน  ภูมิใจที่เราสอนผู้เข้ารับการฝึกมาแล้วเขาออกค่ายมาอย่างนี้เขาทำได้  ไม่เสียแรงที่พร่ำสอนมา  อีกอย่างสำคัญที่สุดคือ  ผมได้ใจผู้เข้ารับการฝึกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เลย  บางท่านอาจมองว่าผมบ้าไปแล้ว หากเก็บเป็นตัวเงินคงได้เป็นล้านแล้ว  จริงครับคงได้ประมาณนั้น   ผมสอนลูกศิษย์ผมทุกคนเสมอว่า  เราทำดี ถึงไม่มีใครรู้แต่เราก็รู้   การบริการลูกค้าขอให้บริการอย่างเป็นมิตร คิดซะว่าเขาคือญาติของเรา  จงทำให้เขาเหมือนที่เราอยากให้เป็น บางอย่างไม่สมควรเก็บเงินก็อย่าเก็บ  ถึงเก็บก็อย่าเกินไป  ใช้หลักการบริการลูกค้าแบบซื้อใจลูกค้าจะดีกว่า  ถึงได้น้อยแต่ก็อยู่นาน   และผู้เข้ารับการฝึกแต่ละคนส่วนใหญ่ก็มีอาชีพทำกันทั้งนั้น  โดยมีร้านเป็นของตนเอง บางท่านอาจคิดว่าแล้วคนที่ไม่มีร้านที่หางานอยู่ละผมบอกเลยครับว่าเป็นที่ตัวของเขาเอง  คนไหนที่ตั้งใจเรียนใฝ่ศึกษาจริง ๆ ได้ดีกันทุกคน และผมก็สนับสนุนพร้อมให้คำปรึกษาและช่วยเหลืออีกต่างหาก แต่คนไหนมาฝึกเพื่อ หาเงินมาเที่ยวเล่น  หรือ ผ่านไปวัน ๆ  ผมไม่สนใจและไม่ช่วยเหลือด้วย  นี่คือเรื่องจริง   ผมเองก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าโครงการนี้จะเดินต่อไปได้อีกเท่าไหร่  อาจจะยุบหรือเลิกทำก็ได้  เพราะสังคมทุกวันนี้ส่วนใหญ่เห็นแก่เงินกันทั้งนั้น  หายากนะครับหน่วยงานหรือโรงเรียนจะให้ออกค่ายไม่เหมือนแต่ก่อน  เนื่องจากอะไรนั้นผมคิดว่าน่าจะรู้คำตอบกันทุกคนอยู่แล้ว