ฮ
style|รูปพยัญชนะ
| ก | ข | ฃ | ค | ฅ | ฆ | ง | จ | ฉ | ช | ซ | ฌ | ญ | ฎ | ฏ | ฐ | ฑ | ฒ | ณ | ด | ต | ถ | ท | ธ | น | บ | ป | ผ | ฝ | พ | ฟ | ภ | ม | ย | ร | ล | ว | ศ | ษ | ส | ห | ฬ | อ | ฮ |ะ |–ั |า |–ํ |–ิ |' |"- |–ุ |–ู |เ |โ |ใ |ไ |–็ |–่ |–้ |–๊ |–๋ |–์ |–๎ |–ฺ |ๆ |๏ |๚ |๛ |┼ ฮ เป็นพยัญชนะ ตัวที่ 44 และเป็นอักษรตัวสุดท้ายในบรรดาพยัญชนะ 44 ตัวของอักษรไทย ในลำดับถัดจาก อ จัดอยู่ในกลุ่มอักษรต่ำ ในระบบไตรยางศ์ มีชื่อเรียกกำกับว่า "ฮ นกฮูก"
อักษร ฮ ใช้เป็นพยัญชนะต้น ให้เสียง /h/ แต่ไม่มีในตำแหน่งตัวสะกด
การเขียน[แก้]
เขียนเป็นรูปวงกลม แล้วลากเส้นตรงลงไปข้างล่างเล็กน้อย แล้วลากเส้นตรงไปทางขวา แล้วลากเส้นตรงขึ้นไปข้างบน แล้วเขียนเป็นวงรี สุดท้ายวาด 1 ใน 4 ของวงกลม
ประวัติ[แก้]
พยัญชนะไทยที่ปรากฏในจารึกหลักที่ 1 จารึกพ่อขุนรามคำแหง มีจํานวน 39 ตัว ไม่ปรากฏตัว ฮ ในสมัยอยุธยาพบตัวอักษร ฮ ครั้งแรกในสมุดไทยเรื่อง นันโทปนันทสูตรคำหลวง ซึ่งแต่งขึ้นใน พ.ศ. 2279[1]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ จุไรรัตน์ ลักษณะศิริ (มิถุนายน 2555 - ตุลาคม 2555). "อักษรไทยย่อในสมุดไทยเรื่องนันโทปนันทสูตรคําหลวงฯ". วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร. 10 (1).
{{cite journal}}
: ตรวจสอบค่าวันที่ใน:|date=
(help)