ข้ามไปเนื้อหา

บอลลูนิ่ง (แมงมุม)

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ลูกแมงมุมกำลังลอยบอลลูนิ่งใน เทือกเขาซานตาครูซ บนคาบสมุทรซานฟรานซิสโก
ภาพจากการศึกษาการสังเกตบอลลูนิ่งในแมงมุมขนาดใหญ่ซึ่งแสดงให้เห็นระยะการบินขึ้นของบอลลูนิ่ง

บอลลูนิ่ง หรือที่บางครั้งเรียกว่า การร่อน เป็นกระบวนการที่ แมงมุม และ สัตว์ไม่มีกระดูกสันหลัง ขนาดเล็กอื่น ๆ เคลื่อนที่ไปในอากาศด้วยการปล่อย เส้นใยบาง ๆ หนึ่งเส้นหรือมากกว่าเพื่อรับลม ทำให้เส้นใยเหล่านี้ล่องลอยอยู่ในอากาศโดยอาศัย กระแสลม และ สนามไฟฟ้า การศึกษาวิจัยในปี 2018 สรุปว่าสนามไฟฟ้าให้แรงเพียงพอที่จะยกแมงมุมขึ้นไปในอากาศ และอาจทำให้เกิดพฤติกรรมการบินบอลลูนิ่งได้ [1] [2] โดยทั่วไปแล้วสิ่งนี้จะใช้โดยลูกแมงมุมเพื่อกระจายพันธุ์ อย่างไรก็ตาม มีการสังเกตเห็นแมงมุมตัวใหญ่ที่ทำเช่นนี้เช่นกัน แมงมุมปีนขึ้นไปบนจุดที่สูงและยืนโดยให้ท้องชี้ขึ้นฟ้า ปล่อยเส้นไหมอันละเอียดอ่อนจาก เส้นใยปั่นใย จนกระทั่งลอยขึ้นสูง ระยะทางการเดินทางที่ทำได้มีตั้งแต่ไม่กี่เมตรไปจนถึงหลายร้อยกิโลเมตร แม้แต่ตัวอย่างบรรยากาศที่เก็บมาจากบอลลูนิ่งที่ระดับความสูง 5 กิโลเมตรและจากเรือกลางมหาสมุทรก็ รายงานว่ามีแมงมุมเกาะอยู่ การขึ้นบอลลูนิ่งอาจเป็นอันตรายได้ (เนื่องจากมีสัตว์นักล่า และเนื่องจากลักษณะที่ไม่สามารถคาดเดาได้ของการขึ้นบอลลูนิ่งระยะไกล ซึ่งอาจทำให้ผู้คนต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่เอื้ออำนวย)

พบได้ใน แมงมุม หลายสายพันธุ์ เช่น Erigone atra, Cyclosa turbinata รวมถึง ไรเดอร์ (Tetranychidae) และใน ผีเสื้อ 31 สายพันธุ์ ซึ่งกระจายอยู่ใน 8 อันดับย่อย เบลล์และเพื่อนร่วมงานของเขาเสนอสมมติฐานว่า บอลลูนิ่ง ปรากฏขึ้นครั้งแรกในยุคครีเทเชียส [3] งานวิจัยยาวนาน 5 ปีในช่วงปี ค.ศ. 1920–1930 เผยให้เห็นว่าสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลัง 1 ใน 17 ตัวที่ติดอยู่ในอากาศเป็นแมงมุม จากตัวอย่างทั้งห มด 28,739 ตัวอย่าง มี 1,401 ตัว อย่างที่เป็นแมงมุม [1]

คำอธิบาย

[แก้]
Xysticus audax ย่องไปอย่างเงียบ ๆ เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการขึ้นบอลลูนิ่ง

การบินบอลลูนิ่งเป็นพฤติกรรมที่แมงมุมและสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังบางชนิดใช้การแพร่กระจายในอากาศเพื่อเคลื่อนที่ระหว่างสถานที่ต่าง ๆ [4] [5] แมงมุม (โดยปกติจำกัดอยู่เพียงแมงมุมสายพันธุ์เล็ก) หรือลูกแมงมุมหลังจากฟักออกมา จะปีนขึ้นไปให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำ ได้ ยืนบนขาที่ยกขึ้นโดยให้ส่วนท้องชี้ขึ้น ("เขย่งเท้า") [6] จากนั้นจึงปล่อยเส้นไหมจาก เส้นใยแมงมุม ไปในอากาศ สิ่งเหล่านี้จะสร้างร่มชูชีพรูปสามเหลี่ยมโดยอัตโนมัติ [7] ซึ่งจะพาแมงมุมหนีไปตามกระแสลมที่พัดขึ้น ซึ่งแม้แต่ลมพัดเบา ๆ ก็สามารถพัดแมงมุมให้กระจัดก ระจายไปได้ [6] [7] สนามไฟฟ้าสถิต ของโลกอาจให้แรงยกในสภาวะที่ไม่ มี ลมได้เช่นกัน [8] [9] พฤติกรรมการพองตัวอาจเกิดขึ้นจากสนามไฟฟ้าที่เอื้ออำนวย [10] [11]

แมงมุมหลายชนิดใช้ไหม ละเอียดเป็นพิเศษที่เรียกว่า ใยแมงมุม [12] เพื่อยกตัวขึ้นจากพื้นผิว และแมงมุมที่ถูกพัดมาโดยลมก็อาจใช้ไหมเพื่อยึดตัวไว้เพื่อหยุดการเดินทาง [7] คำว่า "ใยแมงมุม" ใช้ เป็นสัญลักษณ์หมาย ถึงเส้นด้ายหรือผ้าที่ละเอียดเป็นพิเศษ นักชีววิทยายังใช้คำว่า "ไหมลูกโป่ง" หมายความถึงเส้นด้ายที่ทำหน้าที่ยกและลากระบบด้วยกลไกอีกด้วย โดยทั่วไปแล้วเชื่อกันว่าแมงมุมส่วนใหญ่มีน้ำหนักมากกว่า 1 mg ไม่น่าจะใช้บอลลูนิ่ง [13] เนื่องจากตัวแมงมุมจำนวนมากเสียชีวิตระหว่างการลอยบอลลูนิ่ง จึงมีแนวโน้มน้อยกว่าที่ตัวแมงมุมที่โตเต็มวัยจะลอยบอลลูนิ่งเมื่อเทียบกับลูกแมงมุม อย่างไรก็ตาม ตัวเมียโตเต็มวัยของสายพันธุ์สังคม Stegodyphus หลายสายพันธุ์ (S. dumicola และ S. mimosarum) ที่มีน้ำหนักมากกว่า 100 มก. และมีขนาดลำตัวสูงสุดถึง 14 มิลลิเมตร (0.55 นิ้ว)* ได้มีการสังเกตเห็นการใช้บอลลูนิ่งโดยใช้ กระแสลม ร้อนในวันที่มีอากาศร้อนและไม่มีลม แมงมุมเหล่านี้ใช้เส้นไหมจำนวนนับสิบถึงหลายร้อยเส้นซึ่งรวมกันเป็นแผ่นสามเหลี่ยมที่มีความยาวและความกว้างประมาณ 1 เมตร (39 นิ้ว)* . [7]

Pardosa spp. attempting to balloon
สกุล Pardosa พยายามที่จะบอลลูนิ่ง

ระยะทางและความสูงที่ทำได้

[แก้]
เส้นไหมที่เกิดจากการที่แมงมุมบินเป็นบอลลูนิ่ง

การเดินทางด้วยบอลลูนิ่งส่วนใหญ่จะสิ้นสุดลงหลังจากเดินทางเพียงไม่กี่เมตร แม้ว่าจะขึ้นอยู่กับมวลและท่าทางของแมงมุม [14] แมงมุมอาจถูกพัดขึ้นไปใน กระแสลมกรด นอกจากนี้ วิถีการบินยังขึ้นอยู่กับ กระแสอากาศ ที่พาความร้อน และ แรงลาก ของไหมและร่มชูชีพเพื่อลอยและเดินทางสูงขึ้นไปใน ชั้นบรรยากาศเบื้องบน [15]

ลูกเรือหลายคนรายงานว่ามีแมงมุมติดอยู่ในใบเรือของพวกเขาเป็นระยะทางกว่า 1,000 ไมล์ (1,600 กิโลเมตร)* [16] จากพื้นดิน (Heimer 1988) พวกมันยังถูกตรวจพบในบอลลูนิ่งเก็บข้อมูลบรรยากาศที่เก็บตัวอย่างอากาศในระยะน้อยกว่า 5 กิโลเมตร (16,000 ฟุต)* เหนือระดับน้ำทะเล [17] เห็นได้ชัดว่าการใช้บอลลูนิ่งเป็นวิธีที่พบบ่อยที่สุดสำหรับแมงมุมในการรุกรานเกาะที่อยู่ห่างไกลและยอดเขา [16] [18] เป็นที่ทราบกันว่าลูกแมงมุมสามารถอยู่รอดได้โดยไม่ต้องกินอาหารในขณะที่เดินทางในกระแสลมกรดเป็นเวลา 25 วันหรือมากกว่านั้น [5]

ไร บางชนิดและ หนอนผีเสื้อ บางชนิดยังใช้ไหมเพื่อแพร่กระจายไปในอากาศด้วย [19] [20]

พบว่ามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดระหว่างพฤติกรรมการบินบอลลูนิ่งกับความสามารถของแมงมุมสายพันธุ์หนึ่งในการมีชีวิตรอดบนน้ำ ขาที่กันน้ำช่วยให้พวกมันมีชีวิตอยู่ได้ทั้งในน้ำจืดและน้ำเค็ม ทำให้พวกมันสามารถอยู่รอดได้ในคลื่นที่สูงถึง 0.5 เมตร เมื่อมีลม สัตว์หลายชนิดจะยกขาหรือหน้าท้องขึ้นเพื่อใช้เป็นใบเรือเพื่อขับเคลื่อนตัวเองไปบนผิวน้ำ แมงมุมหลายชนิดยังทิ้งไหมเพื่อยึดตัวเองไว้กับที่ในขณะที่ลอยน้ำด้วย แมงมุมดังกล่าวไม่ได้แสดงพฤติกรรมดังกล่าวบนบก ซึ่งแสดงให้เห็นว่าพวกมันกำลังปรับตัวให้เข้ากับน้ำ [21] [22] [23]

ประวัติศาสตร์

[แก้]

แม้ว่าปรากฏการณ์นี้จะเป็นที่รู้จักตั้งแต่สมัยของอริสโตเติล แต่การสังเกตที่แม่นยำครั้งแรกได้รับการตีพิมพ์โดย นักแมงมุมวิทยา ชื่อจอห์น แบล็กวอลล์ ในปีพ.ศ. 2370 มีการศึกษามากมายที่ทำให้สามารถวิเคราะห์พฤติกรรมดังกล่าวได้ การศึกษาวิจัยเกี่ยวกับบอลลูนิ่งที่สำคัญและครอบคลุมที่สุดแห่งหนึ่งได้รับทุนจาก กระทรวงเกษตรสหรัฐอเมริกา และดำเนินการโดยกลุ่มนักวิทยาศาสตร์ระหว่างปี พ.ศ. 2469 ถึง พ.ศ. 2474 ผลการวิจัยนี้ได้รับการตีพิมพ์ในปีพ.ศ. 2482 ในวารสาร 155 หน้าที่จัดทำโดย PA Glick [1] [24]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 "Can spiders fly? They are found 3 miles above ground". The Fact Source. 3 July 2020. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-08-06. สืบค้นเมื่อ 2020-08-27. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่สมเหตุสมผล มีนิยามชื่อ "thefactsource" หลายครั้งด้วยเนื้อหาต่างกัน
  2. ↑ Morley, Erica L.; Robert, Daniel (July 2018). "Electric Fields Elicit Ballooning in Spiders". Current Biology. 28 (14): 2324–2330.e2. doi:10.1016/j.cub.2018.05.057. PMC 6065530. PMID 29983315.
  3. ↑ Bell, JR, DA Bohan, EM Shaw & GS Weyman. 2005. Ballooning dispersal using silk: world fauna, phylogenies, genetics and models  [ archive ] . Bulletin of Entomological Research 95: 69-114.
  4. ↑ Heinrichs, Ann (2004). Spiders. Compass Point Books. ISBN 9780756505905. OCLC 54027960.[ต้องการเลขหน้า]
  5. ↑ 5.0 5.1 Valerio, C.E. (1977). "Population structure in the spider Achaearranea Tepidariorum (Aranae, Theridiidae)". Journal of Arachnology. 3 (3): 185–190. JSTOR 3704941. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่สมเหตุสมผล มีนิยามชื่อ "instar" หลายครั้งด้วยเนื้อหาต่างกัน
  6. ↑ 6.0 6.1 Weyman, G.S. (1995). "Laboratory studies of the factors stimulating ballooning behavior by Linyphiid spiders (Araneae, Linyphiidae)". Journal of Arachnology. 23 (2): 75–84. JSTOR 3705494.
  7. ↑ 7.0 7.1 7.2 7.3 Schneider, J.M.; Roos, J.; Lubin, Y.; Henschel, J.R. (October 2001). "Dispersal of Stegodyphus Dumicola (Araneae, Eresidae) : They do balloon after all!". Journal of Arachnology. 29 (1): 114–116. doi:10.1636/0161-8202 (2001) 029[0114:DOSDAE]2.0.CO;2. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-10-09. สืบค้นเมื่อ 2022-01-29. {{cite journal}}: ตรวจสอบค่า |doi= (help) อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่สมเหตุสมผล มีนิยามชื่อ "anchor" หลายครั้งด้วยเนื้อหาต่างกัน
  8. ↑ Gorham, Peter (Sep 2013). "Ballooning spiders: The case for electrostatic flight". arXiv:1309.4731 [physics.bio-ph].
  9. ↑ Habchi, Charbel; Jawed, Mohammad K. (March 4, 2022), "Ballooning in spiders using multiple silk threads", Phys. Rev. E, American Physical Society, vol. 105 no. 3, p. 034401, arXiv:2112.10981, Bibcode:2022PhRvE.105c4401H, doi:10.1103/PhysRevE.105.034401, PMID 35428095
  10. ↑ Morley, Erica L.; Robert, Daniel (5 July 2018). "Electric Fields Elicit Ballooning in Spiders". Current Biology. 28 (14): 2324–2330.e2. doi:10.1016/j.cub.2018.05.057. PMC 6065530. PMID 29983315.
  11. ↑ Young, Ed (5 July 2018). "Spiders Can Fly Hundreds of Miles Using Electricity". The Atlantic. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 July 2018. สืบค้นเมื่อ 5 July 2018.
  12. ↑ Oxford English Dictionary 2nd ed.: Gossamer, noun and adjective: fine filmy substance, consisting of cobwebs, spun by small spiders, which is seen floating in the air in calm weather, esp. in autumn, or spread over a grassy surface: occas. with a and pl., a thread or web of gossamer.
  13. ↑ Suter, R.B. (1999). "An aerial lottery: The physics of ballooning in a chaotic atmosphere". Journal of Arachnology. 27 (1): 281–293. JSTOR 3705999.
  14. ↑ Suter, R.B. (1992). "Ballooning: Data from spiders in freefall indicate the importance of posture". Journal of Arachnology. XX (2): 107–113. JSTOR 3705774.
  15. ↑ Greenstone, M.H.; Morgan, C.E.; Hultsh, A.-L. (1987). "Ballooning spiders in Missouri, USA, and New South Wales, Australia: Family and mass distributions". Journal of Arachnology. 15 (2): 163–170. JSTOR 3705725.
  16. ↑ 16.0 16.1 Hormiga, G. (2002). "Orsonwells, a new genus of giant linyphild spiders (Araneae) from the Hawaiian Islands". Invertebrate Systematics. 16 (3): 369–448. doi:10.1071/IT01026.
  17. ↑ VanDyk, J.K. (2002–2009). "Entomology 201 - Introduction to insects". Department of Entomology, Iowa State University. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 June 2009. สืบค้นเมื่อ 18 July 2009.
  18. ↑ Bilsing, S.W. (May 1920). "Quantitative studies in the food of spiders". The Ohio Journal of Science. 20 (7): 215–260.
  19. ↑ Clotuche, Gwendoline; Mailleux, Anne-Catherine; Astudillo Fernández, Aina; Deneubourg, Jean-Louis; Detrain, Claire; Hance, Thierry (2011-04-14). Planque, Robert (บ.ก.). "The Formation of Collective Silk Balls in the Spider Mite Tetranychus urticae Koch". PLOS ONE. Public Library of Science (PLoS). 6 (4): e18854. Bibcode:2011PLoSO...618854C. doi:10.1371/journal.pone.0018854. ISSN 1932-6203. PMC 3077419. PMID 21533150.
  20. ↑ Rosenwald, Laura C.; Lill, John T.; Lind, Eric. M.; Weiss, Martha R. (2017-05-10). "Dynamics of host plant selection and host-switching by silver-spotted skipper caterpillars". Arthropod-Plant Interactions. Springer Science and Business Media LLC. 11 (6): 833–842. doi:10.1007/s11829-017-9538-0. ISSN 1872-8855.
  21. ↑ Hayashi, Morito; Bakkali, Mohammed; Hyde, Alexander; Goodacre, Sara L. (3 July 2015). "Sail or sink: novel behavioral adaptations on water in aerially dispersing species". BMC Evolutionary Biology. 15 (1): 118. doi:10.1186/s12862-015-0402-5. PMC 4490750. PMID 26138616.
  22. ↑ Cressey, Daniel (3 July 2015). "Airborne spiders can sail on seas". Nature. doi:10.1038/nature.2015.17906.
  23. ↑ "Flying spiders also sail on water". Nature. 523 (7559): 130–131. 8 July 2015. doi:10.1038/523130d.
  24. ↑ Glick, P. A. (May 1939). "The distribution of insects, spiders and mites in the air". Technical Bulletin of United States Department of Agriculture (673). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 October 2022. สืบค้นเมื่อ 28 August 2020.

ดูเพิ่ม

[แก้]
  • Dean, D. A.; Sterling, W. L. (1985). "Size and Phenology of Ballooning Spiders at Two Locations in Eastern Texas". The Journal of Arachnology. 13 (1): 111–120. JSTOR 3705236.
  • Heimer, S. (1988) : Wunderbare Welt der Spinnen. Urania-Verlag Leipzig. ISBN 3-332-00210-4.
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=บอลลูนิ่ง_(แมงมุม)&oldid=11793713"