พระเจ้าชิลเดริกที่ 3
| ชิลเดริกที่ 3 | |
|---|---|
 ภาพขณะพระเจ้าชิลเดริกกำลังถูกกล้อนพระเกศา ในภาพวาด เมรอแว็งเฌียงคนสุดท้าย ของเอวารีสตา วีตัล ลิวมีเน | |
| พระมหากษัตริย์แห่งชาวแฟรงก์ | |
| ครองราชย์ | ค.ศ. 743–751 |
| รัชกาลก่อนหน้า | ชาร์ล มาร์แตล (โดยพฤตินัย) |
| รัชกาลถัดไป | พระเจ้าเปแป็งพระวรกายเตี้ย |
| สวรรคต | ราวปี ค.ศ. 754 (37 พรรษาโดยประมาณ) |
| ราชวงศ์ | เมรอแว็งเฌียง |
ชิลเดริกที่ 3 (อังกฤษ: Childeric III) เป็นพระมหากษัตริย์แห่งชาวแฟรงก์และเป็นพระมหากษัตริย์พระองค์สุดท้ายของราชวงศ์เมรอแว็งเฌียง ในปี ค.ศ. 743 การ์โลมงและพระเจ้าเปแป็งพระวรกายเตี้ย สองสมุหราชมณเทียร (ซึ่งเป็นพระโอรสในชาร์ลส์ มาร์แตล ดยุกและเจ้าชายแห่งแฟรงก์) ผู้ทำหน้าที่ดูแลประเทศได้ยอมรับพระองค์เป็นกษัตริย์ ทว่าในปี ค.ศ. 752 พระองค์ถูกสมเด็จพระสันตะปาปาซาคารีถอดออกจากตำแหน่งตามการยุยงส่งเสริมของเปแป็ง พระองค์ถูกจับโกนพระเกศา (ซึ่งเป็นสัญลักษณ์หมายถึงการถูกถอดออกจากพระราชอำนาจ) และถูกส่งตัวเข้าอาราม กระทั่งเสด็จสวรรคตในปี ค.ศ. 753 หรือ 758
ความเสื่อมถอยของราชวงศ์เมรอแว็งเฌียง[แก้]
ก่อนหน้าที่ชิลเดริกจะขึ้นครองราชย์ นับตั้งแต่สิ้นรัชสมัยของดาโกแบร์ที่ 1 ในปี ค.ศ. 634 กษัตริย์ราชวงศ์เมรอแว็งเฌียงถูกลดบทบาทเหลือเพียงแค่อำนาจในการประกอบพิธีกรรมต่าง ๆ ส่วนอำนาจที่แท้จริงในการปกครองตกอยู่ในมือของสมุหราชมณเทียรชาวการอแล็งเฌียง ในปี ค.ศ. 718 ชาร์ลส์ มาร์แตลได้ครองตำแหน่งเป็นสมุหราชมณเทียรของทั้งเนิสเตรียและออสเตรเชีย ทำให้กลายเป็นคนที่ทรงอำนาจที่สุดในราชอาณาจักรแฟรงก์ หลังการสวรรคตของธีออเดริกที่ 4 ในปี ค.ศ. 737 ชาร์ลส์ มาร์แตลได้ปล่อยให้บัลลังก์ว่าง ไม่ให้กษัตริย์ราชวงศ์เมรอแว็งเฌียงคนใดได้ครองบัลลังก์ของชาวแฟรงก์ ทำให้เขากลายเป็นกษัตริย์โดยพฤตินัย
ในปี ค.ศ. 741 หลังชาร์ลส์ มาร์แตลถึงแก่กรรมได้เกิดการปฏิวัติขึ้น บุตรชายทั้งสองของเขา คือ การ์โลมงและเปแป็งผู้ตัวเตี้ยที่ขึ้นเป็นสมุหราชมณเทียรร่วมกันจึงไหวตัวแก้แกมด้วยการจับชิลเดริกแห่งราชวงศ์เมรอแว็งเฌียงขึ้นนั่งบนบัลลังก์ของชาวแฟรงก์ที่ว่างมาหลายปี โดยมีทั้งคู่เป็นผู้ใช้อำนาจที่แท้จริงอยู่เบื้องหลัง
จุดจบของราชวงศ์เมรอแว็งเฌียง[แก้]
ไม่มีข้อมูลแน่ชัดว่าชิลเดริกสืบเชื้อสายมาจากกษัตริย์เมรอแว็งเฌียงคนใด พระองค์อาจเป็นพระโอรสของชิลเปริกที่ 2 หรือไม่ก็ธีออเดริกที่ 4[1] พระองค์ไม่มีบทบาทใด ๆ จนกระทั่งสองสมุหราชมณเทียรเชิญพระองค์ขึ้นครองราชย์
ในปี ค.ศ. 747 การ์โลมงได้ผันตัวเข้าสู่อาราม สร้างความมั่นใจให้แก่เปแป็งว่าจะได้รับเลือกเป็นกษัตริย์ของชาวแฟรงก์แน่จึงส่งหนังสือถึงสมเด็จพระสันตะปาปซาคารีเพื่อถามว่าตำแหน่งกษัตริย์ควรเป็นของผู้มีอำนาจตัวจริงหรือผู้ที่มีสายเลือดของกษัตริย์ พระองค์ตอบกลับมาว่าผู้มีอำนาจตัวจริงควรได้เป็นกษัตริย์และได้ถอดชิลเปริกออกจากบัลลังก์ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 751 พระองค์ถูกจับโกนผม[2] ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของการถูกถอดออกจากพระราชอำนาจ (ผมยาวเป็นสัญลักษณ์ของราชวงศ์เมรอแว็งเฌียงที่แสดงถึงสิทธิ์ในการเป็นกษัตริย์ การถูกตัดผมจึงเท่ากับการถูกตัดออกจากอภิสิทธิ์ทั้งปวง) พระองค์กับพระโอรสถูกกักบริเวณไว้ในอารามซีตีว (หรืออารามแซงต์แบแต็ง[3]) ซึ่งตั้งอยู่ใกล้กับย่านแซงโตแมร์ ข้อมูลขัดแย้งกันว่าทรงสวรรคตในปีใด บันทึกส่วนหนึ่งกล่าวว่าทรงสวรรคตในช่วต้นปี ค.ศ. 753 ขณะที่อีกส่วนหนึ่งระบุว่าทรงสวรรคตในช่วงปลายปี ค.ศ. 758