กลุ่มภาษามอญ-เขมร

ภาษากลุ่มมอญ-เขมร เป็นกลุ่มของภาษาพื้นเมืองในแถบอินโดจีน อยู่ในตระกูลภาษาออสโตรเอเชียติกเช่นเดียวกับภาษากลุ่มมุนดาในอินเดีย การแบ่งกลุ่มย่อยของภาษาในกลุ่มนี้ ตามการแบ่งของ Diffloth ที่เขียนไว้ใน Encyclopedia Britannica เมื่อ พ.ศ. 2517 แบ่งได้ดังนี้

• กลุ่มตะวันออก ได้แก่ภาษาเขมรที่ใช้พูดในกัมพูชา ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของไทย และภาคใต้ของเวียดนาม ราว 15-22 ล้านคน ภาษากลุ่มเบียริกในภาคใต้ของกัมพูชา ภาษากลุ่มบะห์นาริก ในเวียดนาม กัมพูชาและลาว ภาษากลุ่มกะตูในลาวภาคกลาง ภาษากลุ่มเวียตติกในเวียดนาม (66-73 ล้านคน)
• กลุ่มเหนือ ได้แก่ภาษากาสีในรัฐเมฆาลัย อินเดีย ภาษากลุ่มปะหล่องในชายแดนจีน-พม่า และภาคเหนือของไทย ภาษากลุ่มขมุในลาวภาคเหนือ ภาษากลุ่มม้งในเวียดนามและจีน ภาษากลุ่มปยูในจีน
• กลุ่มใต้ ได้แก่ภาษากลุ่มมอญในพม่าและไทย ภาษากลุ่มอัสเลียนในภาคใต้ของไทยและมาเลเซีย (มีสามกลุ่มคือ จาฮาอิก ซีนอยติก และ เซเมลาอิก) ภาษากลุ่มนิโคบาร์ในหมู่เกาะนิโคบาร์
• กลุ่มที่จำแนกไม่ได้ ได้แก่ภาษากลุ่มบูกัน บูซินชัว เกเมียฮัวและกวนฮัวในจีน

อ้างอิง

• Shorto, Harry L. edited by Sidwell, Paul, Cooper, Doug and Bauer, Christian (2006). A Mon-Khmer comparative dictionary. Canberra: Australian National University. Pacific Linguistics. ISBN 0-85883-570-3