เฟร์นันดูจีนอโรนยา
 อ่าวซังชูและเกาะดอยส์อีร์เมาส์ | |
| ภูมิศาสตร์ | |
|---|---|
| ที่ตั้ง | มหาสมุทรแอตแลนติก |
| พิกัด | 3°51′13.71″S 32°25′25.63″W / 3.8538083°S 32.4237861°W |
| เกาะทั้งหมด | 21 |
| เกาะหลัก | เฟร์นันดูจีนอโรนยา; อิลยาราตา; อิลยาดูไมยู; อิลยาแซลาฌีเนตา; อิลยาราซา |
| จุดสูงสุด | โมรูดูปีกู |
| การปกครอง | |
| ประชากรศาสตร์ | |
| ประชากร | 3,012 คน |
| ข้อมูลอื่น ๆ | |
| เว็บไซต์ | www |
| หมู่เกาะแอตแลนติกของบราซิล : เขตสงวนเฟร์นันดูจีนอโรนยา และอาตอลดัสรอกัส * | |
|---|---|
 แหล่งมรดกโลกโดยยูเนสโก | |
 หาดโบลดรูบนเกาะเฟร์นันดูจีนอโรนยา | |
| ประเทศ |  บราซิล |
| ภูมิภาค ** | ลาตินอเมริกาและแคริบเบียน |
| ประเภท | มรดกทางธรรมชาติ |
| เกณฑ์พิจารณา | (vii), (ix), (x) |
| อ้างอิง | 1000 |
| ประวัติการขึ้นทะเบียน | |
| ขึ้นทะเบียน | 2001 (คณะกรรมการสมัยที่ 25) |
| * ชื่อตามที่ได้ขึ้นทะเบียนในบัญชีแหล่งมรดกโลก ** ภูมิภาคที่จัดแบ่งโดยยูเนสโก | |
กลุ่มเกาะเฟร์นันดูจีนอโรนยา (โปรตุเกส: Arquipélago de Fernando de Noronha) เป็นกลุ่มเกาะที่ประกอบด้วยเกาะ 21 เกาะ รวมถึงเกาะขนาดเล็ก ของประเทศบราซิล ตั้งอยู่ในมหาสมุทรแอตแลนติก อยู่ห่างจากชายฝั่งบราซิล 354 กม. (220 ไมล์) เกาะหลักมีเนื้อที่ 18.4 ตร.กม. (7.1 ตร.ไมล์) มีประชากร 3,012 คน ในปี ค.ศ. 2010[1] เป็นเทศบาลพิเศษในรัฐเปร์นัมบูกู ถึงแม้จะใกล้กับรัฐรีโอกรันดีโดนอร์เตมากกว่าก็ตาม[2] ยูเนสโกขึ้นทะเบียนเกาะนี้เป็นแหล่งมรดกโลก อยู่ในเขตเวลา UTC-02:00 นักท่องเที่ยวและชาวพื้นเมืองสามารถเดินทางมายังเกาะนี้โดยทางเครื่องบินหรือทางเรือจากเมืองเรซีฟี[3] (545 กม.) หรือโดยเครื่องบินจากเมืองนาตาล (360 กม.)
เกาะนี้ค้นพบเมื่อวันที่ 10 สิงหาคม ค.ศ. 1503 โดยนักสำรวจชาวโปรตุเกส ออกทุนและจัดการโดยฟือร์เนา ดึ ลูโรญา เกาะนี้ใช้เป็นสถานที่กักกันนักโทษตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 18 เป็นต้นมา