ฌโรขาทรรศนะ
ฌโรขาทรรศนะ (เปอร์เซีย: جهروکه درشن, เทวนาครี: झरोखा दर्शन, Jharokha Darshan) เป็นการพบปะสาธารณชน (ทรรศนะ) ประจำวันจากบานหน้าต่าง (ฌโรขา) จากป้อมหรือวังของกษัตริย์ในยุคกลางของอินเดีย ฌโรขาทรรศนะมีส่วนสำคัญในการสื่อสารกับสาธารณชนซึ่งหน้า และถูกนำมาใช้โดยจักรพรรดิของจักรวรรดิโมกุล[1] รวมถึงจักรพรรดิหุมายูง[2] และจักรพรรดิอักบัร[2][3][4] แม้ว่าจะขัดกันกับคำสั่งของศาสนาอิสลาม[5]
ทรรศนะ เป็นคำภาษาสันสกฤต แปลว่าการมองเห็น และสามารถหมายถึงการมองเทวรูป[6]) ต่อมาจักรพรรดิของโมกุลได้นำเอามาใช้เพื่อเรียกการปรากฏตัวรายวันเพื่อพบปะกับประชาชน ถือว่าเป็นอิทธิพลจากศาสนาฮินดู[7][8] จักรพรรดิหุมายูงเป็นผู้แรกที่นำมาปฏิบัติ ตามด้วยบุตรของเขาคือจักรพรรดิอักบัรซึ่งทำในช่วงพระอาทิตย์ขึ้น[9][2]
ในจักรวรรดิโมกุล จักรพรรดิที่ปฏิบัติฌโรขาทรรศนะได้แก่ หุมายูง, อักบัร, จะฮังกีร์ และชะห์จาฮัน ก่อนที่จะเลิกปฏิบัติไปโดยจักรพรรดิเอารังเซบในรัชสมัยปีที่ 11 เนื่องจากมองว่าการกระทำเช่นนี้ขัดกันกับคำสอนของศาสนาอิสลามที่ห้ามไม่ให้มีการบูชารูปเคารพ[9] ทั้งในป้อมอัครา และ ป้อมแดง มีฌโรขาที่หันหน้าออกสู่แม่น้ำยมุนาที่จักรพรรดิจะมายืนพบปะสาธารณชนจากตรงนี้[10] เมื่อครั้นเดินทางไปยังนอกราชธานี จักรพรรดิของโมกุลจะออกฌโรขาทรรศนะผ่านทางบ้านไม้พกพาที่เรียกว่า Do-Ashiayana Manzil
ในระหว่างเดลีดูร์บาร์ในเดลีเมื่อ 12 ธันวาคม 1911 กษัตริย์จอร์จที่ห้าและราชินีแมรีเสด็จออกสีหบัญชรที่ฌโรขาในป้อมแดงเพื่อออกฌโรขาทรรศนะต่อหน้าสาธารณชนกว่า 500,000 คน[11]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ Reddi 2001, p. 81.
- ↑ 2.0 2.1 2.2 Wade 1998, p. 12.
- ↑ Together with History. p. 97. ISBN 8181370740.
- ↑ "Frames with a rich history". The Tribune. 21 March 2015.
- ↑ & Goswami, p. 72.
- ↑ Hansen 1986, p. 102.
- ↑ Gopal 1994, p. 35.
- ↑ Kaur, Manpreet (February 2015). "Romancing The Jharokha: From Being A Source Of Ventilation And Light To The Divine Conception" (PDF). International Journal of Informative & Futuristic Research.
- ↑ 9.0 9.1 Eraly 2007, p. 44.
- ↑ Fanshawe 1998, p. 33.
- ↑ "Delhi, what a capital idea!". Hindustan Times. 19 November 2011. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 October 2013. สืบค้นเมื่อ 8 October 2013.
บรรณานุกรม[แก้]
- Congress, Indian History (1998). Proceedings – Indian History Congress. Indian History Congress.
- Eraly, Abraham (1 January 2007). The Mughal World: Life in India's Last Golden Age. Penguin Books India. ISBN 978-0-14-310262-5.
- Fanshawe, H.C. (1998). Delhi: Past and Present. Asian Educational Services. ISBN 978-81-206-1318-8. สืบค้นเมื่อ 27 September 2013.
- Gandhi, Surjit Singh (2007). History of Sikh Gurus Retold: 1606-1708 C.E. Atlantic Publishers & Dist. ISBN 978-81-269-0858-5.
- Gopal, Ram (1 January 1994). Hindu Culture During and After Muslim Rule: Survival and Subsequent Challenges. M.D. Publications Pvt. Ltd. ISBN 978-81-85880-26-6.
- Goswami, Ed. Anuj. Diamond History Quiz Book. Diamond Pocket Books (P) Ltd. ISBN 978-81-7182-641-4.
- Grover, Verinder (1992). West Asia and India's Foreign Policy. Deep & Deep Publications. ISBN 978-81-7100-343-3.
- Hansen, Waldemar (1 January 1986). The Peacock Throne: The Drama of Mogul India. Motilal Banarsidass. ISBN 978-81-208-0225-4.
- Liddle, Swapna (2011). Delhi 14 : Historic walks. Westland. ISBN 978-93-81626-24-5.
- Mehta, Jl (1986). Advanced Study in the History of Medieval India. Sterling Publishers Pvt. Ltd. ISBN 978-81-207-1015-3.
- Mohammada, Malika (1 January 2007). The Foundations of the Composite Culture in India. Aakar Books. ISBN 978-81-89833-18-3.
- Nath, Ram (2005). Private Life of the Mughals of India: 1526 – 1803 A.D. Rupa & Company. ISBN 978-81-291-0465-6.
- Reddi, C. V. Narasimha (January 2001). Public information management: ancient India to modern India, 1500 B.C.-2000 A.D. Himalaya Pub. House.
- Reddi, C.V. Narasimha (1 January 2014). EFFECTIVE PUBLIC RELATIONS AND MEDIA STRATEGY. PHI Learning. ISBN 978-81-203-4871-4.
- Wade, Bonnie C. (20 July 1998). Imaging Sound: An Ethnomusicological Study of Music, Art, and Culture in Mughal India. University of Chicago Press. p. 12. ISBN 978-0-226-86840-0.