ซีนอนไดฟลูออไรด์

ซีนอนไดฟลูออไรด์
ชื่อ
	IUPAC names Xenon difluoride; Xenon(II) fluoride
เลขทะเบียน
เลขทะเบียน CAS	13709-36-9 ;
3D model (JSmol)	รูปภาพแบบโต้ตอบ;
เคมสไปเดอร์	75497 ;
ECHA InfoCard	100.033.850
ผับเคม CID	83674;
UNII	6POJ14981P ;
CompTox Dashboard (EPA)	DTXSID7065590 ;
	InChI InChI=1S/F2Xe/c1-3-2 Key: IGELFKKMDLGCJO-UHFFFAOYSA-N ; InChI=1/F2Xe/c1-3-2 Key: IGELFKKMDLGCJO-UHFFFAOYAE;
	SMILES F[Xe]F;
คุณสมบัติ
สูตรเคมี	F2Xe
มวลโมเลกุล	169.290 g·mol−1
ลักษณะทางกายภาพ	ของแข็งสีขาว
ความหนาแน่น	4.32 g/cm3, ของแข็ง
จุดหลอมเหลว	128.6 องศาเซลเซียส (263.5 องศาฟาเรนไฮต์; 401.8 เคลวิน)
ละลายในน้ำ	25 g/L (0 °C)
ความดันไอ	6.0×102 Pa
โครงสร้าง
โครงสร้างผลึก	parallel linear XeF2 units
รูปร่างโมเลกุล	เส้นตรง
Dipole moment	0 D
อุณหเคมี
Std molar; entropy (S⦵298)	254 J·mol−1·K−1
Std enthalpy of; formation (ΔfH⦵298)	−108 kJ·mol−1
ความอันตราย
	อาชีวอนามัยและความปลอดภัย (OHS/OSH):
อันตรายหลัก	กัดกร่อนเนื้อเยื่อที่สัมผัส ปล่อยสารพิษเมื่อสัมผัสกับความชื้น
	GHS labelling:
Pictograms
Signal word	อันตราย
Hazard statements	H272, H301, H314, H330
Precautionary statements	P210, P220, P221, P260, P264, P270, P271, P280, P284, P301+P310+P330, P303+P361+P353, P304+P340+P310, P305+P351+P338, P331, P363, P370+P378, P403+P233, P405, P501
NFPA 704 (fire diamond)	3 0 1 OX
เอกสารข้อมูลความปลอดภัย (SDS)	PELCHEM MSDS
สารประกอบอื่นที่เกี่ยวข้องกัน
แอนไอออนอื่น ๆ	ซีนอน ไดคลอไรด์; ซีนอน ไดโบรไมด์
แคทไอออนอื่น ๆ	คริปทอนไดฟลูออไรด์; เรดอนไดฟลูออไรด์
สารประกอบที่เกี่ยวข้อง	ซีนอนเตตระฟลูออไรด์; ซีนอนเฮกซะฟลูออไรด์
	หากมิได้ระบุเป็นอื่น ข้อมูลข้างต้นนี้คือข้อมูลสาร ณ ภาวะมาตรฐานที่ 25 °C, 100 kPa อ้างอิงกล่องข้อมูล

ซีนอนไดฟลูออไรด์ (อังกฤษ: Xenon difluoride) เป็นสารประกอบที่มีสูตรเคมี XeF
₂ เป็นสารประกอบของซีนอนที่มีความเสถียรภาพมากที่สุดสารหนึ่ง เนื่องจากสารประกอบฟลูออไรด์อนินทรีย์ไม่สามารถใช้ร่วมกับโควาเลนต์อื่น ๆ ได้ จึงมีความไวต่อความชื้น และจะสลายตัวเมื่อสัมผัสกับแสงหรือไอน้ำ มีลักษณะเป็นผลึกแข็งสีขาวทึบ นอกจากนี้ยังมีกลิ่นเหม็นและความดันไอน้ำต่ำ^[6]

อ้างอิง

↑ Melita Tramšek; Boris Žemva (2006). "Synthesis, Properties and Chemistry of Xenon(II) Fluoride" (PDF). Acta Chim. Slov. 53 (2): 105–116. doi:10.1002/chin.200721209.
↑ Hindermann, D. K., Falconer, W. E. (1969). "Magnetic Shielding of 19F in XeF2". J. Chem. Phys. 50 (3): 1203. Bibcode:1969JChPh..50.1203H. doi:10.1063/1.1671178.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
↑ ^3.0 ^3.1 Zumdahl, Steven S. (2009). Chemical Principles 6th Ed. Houghton Mifflin Company. p. A23. ISBN 978-0-618-94690-7.
↑ "Sigma Aldrich Xenon Difluoride SDS". Sigma Aldrich. Millpore Sigma. สืบค้นเมื่อ 2 November 2022.
↑ "MSDS: xenon difluoride" (PDF). BOC Gases. สืบค้นเมื่อ 2010-06-01.
↑ James L. Weeks; Max S. Matheson (2007). Xenon Difluoride. Inorg. Synth. Inorganic Syntheses. Vol. 8. pp. 260–264. doi:10.1002/9780470132395.ch69. ISBN 9780470132395.

อ่านเพิ่ม

Greenwood, Norman Neill; Earnshaw, Alan (1997). Chemistry of the Elements (2nd ed.). Butterworth-Heinemann. p. 894. ISBN 978-0-7506-3365-9.

[tramsek-1] Melita Tramšek; Boris Žemva (2006). "Synthesis, Properties and Chemistry of Xenon(II) Fluoride" (PDF). Acta Chim. Slov. 53 (2): 105–116. doi:10.1002/chin.200721209.

[2] Hindermann, D. K., Falconer, W. E. (1969). "Magnetic Shielding of 19F in XeF2". J. Chem. Phys. 50 (3): 1203. Bibcode:1969JChPh..50.1203H. doi:10.1063/1.1671178.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)

[b1-3] 3.0 ^3.1 Zumdahl, Steven S. (2009). Chemical Principles 6th Ed. Houghton Mifflin Company. p. A23. ISBN 978-0-618-94690-7.

[4] "Sigma Aldrich Xenon Difluoride SDS". Sigma Aldrich. Millpore Sigma. สืบค้นเมื่อ 2 November 2022.

[5] "MSDS: xenon difluoride" (PDF). BOC Gases. สืบค้นเมื่อ 2010-06-01.

[6] James L. Weeks; Max S. Matheson (2007). Xenon Difluoride. Inorg. Synth. Inorganic Syntheses. Vol. 8. pp. 260–264. doi:10.1002/9780470132395.ch69. ISBN 9780470132395.

[2]

[1]

[3]

[5]

[4]

[6]