พรรคแรงงาน (สหราชอาณาจักร)

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
สำหรับความหมายอื่น ดูที่ พรรคแรงงาน
พรรคแรงงาน
Labour Party
หัวหน้าเซอร์ เคียร์ สตาร์เมอร์
รองหัวหน้าแอนเจลา เรย์เนอร์
เลขาธิการเดวิด เอวานส์
ประธานแอนเนลีส ด็อดส์
หัวหน้าขุนนางบาร์รอนเนสสมิธแห่งแบซิลดอน
คำขวัญ"Britain's future" /
"Let's get Britain's future back" (2024)[1][2]
ก่อตั้ง27 กุมภาพันธ์ 1900; 124 ปีก่อน (1900-02-27)[3][4]
(ในนามคณะกรรมการตัวแทนแรงงาน)
ที่ทำการ
ฝ่ายเยาวชนยังเลเบอร์
ฝ่าย LGBTLGBT+ เลเบอร์
จำนวนสมาชิก  (ปี 2567)ลดลง 366,604[7]
อุดมการณ์
จุดยืนซ้ายกลาง[17]
กลุ่มระดับสากลพันธมิตรก้าวหน้า
สมาคมพรรคสังคมนิยมสากล (สังเกตการณ์)
กลุ่มในภูมิภาคพรรคสังคมนิยมยุโรป
พรรคที่เกี่ยวข้องพรรคสหกรณ์ (สหราชอาณาจักร)
(แรงงานและสหกรณ์)
เคยเกี่ยวข้อง
ความเกี่ยวข้องอื่น ๆพรรคประชาธิปไตยสังคมนิยมและแรงงาน (ไอร์แลนด์เหนือ)
พรรคแรงงานสังคมนิยมยิบรอลตาร์ (ยิบรอลตาร์)[18]
สี  แดง
เพลง"เดอะเรดแฟลก"
สาขาพรรคที่กระจายอำนาจ
พรรคในรัฐสภาพรรคแรงงานในรัฐสภา (Parliamentary Labour Party; PLP)
สภาสามัญชน
205 / 650
สภาขุนนาง
172 / 786
รัฐสภาสกอตแลนด์
22 / 129
รัฐสภาเวลส์
30 / 60
นายกเทศมนตรีภูมิภาค[nb]
11 / 12
สภาลอนดอน
11 / 25
ผู้บัญชาการตำรวจ
8 / 39
เว็บไซต์
สมาชิกสภาท้องถิ่น[nb][19]labour.org.uk แก้ไขสิ่งนี้ที่วิกิสนเทศ
การเมืองสหราชอาณาจักร
รายชื่อพรรคการเมือง
การเลือกตั้ง
^ นายกเทศมนตรีลอนดอนและนายกเทศมนตรีองค์กรบริหารรวม 11 คน
^ สมาชิกสภาองค์กรบริหารส่วนท้องถิ่น (รวมถึงเทศมนตรี 25 คนในนครลอนดอน) สกอตแลนด์ สภาหลักในเวลส์และสภาท้องถิ่นในไอร์แลนด์เหนือ

พรรคแรงงาน (อังกฤษ: Labour Party) เป็น พรรคการเมืองกลาง-ซ้ายในสหราชอาณาจักร ซึ่งเป็นหนึ่งในสามพรรคการเมืองใหญ่ของประเทศ ก่อตั้งเมื่อวันที่ 27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2443 (ค.ศ. 1900) ซึ่งเก่าแก่ที่สุดในสหราชอาณาจักร โดยเข้าควบรวมพรรคเสรีนิยมในช่วงต้นยุคปี พ.ศ. 2463 และได้จัดตั้งรัฐบาลเสียงข้างน้อยในสภาโดยมีแรมเซย์ แมคโดนัล เป็นนายกรัฐมนตรีในปี พ.ศ. 2467 และระหว่าง พ.ศ. 2472 - 2474 ต่อมาในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง พรรคได้ร่วมจัดตั้งรัฐบาลแห่งชาติในภาวะสงครามกับพรรคอนุรักษนิยมระหว่างปี พ.ศ. 2483 - 2488 ต่อมาจึงได้มีโอกาสจัดตั้งรัฐบาลเสียงข้างมากในสภาโดยมีเคลเมนต์ แอตต์ลี เป็นนายกรัฐมนตรี พรรคยังมีโอกาสได้เป็นรัฐบาลในช่วงปี พ.ศ. 2507 - 2513 ภายใต้นายกรัฐมนตรีเฮโรลด์ วิลสัน และช่วงปี พ.ศ. 2517 - 2522 ซึ่งในช่วงแรกภายใต้การนำของนายกรัฐมนตรีเฮโรลด์ วิลสัน ก่อนที่จะสืบต่อด้วยนายกรัฐมนตรีเจมส์ คัลลาฮาน

พรรคแรงงานได้มีโอกาสเป็นรัฐบาลช่วงท้ายสุดระหว่าง พ.ศ. 2540 - 2553 ภายใต้การนำของนายกรัฐมนตรีโทนี แบลร์ และนายกรัฐมนตรีกอร์ดอน บราวน์ เริ่มต้นในปี พ.ศ. 2540 ด้วยเสียงข้างมากในสภา 179 ที่นั่ง ก่อนจะลดลงมาที่ 169 ที่นั่งในปี พ.ศ. 2544 และ 66 ที่นั่งในปี พ.ศ. 2548 ในการเลือกตั้งทั่วไป พ.ศ. 2558 พรรคได้รับคะแนนเสียง 232 ที่นั่งในสภาและดำรงตำแหน่งเป็นฝ่ายค้านในปัจจุบัน พรรคแรงงานเป็นพรรคขนาดใหญ่ในเวลส์และได้รับเสียงมากในสมัชชาแห่งเวลส์และมีเสียงส่วนหนึ่งในรัฐสภาสกอตแลนด์ และยังมีสมาชิกของพรรค 13 คนได้รับเลือกเข้าเป็นสมาชิกรัฐสภายุโรป พรรคแรงงานยังเป็นสมาชิกของสมาคมพรรคสังคมนิยมสากลและพรรคสังคมนิยมยุโรปอีกด้วย หัวหน้าพรรคคือ เคียร์ สตาร์เมอร์ ซึ่งเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ "National Flag Usage & Straplines". General Election Brand Guidelines 2024 (PDF). Labour party. 2024. p. 6.
  2. ↑ "Labour vow to 'get Britain's future back' as conference kicks off in Liverpool". Sky News (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2024-01-13.
  3. ↑ Brivati & Heffernan 2000: "On 27 February 1900, the Labour Representation Committee was formed to campaign for the election of working class representatives to parliament."
  4. ↑ Thorpe 2008, p. 8.
  5. ↑ O'Shea, Stephen; Buckley, James (8 December 2015). "Corbyn's Labour party set for swanky HQ move". CoStar. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 October 2017. สืบค้นเมื่อ 8 October 2017.
  6. ↑ "Contact". Labour Party. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 September 2020. สืบค้นเมื่อ 14 September 2020.
  7. ↑ Helm, Toby (30 March 2024). "Labour membership falls by 23,000 over Gaza and green policies". The Guardian. สืบค้นเมื่อ 30 March 2024.
  8. ↑ Worley, Matthew (2009). The Foundation of the British Labour Party: Identities, Cultures, and Perspectives,1900–39. Farnham: Ashgate Publishing. ISBN 978-0-7546-6731-5 – โดยทาง Google Books.
  9. ↑ Nordsieck, Wolfram (2019). "United Kingdom". Parties and Elections in Europe. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 October 2012. สืบค้นเมื่อ 21 January 2020.
  10. ↑ Adams, Ian (1998). Ideology and Politics in Britain Today (illustrated, reprint ed.). Manchester: Manchester University Press. pp. 144–145. ISBN 978-0-7190-5056-5. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 December 2018. สืบค้นเมื่อ 21 March 2015 – โดยทาง Google Books.
  11. ↑ Busky, Donald F. (2000). "Democratic Socialism in Great Britain and Ireland". Democratic Socialism: A Global Survey. Westport, CT: Greenwood Publishing Group. ISBN 978-0-275-96886-1.
  12. ↑ Bakker, Ryan; Jolly, Seth; Polk, Jonathan (14 May 2015). "Mapping Europe's party systems: which parties are the most right-wing and left-wing in Europe?". London School of Economics / EUROPP – European Politics and Policy. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 May 2015. สืบค้นเมื่อ 26 May 2015.
  13. ↑ Giddens, Anthony (17 May 2010). "The rise and fall of New Labour". New Statesman. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 July 2015. สืบค้นเมื่อ 26 May 2015.
  14. ↑ Peacock, Mike (8 May 2015). "The European centre-left's quandary". Reuters. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 May 2015. สืบค้นเมื่อ 26 May 2015. A crushing election defeat for Britain's Labour party has laid bare the dilemma facing Europe's centre-left.
  15. ↑ Dahlgreen, Will (23 July 2014). "Britain's changing political spectrum". YouGov. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 May 2015. สืบค้นเมื่อ 26 May 2015.
  16. ↑ Budge 2008, pp. 26–27.[ต้องการตรวจสอบความถูกต้อง]
  17. ↑ [12][13][14][15][16]
  18. ↑ https://archive.today/20140523051814/http://www.gbc.gi/news/news-details.php?id=3695
  19. ↑ "Open Council Data UK – compositions councillors parties wards elections". opencouncildata.co.uk.
Stub icon

บทความเกี่ยวกับการเมือง การปกครองนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=พรรคแรงงาน_(สหราชอาณาจักร)&oldid=11496321"