ภาษาญี่ปุ่นโบราณ (ญี่ปุ่น: 中古日本語 chūko nihongo ?) เป็นภาษาญี่ปุ่นที่ใช้ในช่วงระหว่างปี พ.ศ. 1337 - 1728 (ค.ศ. 794 - 1185) หรือที่เรียกว่ายุคเฮอัง โดยรับสืบทอดมาจากภาษาญี่ปุ่นยุคเริ่มแรกในยุคนารา
ประวัติ[แก้]
ภาษาญี่ปุ่นโบราณนี้แตกต่างจากยุคก่อนคือภาษาญี่ปุ่นในยุคก่อนนั้นยังใช้อักษรจีนเขียนแทนภาษาญี่ปุ่นอยู่ แต่ภาษาญี่ปุ่นโบราณนี้ได้เริ่มมีการใช้ของอักษรฮิระงะนะ และคะตะคะนะ ซึ่งดัดแปลงมาจากตัวอักษรจีน วรรณคดีญี่ปุ่นที่ใช้ภาษาในแนวนี้ เช่นตำนานเกนจิ (源氏物語) ตำนานทะเกะโตะริ (竹取物語) และตำนานอิเซะ (伊勢物語)
หน่วยเสียง[แก้]
| a |
i |
u |
e |
o |
| ka |
ki |
ku |
ke |
ko |
| ga |
gi |
gu |
ge |
go |
| sa |
si |
su |
se |
so |
| za |
zi |
zu |
ze |
zo |
| ta |
ti |
tu |
te |
to |
| da |
di |
du |
de |
do |
| na |
ni |
nu |
ne |
no |
| ha |
hi |
hu |
he |
ho |
| ba |
bi |
bu |
be |
bo |
| ma |
mi |
mu |
me |
mo |
| ya |
|
yu |
|
yo |
| ra |
ri |
ru |
re |
ro |
| wa |
wi |
|
we |
|
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
ส่วนนี้รอเพิ่มเติมข้อมูล คุณสามารถช่วยเพิ่มเติมข้อมูลในส่วนนี้ได้
บทความเกี่ยวกับภาษานี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยเพิ่มข้อมูล ดูเพิ่มที่ สถานีย่อย:ภาษา
