เอสเอส เกรตเวสเทิร์น
 ภาพวาดของเอสเอส เกรตเวสเทิร์น ในปี 1838
| |
| ประวัติ | |
|---|---|
 สหราชอาณาจักร | |
| ชื่อ | เอสเอส เกรตเวสเทิร์น (SS Great Western) |
| ตั้งชื่อตาม | ทางรถไฟเกรตเวสเทิร์น |
| ผู้ให้บริการ | บริษัทเรือกลไฟเกรตเวสเทิร์น |
| เส้นทางเดินเรือ | บริสตอล – นิวยอร์ก |
| อู่เรือ | วิลเลียม แพตเตอร์สัน, บริสตอล, อังกฤษ |
| ปล่อยเรือ | 26 มิถุนายน ค.ศ. 1836 |
| เดินเรือแรก | 19 กรกฎาคม ค.ศ. 1837 |
| สร้างเสร็จ | 31 มีนาคม ค.ศ. 1838 |
| Maiden voyage |
|
| หยุดให้บริการ | ธันวาคม ค.ศ. 1846 ที่ลิเวอร์พูล |
| ผู้ให้บริการ | รอยัลเมลสตีมแพ็กเก็ตคอมพานี |
| ส่งมอบเสร็จ | 24 เมษายน ค.ศ. 1847 |
| ความเป็นไป | แยกชิ้นส่วนในปี ค.ศ. 1856 |
| ส่งมอบเสร็จ | ค.ศ. 1855 |
| ลักษณะเฉพาะ | |
| ประเภท: | เรือกลไฟล้อไม้โอ๊ค |
| ขนาด (ตัน): | 1,340 ตัน, 1,700 ตัน ในเวลาต่อมา |
| ขนาด (ระวางขับน้ำ): | 2,300 ตัน |
| ความยาว: | ยาว 71.6 เมตร (234 ฟุต 11 นิ้ว) ต่อมายาว 76.8 เมตร (252 ฟุต 0 นิ้ว) |
| ความกว้าง: | 17.59 เมตร (57 ฟุต 9 นิ้ว) |
| ระบบพลังงาน: |
|
| ระบบขับเคลื่อน: | ล้อพาย 2 ล้อ ด้านซ้ายและขวาตัวเรือ |
| ความเร็ว: | 8.5 นอต |
| ความจุ: | ผู้โดยสาร 128 คน |
| ลูกเรือ: | 60 คน |
เอสเอส/พีเอส เกรตเวสเทิร์น (อังกฤษ: SS/PS Great Western) คือเรือเดินสมุทรประเภทเรือกลไฟแบบมีล้อพาย[1] เป็นเรือกลไฟลำแรกที่สร้างขึ้นเพื่อใช้สำหรับข้ามมหาสมุทรแอตแลนติก และเป็นเรือลำแรกของบริษัทเรือกลไฟเกรตเวสเทิร์น (Great Western Steamship Company)[2] เรือลำนี้เป็นเรือโดยสารที่ใหญ่ที่สุดในโลกตั้งแต่ปี ค.ศ. 1837–1839
เอสเอส เกรตเวสเทิร์น ได้รับการออกแบบโดยอิซัมบาร์ด คิงดอม บรูเนล (Isambard Kingdom Brunel) วิศวกรโยธาชาวอังกฤษ
เรือเกรตเวสเทิร์นได้พิสูจน์ว่าเป็นที่น่าพอใจในการให้บริการ และเป็นต้นแบบสำหรับเรือกลไฟข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกที่สร้างขึ้นด้วยไม้ที่ประสบความสำเร็จอีกหลายลำ [3]
และได้รับรางวัลบลูริบันด์ (Blue Riband) สำหรับการข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกได้เร็วที่สุดในปี ค.ศ. 1843 [3] เกรตเวสเทิร์น ให้บริการเป็นเวลา 8 ปีจนกระทั่งเจ้าของเรือได้เลิกกิจการไป [4] หลังจากนั้นเรือได้ถูกขายให้กับบริษัทรอยัลเมลสตีมแพ็กเก็ต (Royal Mail Steam Packet Company) และถูกแยกชิ้นส่วนในปี ค.ศ. 1856 หลังจากทำหน้าที่เป็นเรือลำเลียงพลในช่วงสงครามไครเมีย[2]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ Doe, Helen (2017). The First Atlantic Liner. ISBN 978-1-4456-6720-1
- ↑ 2.0 2.1 Corlett, Ewan (1975). The Iron Ship: the Story of Brunel's SS Great Britain. Conway.
- ↑ 3.0 3.1 Gibbs, Charles Robert Vernon (1957). Passenger Liners of the Western Ocean: A Record of Atlantic Steam and Motor Passenger Vessels from 1838 to the Present Day. John De Graff. pp. 41–45.
- ↑ Kludas, Arnold (1999). Das blaue Band des Nordatlantiks (ภาษาเยอรมัน). Hamburg: Koehler. p. 36. ISBN 3-7822-0742-4.