ผลต่างระหว่างรุ่นของ "กลุ่มภาษามอญ-เขมร"
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
ล โรบอต เพิ่ม: ru:Мон-кхмерские языки |
ล โรบอต เพิ่ม: sv:Mon-khmerspråk แก้ไข: zh:孟—高棉语族 |
||
บรรทัด 24: | บรรทัด 24: | ||
[[pl:Mon-khmer]] |
[[pl:Mon-khmer]] |
||
[[ru:Мон-кхмерские языки]] |
[[ru:Мон-кхмерские языки]] |
||
[[sv:Mon-khmerspråk]] |
|||
[[vi:Nhóm ngôn ngữ Môn-Khmer]] |
[[vi:Nhóm ngôn ngữ Môn-Khmer]] |
||
[[zh:孟 |
[[zh:孟—高棉语族]] |
รุ่นแก้ไขเมื่อ 19:49, 26 มกราคม 2552
ภาษากลุ่มมอญ-เขมร เป็นกลุ่มของภาษาพื้นเมืองในแถบอินโดจีน อยู่ในตระกูลภาษาออสโตรเอเชียติกเช่นเดียวกับภาษากลุ่มมุนดาในอินเดีย การแบ่งกลุ่มย่อยของภาษาในกลุ่มนี้ ตามการแบ่งของ Diffloth ที่เขียนไว้ใน Encyclopedia Britannica เมื่อ พ.ศ. 2517 แบ่งได้ดังนี้
- กลุ่มตะวันออก ได้แก่ภาษาเขมรที่ใช้พูดในกัมพูชา ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของไทย และภาคใต้ของเวียดนาม ราว 15-22 ล้านคน ภาษากลุ่มเบียริกในภาคใต้ของกัมพูชา ภาษากลุ่มบะห์นาริก ในเวียดนาม กัมพูชาและลาว ภาษากลุ่มกะตูในลาวภาคกลาง ภาษากลุ่มเวียตติกในเวียดนาม (66-73 ล้านคน)
- กลุ่มเหนือ ได้แก่ภาษากาสีในรัฐเมฆาลัย อินเดีย ภาษากลุ่มปะหล่องในชายแดนจีน-พม่า และภาคเหนือของไทย ภาษากลุ่มขมุในลาวภาคเหนือ ภาษากลุ่มม้งในเวียดนามและจีน ภาษากลุ่มปยูในจีน
- กลุ่มใต้ ได้แก่ภาษากลุ่มมอญในพม่าและไทย ภาษากลุ่มอัสเลียนในภาคใต้ของไทยและมาเลเซีย (มีสามกลุ่มคือ จาฮาอิก ซีนอยติก และ เซเมลาอิก) ภาษากลุ่มนิโคบาร์ในหมู่เกาะนิโคบาร์
- กลุ่มที่จำแนกไม่ได้ ได้แก่ภาษากลุ่มบูกัน บูซินชัว เกเมียฮัวและกวนฮัวในจีน
อ้างอิง
- Shorto, Harry L. edited by Sidwell, Paul, Cooper, Doug and Bauer, Christian (2006). A Mon-Khmer comparative dictionary. Canberra: Australian National University. Pacific Linguistics. ISBN 0-85883-570-3