ตงฟางซั่ว
ตงฟางซั่ว (จีน: 東方朔, 154–93 ปีก่อนคริสตกาล) เป็นนักปราชญ์และขุนนาง นักเวท และตลกหลวงในรัชสมัยของจักรพรรดิฮั่นอู่แห่งราชวงศ์ฮั่น (ค. 140–87 ปีก่อนคริสตกาล)
ชื่อ[แก้]
ตงฟางซั่วมีนามสกุลเดิมว่า จาง (张 แปลว่า ยืด หรือ แผ่ขยาย) ซึ่งต่อมาเขาได้เปลี่ยนนามสกุลเป็น ตงฟาง (東方 แปลว่า ทิศตะวันออก) ชื่อเมื่อแรกเกิดของเขาคือ ซั่ว (朔 แปลว่า พระจันทร์ใหม่) และชื่อรองของเขาคือ ม่านเชี่ยน (曼倩 แปลว่า งดงาม สง่างาม)
เนื่องจากพฤติกรรมที่แปลกประหลาดและขบขันของเขาที่ราชสำนักฮั่นในฉางอัน ตงฟางซั่วได้รับการยกย่องให้เป็น หัวจี หรือ ตัวตลกในราชสำนัก เขาจึงตั้งฉายาให้ตัวเองเป็น เฉาอิน หรือ เสนาบดีสันโดษ คนแรก[1] เมื่อเพื่อนขุนนางเรียกเขาว่า คนเสียสติ ตงฟางซั่วจึงอธิบายว่า[2] "บุคคลประเภทข้าพเจ้าเป็นที่รู้จักกันดีในฐานะผู้หลีกหนีจากโลกวุ่นวายด้วยการใช้ชีวิตเรียบง่ายในราชสำนัก"
อ้างอิง[แก้]
- Campany, Robert Ford (1996). Strange Writing: Anomaly Accounts in Early Medieval China. State University of New York Press.
- A Gallery of Chinese Immortals: Selected Biographies Translated from Chinese Sources. แปลโดย Giles, Lionel. John Murray. 1948.
- Minford, John; Lau, Joseph, บ.ก. (2000). Classical Chinese Literature: An Anthology of Translations - Volume I From Antiquity to the Tang Dynasty. Columbia University Press. ISBN 0-231-09677-1.
- Strickman, Michael (1994). "Saintly Fools and Chinese Masters (Holy Fools)" (PDF). Asia Major. 7 (1): 35–57.
- Courtier and Commoner in Ancient China. Selections from the History of the Former Han. แปลโดย Watson, Burton. Columbia University Press. 1974.