มาตราขนาดโมเมนต์

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

มาตราขนาดโมเมนต์ (อังกฤษ: moment magnitude scale; MMS, Mw) เป็นหน่วยที่นักวิทยาแผ่นดินไหวใช้เพื่อวัดขนาดของแผ่นดินไหวในแง่ของพลังงานที่ปลดปล่อยออกมา[1] แมกนิจูดนั้นขึ้นอยู่กับโมเมนต์แผ่นดินไหวที่เกิดขึ้น ซึ่งเท่ากับความคงรูปของโลกคูณกับค่าเฉลี่ยของการเลื่อนบนรอยแยกและขนาดของพื้นที่ที่เลื่อน มาตราดังกล่าวได้รับการพัฒนาขึ้นมาในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1970 เพื่อใช้แทนมาตราริกเตอร์ ซึ่งใช้กันมาตั้งแต่คริสต์ทศวรรษ 1930 แม้ว่าสูตรในการคำนวณจะต่างกัน แต่มาตราใหม่นี้ยังคงให้ค่าแมกนิจูดที่ใกล้เคียงตามที่จำกัดความไว้โดยมาตราริกเตอร์เดิม มาตราโมเมนต์แมกนิจูดนี้ใช้เพื่อประเมินแมกนิจูดสำหรับแผ่นดินไหวขนาดใหญ่สมัยใหม่ทั้งหมดโดยสำนักงานสำรวจธรณีวิทยาสหรัฐอเมริกา[2]

การจำกัดความ[แก้]

สัญลักษณ์ของมาตราโมเมนต์แมกนิจูด คือ โดยมีตัวห้อย หมายถึง งานเชิงกลที่เกิดขึ้น โมเมนต์แมกนิจูด เป็นปริมาณไร้มิติซึ่งจำกัดความโดย

โดยที่ เป็นแมกนิจูดของโมเมนต์แผ่นดินไหวในหน่วยดายน์เซนติเมตร (10-7 นิวตันเมตร) [1] ส่วนค่าคงตัวในสมการนี้ถูกเลือกเพื่อให้สอดคล้องกับค่าแมกนิจูดที่คำนวณได้จากมาตราเก่า โดยที่สำคัญที่สุดคือ มาตราท้องถิ่น (หรือ "ริกเตอร์")

เช่นเดียวกับมาตราริกเตอร์ การเพิ่มขึ้นหนึ่งระดับของมาตราเชิงลอการิทึมสอดคล้องกับพลังงานที่ปลดปล่อยออกมาเพิ่มขึ้น 101.5 ≈ 32 เท่า และการเพิ่มขึ้นสองระดับจะสอดคล้องกับพลังงานที่ปลดปล่อยออกมาเพิ่มขึ้น 103 = 1000 เท่า

อ้างอิง[แก้]

  1. 1.0 1.1 Hanks, Thomas C.; Kanamori, Hiroo (May 1979). "Moment magnitude scale" (PDF). Journal of Geophysical Research. 84 (B5): 2348–50. doi:10.1029/JB084iB05p02348. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2010-08-21. สืบค้นเมื่อ 2011-03-27.
  2. USGS Earthquake Magnitude Policy