จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
รถไฟใต้ดินเซาเปาลู |
ข้อมูลทั่วไป |
---|
ที่ตั้ง | เซาเปาลู |
---|
ประเภท | รถไฟใต้ดิน |
---|
จำนวนสาย | 5[1] (สาย 4 และ 5 มีส่วนต่อขยาย) |
---|
จำนวนสถานี | 64[1] |
---|
ผู้โดยสารต่อวัน | 2,999,000 คน (เฉลี่ยวันทำงาน; ปีงบประมาณ 2012; สาย 1, 2, 3 และ 5)[2] |
---|
ผู้โดยสารต่อปี | 877.2 ล้านคน (ปีงบประมาณ 2012; สาย 1, 2, 3 และ 5)[2] |
---|
เว็บไซต์ | São Paulo Metrô (อังกฤษ) |
---|
การให้บริการ |
---|
เริ่มดำเนินงาน | 14 กันยายน ค.ศ. 1974 |
---|
ผู้ดำเนินงาน | บริษัทรถไฟใต้ดินเซาเปาลู (สาย 1, 2, 3 และ 5), วีอากวาตรู (สาย 4) |
---|
ข้อมูลทางเทคนิค |
---|
ระยะทาง | 74.2 km (46.1 mi)[1] |
---|
ผังเส้นทาง |
---|
| |
รถไฟใต้ดินเซาเปาลู (โปรตุเกส: Metropolitano de São Paulo) หรือที่นิยมเรียกว่า เมโตร (Metrô) เป็นเส้นทางรถไฟฟ้าขนาดใหญ่ในเมืองเซาเปาลู เมืองใหญ่สุดในประเทศบราซิล เป็นเส้นทางรถไฟฟ้าที่ใหญ่เป็นอันดับสองในทวีปอเมริกาใต้ ปัจจุบันมีระยะทาง 74.2 กิโลเมตร (46.1 ไมล์)[1] จำนวน 5 เส้นทาง 64 สถานี[1] จำนวนผู้โดยสาร 2.999 ล้านคนต่อวัน[2]
โครงข่ายเส้นทาง[แก้]
เส้นทาง
|
สี
|
สถานีปลายทาง
|
เปิดให้บริการ
|
ระยะทาง
|
จำนวนสถานี
|
เวลาในการเดินทาง (นาที)
|
เวลาให้บริการ
|
สาย 1
|
น้ำเงิน
|
ตูกูรูวี ↔ ฌาบากวารา
|
14 กันยายน ค.ศ. 1974
|
20.2 กิโลเมตร (12.6 ไมล์)
|
23
|
45
|
ทุกวัน, 04:40-00:32 น.
|
สาย 2
|
เขียว
|
วีลามาดาเลนา ↔ วีลาปรูเดงชี
|
25 มกราคม ค.ศ. 1991
|
14.6 กิโลเมตร (9.1 ไมล์)
|
14
|
18
|
ทุกวัน, 04:40-00:20 น.
|
สาย 3
|
แดง
|
ปัลเมย์รัส-บาร์ราฟุงดา ↔ โกริงชังส์-อีตาเกรา
|
10 มีนาคม ค.ศ. 1979
|
22 กิโลเมตร (14 ไมล์)
|
18
|
36
|
ทุกวัน, 04:40-00:35 น.
|
สาย 4[3]
|
เหลือง
|
วีลาโซเนีย ↔ ลุส
|
25 พฤษภาคม ค.ศ. 2010
|
12.8 กิโลเมตร (8.0 ไมล์)
|
11
|
15
|
ทุกวัน, 04:40-00:00 น.
|
สาย 5[4]
|
ม่วง
|
กาเปาเรดงดู ↔ ลาร์กูเตรซี
|
20 ตุลาคม ค.ศ. 2002
|
8.4 กิโลเมตร (5.2 ไมล์)
|
6
|
11
|
ทุกวัน, 04:40-00:00 น.
|
ดูเพิ่ม[แก้]
อ้างอิง[แก้]
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]