หน่วยออสโตรโว
หน่วยออสโตรโว (อังกฤษ: Ostrovo Unit) เป็นหน่วยโรงพยาบาลสนามที่มีแนวขบวนทหารขนส่งของโรงพยาบาลสตรีสกอตแลนด์ ซึ่งประกอบด้วยเต็นท์ประมาณ 200 หลัง[1] และตั้งอยู่ใกล้ทะเลสาบออสโตรโว ประเทศมาซิโดเนีย ในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่งภายใต้การบังคับบัญชาของกองทัพบกเซอร์เบีย ที่มักได้รับการเรียกว่าหน่วยอเมริกาเนื่องจากเงินสนับสนุนมาจากอเมริกา และไม่รวมสถานที่ทำบาดแผลเพียงไม่กี่แห่งเท่านั้น นับเป็นโรงพยาบาลของฝ่ายสัมพันธมิตรที่ใกล้แนวรบที่สุด
จุดเริ่มต้น[แก้]
หน่วยนี้เปิดในเดือนกันยายน ค.ศ. 1916[2] ไม่นานหลังจากยุทธการที่มัลกานิดซ์ (สันเขากอร์นิเชโว) ที่สันเขากอร์นิเชโวได้ก่อตัวเป็นยอดเขาคู่ของไกมักซาลาน ซึ่งสูงจากระดับน้ำทะเล 7,700 และ 8,200 ฟุต โดยต้องยึดสันเขานี้ให้ได้ก่อนที่โมนาสตีร์ (บิตอลาในแผนที่สหราชอาณาจักรยุคใหม่) จะถูกยึดครองอีกครั้ง ทั้งนี้ หัวหน้าแพทย์ทหารคนแรกเป็นชาวออสเตรเลีย ซึ่งคือแพทย์หญิง แอกเนส เอลิซาเบธ ลอยด์ เบนเนต[2] บันทึกในวันแรกว่าพวกเธอรับผู้ป่วย 24 ราย โดยระบุว่า "มีบาดแผลร้ายแรงทั้งหมด - ทั้งช่องท้อง, หน้าอก, ศีรษะ และกระดูกหัก" และเมื่อวันที่ 25 กันยายน เธอเขียนว่า "ตอนนี้เรามีผู้ป่วย 160 ราย อาการแย่ทั้งหมด และเป็นงานหนักมาก" ในช่วงแปดสัปดาห์แรก หน่วยอเมริกายอมรับผู้ป่วย 425 ราย ซึ่งเสียชีวิตหกสิบราย
ที่ตั้ง[แก้]
หน่วยนี้อยู่ห่างจากซาลอนีกาไปทางตะวันตกประมาณ 90 ไมล์ และอยู่ในทำเลที่สวยงาม[3] แพทย์หญิง อิซาเบล เอมสลี ซึ่งเป็นหัวหน้าแพทย์ผู้สั่งการคนที่สามได้กล่าวว่า "มันนอนค่อนข้างโดดเดี่ยวบนผืนหญ้าสีเขียวในโพรงของเนินเขาซึ่งสูงตระหง่านขึ้นทุกด้าน ใกล้ ๆ กันนั้นเป็นกลุ่มต้นเอล์มโบราณ ซึ่งเป็นบ้านของครอบครัวพวกเร่ร่อน และเหนือเต็นท์สีขาวของโรงพยาบาลก็มีทะเลสาบออสโตรโว"
ไมลส์ แฟรงคลิน เขียนว่า "แสงแดดใหญ่บนเนินเขาสีม่วง! สีฟ้าราวกับสวรรค์ สูงและแหลมเหมือนฟันแมว พวกเธอเพิ่มความปรารถนาสำหรับโบกองสีฟ้าที่ปวดร้าวมาสิบปี" แฟรงคลินได้รับแรงบันดาลใจให้เขียนเรื่องบายฟาร์ไกมัคชาลัน และผลงานเรื่องซัมแวร์อินเดอะบอลข่าน แต่เขียนไม่เสร็จทั้งสองเรื่อง ส่วนเนมารีนิชตา (ไม่มีอะไรสำคัญมากกว่านี้อีกแล้ว) ยังคงเป็นเรื่องราวเดียวของเธอเกี่ยวกับเวลาที่เธออยู่ที่นั่น โดยเธอจากไปในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1918[4]
บุคลากร[แก้]
หน่วยอเมริกาเป็นหน่วยหนึ่งของโรงพยาบาลสตรีสกอตแลนด์ ซึ่งมีสตรีชาวออสเตรเลียอย่างน้อยสิบคนรับราชการ รวมถึงแอกเนส เบนเนต, แมรี เดอ แกริส และนักเขียนนวนิยายอย่างไมลส์ แฟรงคลิน[4] ส่วนชาวออสเตรเลียคนอื่น ๆ รับราชการในหน่วยเดียวกันใกล้กับซาลอนีกา และอีดิธ แอนน์ สโตนีย์ ซึ่งเป็นนักฟิสิกส์การแพทย์ชาวแองโกล-ไอริช ได้ให้การสนับสนุนการเอกซเรย์แก่หน่วยดังกล่าวขณะประจำอยู่ที่ซาลอนีกา ส่วนโอลีฟ สมิธ เป็นพนักงานนวดหญิงและผู้ฝึกสอนวิชากายภาพชาวอังกฤษได้เข้าร่วมหน่วยกับแพทย์หญิงเบนเนตตั้งแต่เริ่ม และทำงานในเขตสงครามและแผนกต้อนรับ แต่เสียชีวิตด้วยโรคมาลาเรียเมื่อวันที่ 6 ตุลาคม ค.ศ. 1916[5]
จิตวิญญาณของค่าย[แก้]
ในคำพูดของ แพทย์หญิง อิซาเบล เอมสลี คือ "จิตวิญญาณของหน่วยนี้เป็นสิ่งที่น่ายินดีมาก ครอบครัวใหญ่ที่มีความสุขของสตรีล้วนทุ่มเทให้แก่ทรัพยากรของตนเองทั้งหมด จนกลายเป็นร่างกายที่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน พี่น้องสตรีส่วนใหญ่ทุ่มเทให้กับชาวเซอร์เบียที่พวกเธอได้เรียนรู้ภาษาและเห็นอกเห็นใจพวกเขาเป็นอย่างดี โรงพยาบาลของเราเป็นโรงพยาบาลของกองทัพเซอร์เบีย และเรารับคำสั่งโดยตรงจากกองบัญชาการกองทัพบก" ทั้งนี้ สถานที่ทำบาดแผลขั้นสูงได้ก่อตั้งขึ้นในสามชั่วโมงโดยขับรถขึ้นไปยังไกมักซาลาน ซึ่งหน่วยดังกล่าวได้รับผู้บาดเจ็บโดยตรงจากสนามรบ และแพทย์หญิง เบนเนต ได้เขียนถึงความกล้าหาญของบรรดาสาว ๆ ในระหว่างการทิ้งระเบิด อย่างไรก็ตาม มาลาเรียและโรคบิดทำให้เจ้าหน้าที่ต้องเสียชีวิตจนต้องปิดสถานีนี้ในเดือนกันยายน ค.ศ. 1917
การปิดหน่วย[แก้]
เมื่อวันที่ 30 กันยายน ค.ศ. 1918 หน่วยนี้ได้รับข่าวการสงบศึกกับบัลแกเรีย และในเช้าวันที่ 23 ตุลาคม หน่วยดังกล่าวได้เริ่มทางตอนเหนือของเซอร์เบียด้วยขบวนรถเก้าคันในระยะทาง 311 กิโลเมตร เจ้าหน้าที่ทั้งหมดได้เดินทางและหน่วยได้จัดตั้งขึ้นในค่ายทหารที่ถูกทิ้งร้างในวราเย หน่วยนี้เปิดดำเนินการจนถึงเดือนตุลาคม ค.ศ. 1919 โดยสมาชิกห้าสิบสองคนของหน่วยได้รับการประดับเครื่องราชอิสริยาภรณ์กาชาดหลวง และหลายคนยังได้รับพระราชทานเครื่องราชอิสริยาภรณ์เซนต์ซาวา
อ้างอิง[แก้]
- ↑ Melbourne, The University of. "De Garis, Mary Clementina - Woman - The Encyclopedia of Women and Leadership in Twentieth-Century Australia". www.womenaustralia.info (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-09-26. สืบค้นเมื่อ 2021-11-12.
- ↑ 2.0 2.1 specified, Not (1916-01-01). "With the Scottish Women's Hospitals for Foreign Service in the Serbian/Bulgarian war". With the Scottish Women's Hospitals f... | Items | National Library of New Zealand | National Library of New Zealand (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2021-11-12.
- ↑ WHN (2010-11-14). "Anna Muncaster 1885-1930". Women's History Network (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). สืบค้นเมื่อ 2021-11-12.
- ↑ 4.0 4.1 "12 Jan 2021 - Miles Franklin's War | theaustralianlegend - Archived Website". Trove (ภาษาอังกฤษ). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-01-12. สืบค้นเมื่อ 2021-11-12.
- ↑ "Nurse's Death in Serbia - Late Miss Olive Smith". The Scotsman. 16 October 1916. p. 3.
- Hutton, I Emslie (1928) With a woman's unit in Serbia, Salonika and Sebastopol Williams and Norgate, London
- McLaren, Eva Shaw (1919) A History of the Scottish Women's Hospitals Hodder and Stoughton, London
- Gilchrist, Hugh (1997). Australians and Greeks, Volume 2. Halstead Press, Sydney
- Manson, Cecil and Celia (1960) Doctor Agnes Bennett Michael Joseph, London
- Leneman, Leah (1994) In the Service of Life: Story of Elsie Inglis and the Scottish Women's Hospitals Mercat Press
- Corbett, Elsie (1964) Red Cross in Serbia, 1915-1919: a personal diary of experiences Cheney & Sons
- Ross, Ishobel (1988) Little Grey Partridge: First World War Diary of Ishobel Ross Who Served With the Scottish Women's Hospitals Unit in Serbia Aberdeen University Press
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ หน่วยออสโตรโว
