ระฆังทมิฬ
ระฆังทมิฬ (อังกฤษ: Tamil Bell) เป็นระฆังบรอนซ์แตกที่ค้นพบในราวปี 1836 โดยมิชชันนารี วิลเลียม คอเลนโซ ขณะนั้นระฆังถูกใช้เป็นหม้อต้มมันฝรั่งโดยชาวเมารีใกล้กับแวงกาเรในนิวซีแลนด์เหนือ
ระฆังมีขนาดยาว 13 cm และลึก 9 cm มีจารึกริมขอบเขียนด้วยอักษรทมิฬ ปริวรรตได้ว่า "มุไกยฺยตีณฺ วกฺกุจุ อุไฏย กปฺปลฺ อุไฏย มณิ" (Mukaiyyatīṉ vakkucu uṭaiya kappal uṭaiya maṇi") แปลว่า "ระฆังของเรือโมโหยิเดน บูกส์" ("Mohoyiden Buks ship’s bell")[1] อักษรบางตัวเป็นรูปแบบโบราณที่ไม่มีใช้แล้วในอักษรทมิฬสมัยใหม่ อักษรต่าง ๆ ที่ปรากฏเสนอว่าระฆังนี้อายุราว 500 ปี และเป็นไปได้ว่ามาจากสมัยปัณทยะตอนปลาย[2] ด้วยความแปลกของระฆังที่ปรากฏในพื้นที่ที่ไม่ค่อยมีประวัติการติดต่อกับทมิฬ ระฆังนี้ถูกจัดว่าเป็นโบราณวัตถุแปลก
นักภารตวิทยา วีอาร์ รามจันทระ ทิชศิตาร์ ระบุไว้ใน The Origin and Spread of the Tamils ว่านักผจญทะเลชาวทมิฬโบราณอาจรู้จักออสเตรเลียและพอลีนีเซียมาตั้งแต่โบราณ[3] การค้นพบระฆังนี้นำไปสู่การตั้งข้อสงสัยถึงความเป็นไปได้ว่าอาจมีชาวทมิฬอยู่ในนิวซีแลนด์มาแต่โบราณ กระนั้น ระฆังนี้ไม่ถือเป็นหลักฐานโดยตรงถึงการติดต่อกันระหว่างชาวทมิฬกับดินแดนนิวซีแลนด์ในยุคแรก[4] มีความเป็นไปได้ว่านักผจญทะเลจากตริณโกมลีอาจเดินทางถึงนิวซีแลนด์ในสมัยที่เริ่มมีการค้ามากขึ้นระหว่างทมิฬกับรัฐวันนีและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ระฆังนี้อาจถูกทิ้งลงบนชายฝั่งโดยเรือของโปรตุเกส ที่ซึ่งก่อนหน้าได้เดินทางไปยังอินเดีย[5] นอกจากนี้ ยังมีเรือของอินเดียจำนวนหนึ่งที่ถูกจับได้โดยชาวยุโรปในยุคนั้น จึงมีความเป็นไปได้อีกแบบคือระฆังอาจมาจากเรือที่ล่มในเหตุการณ์ดังกล่าว และลอยมาติดชายฝั่งของนิวซีแลนด์[6]
วิลเลียมได้มอบระฆังนี้ให้กับพิพิธภัณฑ์ดอมีเนียน (Dominion Museum) ปัจจุบันคือพิพิธภัณฑ์นิวซีแลนด์เตปาปาตองงาเรวา
อ้างอิง[แก้]
- ↑ Hilder, Brett (2008). "THE STORY OF THE TAMIL BELL". Journal of Polynesian Society. Journal of Polynesian Society. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-10-06. สืบค้นเมื่อ 22 May 2022.
- ↑ Sridharan, K. (1982). A maritime history of India. Government of India. p. 45.
- ↑ Dikshitar, V. R. Ramachandra (1947). Origin and Spread of the Tamils. Adyar Library. p. 30.
- ↑ Kerry R. Howe (2003). The Quest for Origins: Who First Discovered and Settled New Zealand and the Pacific Islands? pp 144–5 Auckland:Penguin.
- ↑ New Zealand Journal of Science. Wise, Caffin & Company. 1883. p. 58. สืบค้นเมื่อ 3 June 2013.
- ↑ New Zealand Institute (1872). Transactions and Proceedings of the New Zealand Institute. New Zealand Institute. pp. 43–. สืบค้นเมื่อ 3 June 2013.
ดูเพิ่ม[แก้]
- "Ship's Bell". Museum of New Zealand.
- Robert Langdon (1975). The lost caravel. Pacific Publications. pp. 243–244. ISBN 978-0-85807-021-9.
- The journal of the Polynesian Society, Volume 84. Polynesian Society (N. Z.). 1975. pp. 477–483.
- Transactions of the New Zealand Institute, Volume 4. Royal Society of New Zealand. 1872. pp. 40–41. http://rsnz.natlib.govt.nz/volume/rsnz_04/rsnz_04_00_000580.html#n43
- Michael Malthus Trotter; Beverley McCulloch; John Wilson (1997). Digging up the past: New Zealand's archaeological history. Penguin Books. p. 99. ISBN 978-0-670-87440-8.
- The New Zealand journal of history, Volumes 4–5. History Department, University of Auckland. 1970. p. 10.
- Ethnographical Considerations on the Whence of the Maori (PDF). Transactions and Proceedings of the New Zealand Institute, Volume 4. National Library of New Zealand. 1871. pp. 22–23.
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
- Picture of the bell at Te Ara: The Encyclopedia of New Zealand
- The Tamil Bell from the collection of the Museum of New Zealand Te Papa Tongarewa