ข้ามไปเนื้อหา

เหตุโรงแรมนิวเวิลด์ถล่ม

พิกัด: 1°18′42″N 103°51′18″E / 1.311784°N 103.854879°E / 1.311784; 103.854879
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
เหตุโรงแรมนิวเวิลด์ถล่ม
หน้าหนึ่งของเดอะซันเดย์ไทมส์หลังเกิดเหตุ
วันที่15 มีนาคม 1986; 38 ปีก่อน (1986-03-15)
เวลา11:25 am (UTC+08:00)
ที่ตั้งโรโชร์ ประเทศสิงคโปร์
สาเหตุความผิดปกติในการก่อสร้าง
เสียชีวิต33
บาดเจ็บไม่ถึงตาย17
รายละเอียด
อาคารเลียนเอี๊ยก (Lian Yak Building)
แผนที่
ชื่อเดิมโรงแรมนิวเซอรางูน (New Serangoon Hotel)
ชื่ออื่นโรงแรมนิวเวิลด์ (Hotel New World)
ข้อมูลทั่วไป
สถานะถล่ม
ที่ตั้งโรโชร์
ประเทศประเทศสิงคโปร์
พิกัด1°18′42″N 103°51′18″E / 1.311784°N 103.854879°E / 1.311784; 103.854879
เปิดใช้งาน1971; 53 ปีที่แล้ว (1971)
ถูกทำลาย15 มีนาคม 1986; 38 ปีก่อน (1986-03-15)
เจ้าของอึ๋ง คอง หลิม
ติดต่อเลียนเอี๊ยก เรียลตี (Lian Yak Realty)
ข้อมูลทางเทคนิค
จำนวนชั้น6
ข้อมูลอื่น
จำนวนห้อง67
จำนวนร้านอาหาร1
บทความนี้อ้างอิงคริสต์ศักราช/คริสต์ทศวรรษ/คริสต์ศตวรรษ ซึ่งเป็นสาระสำคัญของเนื้อหา

โรงแรมนิวเวิลด์ (อังกฤษ: Hotel New World) ในประเทศสิงคโปร์ ถล่มลงมาในวันที่ 15 มีนาคม ค.ศ. 1986[1] โรงแรมนิวเวิลด์เป็นอาคารสูงหกชั้น ตั้งอยู่ที่จุดตัดของถนนเซอรางูน (Serangoon Road) กับถนนโอเวิน (Owen Road) ในเขตโรโชร์ ก่อนที่จะถล่มลงมาโดยฉับพลัน เป็นผลให้มีผู้ติดอยู่ในซากอาคาร 50 คน[2] ในจำนวนนี้มีผู้เสียชีวิตรวม 33 ราย และ 17 คนได้รับการช่วยเหลือ[3]

ภูมิหลัง

[แก้]

โรงแรมนิวเวิลด์ (Hotel New World) หรือชื่อทางการว่า อาคารเลียนเอี๊ยก (Lian Yak Building; จีน: 联益大厦)[4] ก่อสร้างแล้วเสร็จเมื่อ ค.ศ. 1971 มีความสูงหกชั้นและลานจอดรถใต้ดินหนึ่งชั้น[2] ชื่อเดิมคือโรงแรมนิวเซอรางูน (New Serangoon Hotel) ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นโรงแรมนิวเวิลด์เมื่อ ค.ศ. 1984 เป็นผู้เช่าสี่ชั้นบนของอาคาร[5] ส่วนชั้นล่างเป็นของธนาคารอุตสาหกรรมและพาณิชยกรรม (Industrial & Commercial Bank; ผนวกเข้ากับยูโอบีเมื่อ ค.ศ. 1987) ณ เวลาที่เกิดเหตุ บนชั้นสองของอาคารเป็นร้านอาหารและสถานบันเทิงยามราตรีชื่อ ยูนิเวอร์ซัลเนปชูน (Universal Neptune Nite-Club and Restaurant)[6]

อาคารเคยมีรายงานปัญหาก๊าซคาร์บอนมอนอกไซด์รั่วไหลในบางห้องพักของโรงแรม ซึ่งออกข่าวหนังสือพิมพ์ในวันที่ 30 สิงหาคม ค.ศ. 1975 หนึ่งวันหลังเกิดเหตุก๊าซรั่ว[7]

เหตุถล่ม

[แก้]

เมื่อวันที่ 15 มีนาคม ค.ศ. 1986 อาคารถล่มลงมาอย่างฉับพลันในเวลาไม่ถึง 1 นาทีเมื่อเวลา 11:25 น. ทำให้คนในอาคารไม่มีเวลาหลบหนีออกมาได้ทัน ผู้เห็นเหตุการณ์ระบุว่าได้ยินเสียงระเบิดหนึ่งครั้งก่อนอาคารถล่ม กระนั้นตำรวจตรวจสอบแล้วระบุว่าไม่ได้เกิดจากการโจมตีด้วยระเบิด[8] และเชื่อว่าก๊าซระเบิดน่าจะเป็นสาเหตุ[8]

เหตุถล่มสร้างความตระหนกไปทั่ว รวมถึงนายกรัฐมนตรีสิงคโปร์ในเวลานั้น ลี กวนยู ซึ่งเคยกล่าวว่า "การถล่มของอาคารดังกล่าวเป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน"[9]

ผู้เสียชีวิต

[แก้]

ณ ขณะที่เกิดเหตุ มีการคาดการณ์จำนวนคนติดในซากอาคารมากถึง 300 คน[10] และลดลงเหลือ 100 คนในวันต่อมา[11] และลงเป็น 60 คน ประกอบด้วยพนักงานโรงแรม 26 คน และพนักงานธนาคาร 16 คนที่ยังไม่ทราบชะตากรรม[9] ท้ายที่สุดยอดผู้ติดในซากอาคารออกมาอยู่ที่ 33 คน และยอดผู้เสียชีวิตประกาศอย่างเป็นทางการในวันที่ 22 มีนาคม ค.ศ. 1986 หลังการกู้ภัยเสร็จสิ้น[3] ในจำนวนผู้เสียชีวิตเป็นชาวสิงคโปร์ 23 ราย ที่เหลืออีก 10 รายเป็นชาวต่างชาติ ในจำนวนนี้ประกอบด้วยพลเมืองของมาเลเซียและปากีสถาน

การกู้ภัย

[แก้]

หลังอาคารถล่ม คนที่เดินสัญจรผ่านไปมาจำนวนมากพยายามเข้าไปช่วยกู้ภัย ไม่นานสำนักดับเพลิงสิงคโปร์ (SFS), กองพันพิเศษตำรวจสิงคโปร์ และกองทัพสิงคโปร์ (SAF) ก็มาถึงและช่วยทำการกู้ภัย ศูนย์กลางการกู้ภัยอยู่ที่บริษัทอีเกิลเปียโน (Eagle Piano Company) ซึ่งตั้งอยู่ใกล้กัน

เนื่องจากมีผู้รอดชีวิตที่ยังติดอยู่ใต้ซากปรักหักพัง การกู้ภัยจึงเป็นปฏิบัติการที่ละเอียดอ่อน โดยเศษซากจะถูกเคลื่อนย้ายออกไปอย่างระมัดระวังด้วยเลื่อยไฟฟ้าและสว่านที่ตัดผ่านซากปรักหักพัง เครื่องตรวจจับเสียงได้นำมาใช้เพื่อค้นหาผู้รอดชีวิตใต้ซากปรักหักพังโดยตรวจจับเสียงร้องและเสียงร้องไห้ที่แผ่วเบาของผู้รอดชีวิต ในช่วง 12 ชั่วโมงแรก กองทัพสามารถช่วยเหลือผู้รอดชีวิตได้ 9 คน

นอกจากนี้ยังมีผู้ชำนาญการด้านการเจาะอุโมงค์จากทั้งในประเทศและจากญี่ปุ่น ไอร์แลนด์ และสหราชอาณาจักร เข้ามาช่วยเหลือ บุคคลกลุ่มนี้อยู่ในสิงคโปร์ในเวลานั้นเพื่อทำการขุดเจาะอุโมงค์ของรถไฟฟ้าเอ็มอาร์ทีที่บริเวณใกล้กับที่เกิดเหตุ โดยผู้มีส่วนร่วมในการช่วยเหลือครั้งนี้ได้แก่ ทอมัส แกลาเกอร์ (Thomas Gallagher), แพทริก แกลาเกอร์ (Patrick Gallagher), ไมเคิล เพรนเดอร์แจสต์ (Michael Prendergast), ไมเคิล สก็อต (Michael Scott) และ ทัน จิน ทง (Tan Jin Thong)[12] พวกเขาได้แสดงความกังวลว่าการใช้เครื่องจักรขนาดใหญ่อาจทำให้ซากอาคารถล่มทับผู้ที่ติดอยู่ในอาคารซ้ำ พวกเขาจึงทำการอาสาสมัครขุดอุโมงค์ใต้ซากอาคาร 4 จุด ส่งผลให้สามารถช่วยเหลือผู้รอดชีวิตได้อีก 8 คน ต่อมา พวกเขาได้รับการเชิดชูเกียรติโดยรัฐบาลสิงคโปร์

ผู้รอดชีวิตคนสุดท้าย บุคคลวัย 30 ปี ชื่อ ชัว คิม ชู (Chua Kim Choo) ได้รับการกู้ภัยในวันที่ 18 มีนาคม ค.ศ. 1986 หลังรอดชีวิตโดยการหลบอยู่ใต้โต๊ะ[13] การกู้ภัยและกอบกู้ร่างดำเนินไปหกวัน และสิ้นสุดในวันที่ 21 มีนาคม

การสอบสวน

[แก้]

การสอบสวนพบการต่อเติมอาคารหลายจุดหลังการก่อสร้าง มีการสร้างระบบเครื่องปรับอากาศเพิ่มเติมบนดาดฟ้าอาคาร ส่วนธนาคารมีการต่อเติมเซฟขนาดใหญ่ และภายนอกของอาคารมีการติดตั้งกระเบื้องเซรามิกส์ ทั้งหมดนี้ล้วนเพิ่มน้ำหนักให้กับอาคารอย่างมาก กระนั้นต่อมาไม่ได้พบว่ามีผลต่อโครงสร้างอาคาร เนื่องจากวิศวกรโครงสร้างคำนวณน้ำหนักโครงสร้าง (structural load) ผิดพลาด ในขณะที่น้ำหนักตายตัว (dead load) ไม่ได้นำมาคำนวณด้วยเลย หมายความว่าอาคารสร้างขึ้นโดยไม่สามารถรองรับน้ำหนักของตัวอาคารเองได้ เสารับน้ำหนักสามเสาล้มเหลวเชิงโครงสร้างในช่วงวันก่อนการถล่ม ส่วนเสาอื่ยที่เหลือต้องรับน้ำหนักเพิ่มแทนเสาที่ล้มเหลวไป ซึ่งต่อมาไม่สามารถรับน้ำหนักได้[14]

ในรายงานของแชนเนลนิวส์เอเชีย (CNA) อาคารนี้ออกแบบโดยคนร่างแบบที่ไม่ได้รับใบอนุญาตประกอบวิชาชีพ แทนที่จะใช้วิศวกรโครงสร้าง การสอบสวนยังพบว่าในการคำนวณน้ำหนักตายตัวนั้นเขาคาดการณ์ความสามารถรับน้ำหนักของเสากับผนังมากเกินกว่าที่จะรับได้จริง คนร่างแบบคนดังกล่าวอ้างว่าเจ้าของอาคาร อึ๋ง คอง หลิม (Ng Khong Lim (จีน: 黃康霖; เป่อ่วยยี: n̂g khong lîm); ต่อมาเสียชีวิตในอาคารถล่มครั้งนี้) มอบหมายให้เขาออกแบบอาคาร แต่ตัวอึ๋งเองเป็นผู้กำกับการก่อสร้าง การสอบสวนยังพบอีกว่าอึ๋งได้ขอให้ใช้วัสดุคุณภาพต่ำในการก่อสร้างอาคารเพื่อลดต้นทุน ซึ่งท้ายที่สุดเป็นราคาที่ต้องแลกมาด้วยชีวิตของตน[15][16]

ผลสืบเนื่อง

[แก้]

อาคารทั้งหมดในประเทศที่สร้างขึ้นในคริสต์ทศวรรษ 1970 ถูกสั่งตรวจสอบโครงสร้างโดยละเอียด และมีอาคารจำนวนหนึ่งที่ถูกพบว่าไม่ปลอดภัยเชิงโครงสร้าง นำไปสู่การสั่งอพยพและรื้อถอนอาคาร อาคารเหล่านี้ เช่น ตึกหลักของ วิทยาลัยเยาวชนฮวา ชง และ อาคารของโรงเรียนมัธยมคาทอลิก ที่ถนนควีน (Queen Street)[17]

ห้าปีหลังเกิดเหตุ พื้นที่จุดที่เคยเป็นโรงแรมนิวเวิลด์กลายเป็นโครงการก่อสร้างใหม่ อาคารที่สร้างใหม่ขึ้นทดแทนเป็นอาคารโรงแรมสูงเจ็ดชั้นในชื่อ โรงแรมฟอร์ชูนา (Fortuna Hotel) มีขนาด 85 ห้อง เปิดให้บริการเมื่อ ค.ศ. 1994[18]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ Allen Yu-Hung LAI; Seck L. TAN (August 2013). Impact of Disasters and Disaster Risk Management in Singapore: A Case Study of Singapore's Experience in Fighting the SARS Epidemic (PDF) (Technical report). ERIA Discussion Paper Series. Economic Research Institute for ASEAN and East Asia (ERIA). Table 1. ERIA-DP-2013-14. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 14 July 2014. สืบค้นเมื่อ 24 June 2014.
  2. ↑ 2.0 2.1 Report of the Inquiry into the Collapse of Hotel New World, Singapore: Printed for the Government of Singapore by Singapore National Printers, 1987, OCLC 24545169, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-01-11, สืบค้นเมื่อ 2024-11-27 (Book launch website for: Tommy Koh, บ.ก. (2006). Singapore, the encyclopedia. Editions Didier Millet. ISBN 978-981-4155-63-2.)
  3. ↑ 3.0 3.1 "Singapore Toll Put at 33". The New York Times. 22 March 1986. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 July 2018. สืบค้นเมื่อ 4 May 2010.
  4. ↑ RESILIENCE THROUGH HERITAGE I : HOTEL NEW WORLD (PDF). National Heritage Board. p. 4.
  5. ↑ Seventh report of the committee: for the two years ending July 1987 (PDF) (Technical report). Standing Committee on Structural Safety. September 1987. p. 13.
  6. ↑ 《劫后"新"生》第4集- 新世界酒店倒塌, 新傳媒私人有限公司, 2015
  7. ↑ "Gas Ieak made news 10 years ago (Title adjusted due to improper transcription by OCR)". 16 มีนาคม 1986. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 ตุลาคม 2017. สืบค้นเมื่อ 27 กันยายน 2018.
  8. ↑ 8.0 8.1 Philip Lee (16 March 1986). "100 still trapped". The Sunday Times. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 August 2007.
  9. ↑ 9.0 9.1 Crossette, Barbara (17 March 1986). "After 36 Hours, 2 Are Rescued From The Ruins in Singapore". The New York Times. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 June 2018. สืบค้นเมื่อ 4 May 2010.
  10. ↑ "300 Trapped as Hotel in Singapore Topples". The New York Times. 15 March 1986. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 July 2018. สืบค้นเมื่อ 4 May 2010.
  11. ↑ Ap (16 March 1986). "6-STORY HOTEL COLLAPSES IN SINGAPORE; 100 TRAPPED". The New York Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). ISSN 0362-4331. สืบค้นเมื่อ 27 October 2022.
  12. ↑ "Singapore Honors Rescuers". The New York Times. 27 April 1986. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 August 2016. สืบค้นเมื่อ 6 February 2017.
  13. ↑ "AROUND THE WORLD; Singapore Woman Saved After 3 Days in Rubble". The New York Times. 19 March 1986. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 June 2018. สืบค้นเมื่อ 4 May 2010.
  14. ↑ "Hotel Collapse Singapore". Seconds from disaster. ฤดูกาล 2. ตอน 9 (ภาษาอังกฤษ). 27 September 2005. National Geographic Channel. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 March 2014. สืบค้นเมื่อ 24 June 2014.
  15. ↑ "Hotel New World Collapse". Days of Disaster. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 July 2022. สืบค้นเมื่อ 24 July 2022.
  16. ↑ Zaobao, Lianhe (19 September 1986). "为节省成本 黄康霖修改混凝土成分比例" (ภาษาChinese). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 January 2016. สืบค้นเมื่อ 17 October 2015.{{cite web}}: CS1 maint: unrecognized language (ลิงก์)
  17. ↑ "星期二特写 – 《钟声响起时》第6 集 – 双轨火车". video.toggle.sg. 21 August 2017. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 August 2017. สืบค้นเมื่อ 25 August 2017.
  18. ↑ Goh, Chin Lian (15 March 2004). "A new world now after hotel collapse". The Straits Times. p. H4.
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=เหตุโรงแรมนิวเวิลด์ถล่ม&oldid=12022499"