มากูระโนะโซชิ
 | ลิงก์ข้ามภาษาในบทความนี้ มีไว้ให้ผู้อ่านและผู้ร่วมแก้ไขบทความศึกษาเพิ่มเติมโดยสะดวก เนื่องจากวิกิพีเดียภาษาไทยยังไม่มีบทความดังกล่าว กระนั้น ควรรีบสร้างเป็นบทความโดยเร็วที่สุด |
มากูระโนะโซชิ (ญี่ปุ่น: 枕草子; โรมาจิ: Makura no Sōshi) หรือ หนังสือข้างหมอน (อังกฤษ: The Pillow Book) เป็นบทประพันธ์ของเซ โชนางงที่บันทึกเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่น่าสนใจในราชสำนักเฮอัง ขณะที่เธอทำงานเป็นนางกำนัลถวายการรับใช้ใกล้ชิดจักรพรรดินีเทชิ (ซาดาโกะ) ระหว่างช่วง ค.ศ. 990 ถึง 1000 และหนังสือเล่มนี้อาจจะเขียนจบในราว ค.ศ. 1002
ในมากูระโนะโซชินั้น เซ โชนางงได้เขียนรวบรวมรายนามของสิ่งต่าง ๆ ความคิดส่วนตัว เหตุการณ์น่าสนใจในราชสำนักเฮอัง บทร้อยกรอง ข่าวซุบซิบ ถึงจะเป็นเหมือนงานเขียนเรื่องส่วนตัว ทว่า ความปราดเปรื่องในเชิงกวีของเธอ ทำให้ผลงานชิ้นนี้กลายเป็น วรรณกรรม และมีคุณค่าทางด้านประวัติศาสตร์ ส่วนหนึ่งของงานเขียนนี้ได้ถูกเปิดเผยโดยบังเอิญขณะที่เธอยังมีชีวิตอยู่ในราชสำนัก ได้รับการแปลเป็นภาษาอังกฤษครั้งแรกในอังกฤษใน ค.ศ. 1889 โดย ที เพอร์เชล และดับบลิวจี แอสตัน (T. Purcell and W.G. Aston) และ ฉบับแปลภาษาอังกฤษที่มีชื่อเสียงอีกฉบับหนึ่งคือ ฉบับที่แปลโดย อิแวน มอร์ริส (Ivan Morris) ในปี 1967 และ ฉบับที่แปลโดย เมเรดิธ แมคคินนีย์ (Meredith McKinney)ในปี ค.ศ. 2006
ลักษณะโดยรวมของผลงาน[แก้]
โดยทั่วไปแล้ว มากูระ โนะ โซชิ เป็นการรวบรวมบันทึกบทความที่แสดงถึงยุคสมัยและการใช้ชีวิตของผู้เขียน โดยแบ่งเป็นส่วนต่างๆ 320 ส่วน ที่มีเนื้อหาไม่เกี่ยวข้องกัน ประกอบด้วยบันทึกความทรงจำ ความคิดเห็นต่อเรื่องต่างๆ แบบร่างของจินตนาการ รายชื่อของสิ่งต่างๆ การวิพากย์วิจารณ์เรื่องต่างๆ รายชื่อของคำโดยไม่เรียงตามลำดับเวลา เนื่องจากต้นฉบับที่เก่าแก่ที่สุดที่พบนั้นเป็นของปี ค.ศ. 1500 จึงไม่สามารถที่จะรู้ว่า มากูระ โนะ โซชิ ในรูปแบบที่ผู้เขียนเรียบเรียงไว้จริงๆนั้นเป็นรูปแบบใด [1]
ตัวอย่างเนื้อหา[แก้]
บทเริ่มต้นของ มากูระ โนะ โซชิ ที่มีชื่อเป็นที่รู้จักกัน สื่อแสดงถึงความงดงามของฤดูกาลทั้ง 4
春は
春 は、あけぼの。やうやう白くなりゆく山ぎは 少し明りて紫だちたる雲の細くたなびきたる。
夏 は、夜。月の頃はさらなり。闇もなほ。螢の多く飛び違ひたる。また、ただ一つ二つなど、ほのかにうち光りて行くもをかし。雨など降るもをかし。
秋 は、夕暮。夕日のさして、山の端（は）いと近うなりたるに、烏の寝どころへ行くとて、三つ四つ、二つ三つなど、飛び急ぐさへあはれなり。まいて雁などの列ねたるがいと小さく見ゆるは、いとをかし。日入り果てて、風の音、虫の音など、はたいふべきにあらず。
冬 は、つとめて。雪の降りたるはいふべきにもあらず。霜のいと白きも、またさらでも、いと寒きに、火など急ぎ熾して、炭もて渡るも、いとつきづきし。昼になりて、ぬるくゆるびもていけば、火桶の火も、白き灰がちになりて、わろし。[2]
In Spring it is the dawn.As gradually the hills come to light,their outline is faintly dyded with red,and wisps of purplish cloud trail over them'
In Summer, the nights.Not only when the moon shines down,but on dark nights,too ,when the fireflies flit to and fro,and even when it rains,how beautiful it is!
In Autumn,the evenings-evenings when one is moved to see the brilliant sun sink close to the edge of the hills and the crows fly back to their nests in threes and fours and twos;or,more chraming still,a file of wild geese,tiny in the distant sky.And when finally the sun has set,how moving to hear the sound of the winf and the cry of the insects!
In Winter, the early morning.Beautiful indeed when it has snowed during the nights,but delightful,too,when the ground is white with frost;or even when it is simply very cold and the attendants hurry from room to room,stiring up the fires and bringing charcoal,how well it fits the season's mood![3]
ศึกษาเพิ่มเติม[แก้]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ " Sei Shōnagon " เก็บถาวร 2007-03-13 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน. Other Women's Voices.
- ↑ " 清少納言". Wikiquote ภาษาญี่ปุ่น.
- ↑ Kaneko Motoomi,Makura no Soushi Hyoushaku,tokyo,1927, หน้า 4