ข้ามไปเนื้อหา

ษิมมี

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
(เปลี่ยนทางจาก ซิมมี)

ษิมมี (อาหรับ: ذمي, ḏimmī, ออกเสียง: [ˈðɪmmiː]; โดยรวมเรียกว่า أهل الذمة, อะฮ์ลุษษิมมะฮ์, "ชาว ษิมมะฮ์") เป็นคำเรียกสมัยก่อน[1] ที่ใช้หมายถึงผู้ที่ไม่ใช่มุสลิมที่อาศัยอยู่ในรัฐอิสลามและได้รับการคุ้มครองตามกฎหมาย[1][2]: 470  คำนี้แปลตรงตัวได้ว่า "ผู้ที่ได้รับการคุ้มครอง"[3] หมายถึงข้อผูกพันของรัฐตามกฎหมาย ชะรีอะฮ์ ที่จะต้องคุ้มครองชีวิต ทรัพย์สิน และเสรีภาพทางศาสนาของปัจเจกบุคคลโดยแลกเปลี่ยนกับความภักดีต่อรัฐและการชำระเงิน ญิซยะฮ์ ซึ่งเป็นส่วนเติมเต็มของ ซะกาต ที่มุสลิมจ่าย[4] ษิมมี จะได้รับการยกเว้นหน้าที่บางอย่างที่มอบหมายไว้เฉพาะสำหรับมุสลิม และไม่ได้รับสิทธิพิเศษและเสรีภาพบางอย่างที่สงวนไว้เฉพาะแก่มุสลิม แต่นอกเหนือจากนั้นยังคงมีความเท่าเทียมภายใต้กฎหมายทรัพย์สิน สัญญา และข้อผูกมัด[5][6][7]

ภายใต้กฎหมาย ชะรีอะฮ์ ชุมชน ษิมมี มักได้รับการบริหารด้วยกฎหมายของตนแทนกฎหมายบางประการที่บังคับใช้แก่ชุมชนมุสลิม เช่น ชุมชนยิวในมะดีนะฮ์เคยได้รับอนุญาตให้มีสภาฮาลาคาเป็นของตนเอง[8] และระบบมิลเลตของจักรวรรดิออตโตมันอนุญาตให้ชุมชนษิมมีหลายแห่งปกครองตนเองภายใต้ศาลกฎหมายแยกต่างหาก นอกจากนี้ ชุมชน ษิมมี สามารถกระทำกิจบางอย่างที่ชุมชนมุสลิมห้ามได้ เช่น การบริโภคเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และเนื้อสุกร[9][10][11]

ในอดีต สถานะษิมมีเคยนำไปใช้กับชาวยิว, คริสต์ศาสนิกชน และอัศศอบิอะฮ์ซึ่งถือว่าเป็น "ชาวคัมภีร์" ตามเทววิทยาอิสลาม ต่อมาสถานะนี้ได้รับการนำไปใช้กับผู้นับถือศาสนาโซโรอัสเตอร์, ซิกข์, ฮินดู, เชน และพุทธ[12][13][14]

มุสลิมสายกลาง (Moderate Muslim) โดยทั่วไปปฏิเสธระบบ ษิมมี เพราะมองว่าไม่เหมาะสมต่อสมัยรัฐชาติและประชาธิปไตย[15]

ดูเพิ่ม

[แก้]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ 1.0 1.1 Juan Eduardo Campo, บ.ก. (12 May 2010). "dhimmi". Encyclopedia of Islam. Infobase Publishing. pp. 194–195. Dhimmis are non-Muslims who live within Islamdom and have a regulated and protected status. ... In the modern period, this term has generally has occasionally been resuscitated, but it is generally obsolete.
  2. ↑ Mohammad Taqi al-Modarresi (26 March 2016). The Laws of Islam (PDF) (ภาษาอังกฤษ). Enlight Press. ISBN 978-0994240989. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2019-08-02. สืบค้นเมื่อ 22 December 2017.
  3. ↑ "Definition of DHIMMI". www.merriam-webster.com.
  4. ↑ Glenn, H. Patrick (2007). Legal Traditions of the World. Oxford University Press. pp. 218–219. A Dhimmi is a non-Muslim subject of a state governed in accordance to sharia law. The term connotes an obligation of the state to protect the individual, including the individual's life, property, and freedom of religion and worship, and required loyalty to the empire, and a poll tax known as the jizya, which complemented the Islamic tax paid by the Muslim subjects, called Zakat.
  5. ↑ H. Patrick Glenn, Legal Traditions of the World. Oxford University Press, 2007, p. 219.
  6. ↑ The French scholar Gustave Le Bon (the author of La civilisation des Arabes) writes "that despite the fact that the incidence of taxation fell more heavily on a Muslim than a non-Muslim, the non-Muslim was free to enjoy equally well with every Muslim all the privileges afforded to the citizens of the state. The only privilege that was reserved for the Muslims was the seat of the caliphate, and this, because of certain religious functions attached to it, which could not naturally be discharged by a non-Muslim." Mun'im Sirry (2014), Scriptural Polemics: The Qur'an and Other Religions, p.179. Oxford University Press. ISBN 978-0199359363.
  7. ↑ Abou El Fadl, Khaled (2007). The Great Theft: Wrestling Islam from the Extremists. HarperOne. p. 204. ISBN 978-0061189036. According to the dhimma status system, non-Muslims must pay a poll tax in return for Muslim protection and the privilege of living in Muslim territory. Per this system, non-Muslims are exempt from military service, but they are excluded from occupying high positions that involve dealing with high state interests, like being the president or prime minister of the country. In Islamic history, non-Muslims did occupy high positions, especially in matters that related to fiscal policies or tax collection.
  8. ↑ Cohen, Mark R. (1995). Under Crescent and Cross: The Jews in the Middle Ages. Princeton University Press. p. 74. ISBN 978-0-691-01082-3. สืบค้นเมื่อ 10 April 2010.
  9. ↑ Al-Misri, Reliance of the Traveler (edited and translated by Nuh Ha Mim Keller), p. 608. Amana Publications, 1994.
  10. ↑ Al-Misri, Reliance of the Traveler (ed. and trans. Nuh Ha Mim Keller), pp. 977, 986. Amana Publications, 1994.
  11. ↑ Ghazi, Kalin & Kamali 2013, pp. 240–1.
  12. ↑ Annemarie Schimmel (2004). The Empire of the Great Mughals: History, Art and Culture. University of Chicago Press. p. 107. ISBN 978-1861891853. The conqueror Muhammad Ibn Al Qasem gave both Hindus and Buddhists the same status as the Christians, Jews and Sabaeans the Middle East. They were all "dhimmi" ('protected people')
  13. ↑ Michael Bonner (2008). Jihad in Islamic History: Doctrines and Practice. Princeton University Press. p. 89. ISBN 9780691138381. JSTOR j.ctt7sg8f.
  14. ↑ Wael B. Hallaq (2009). Sharī'a: Theory, Practice, Transformations. Cambridge University Press. p. 327. doi:10.1017/CBO9780511815300. ISBN 9780511815300.
  15. ↑ "[…] the overwhelming majority of moderate Muslims reject the dhimma system as ahistorical, in the sense that it is inappropriate for the age of nation-states and democracies." Abou El Fadl, Khaled (23 January 2007). The Great Theft: Wrestling Islam from the Extremists. HarperOne. p. 214. ISBN 978-0061189036.

บรรณานุกรม

[แก้]

อ่านเพิ่ม

[แก้]
  • Nabil Luka Babawi: Les droits et les devoirs des chrétiens dans l'état islamique et leurs conséquences sur la sécurité nationale, thèse de doctorat.
  • Binswanger, Karl (1977). Untersuchungen zum Status der Nichtmuslime im Osmanischen Reich des 16. Jahrhunderts. Diss. Phil. (ภาษาเยอรมัน). München. ISBN 978-3-87828-108-5.
  • Choksy, Jamsheed (1997). Conflict and Cooperation: Zoroastrian Subalterns and Muslim Elites in Medieval Iranian Society. New York.
  • Mark. R. Cohen: Under Crescent and Cross: The Jews in the Middle Ages. Princeton University Press, 1994.
  • Fattal, Antoine (1958). Le statut légal des non-musulmans en pays d'Islam (ภาษาฝรั่งเศส). Beirut.
  • Maribel Fierro and John Tolan, eds, The legal status of ḏimmī-s in the Islamic West (second/eighth-ninth/fifteenth centuries) (Turnhoult, 2013).
  • Friedmann, Yohanan (1998). "Classification of Unbelievers in Sunnī Muslim Law and Tradition". Jerusalem Studies in Arabic and Islam (22).
  • Goitein, S. D. (1967–71). The Mediterranean Society: The Jewish Communities of the Arab World as Portrayed in the Documents of the Cairo Geniza (4 vols.). Berkeley and Los Angeles. ISBN 9780520018679.
  • Gilbert, Martin (2010). In Ishmael's house: a History of Jews in Muslim Lands. New Haven, Conn.: Yale University Press. ISBN 978-0300167153.
  • Nicola Melis, "Il concetto di ğihād", in P. Manduchi (a cura di), Dalla penna al mouse. Gli strumenti di diffusione del concetto di ğihād, Angeli, Milano 2006, pp. 23–54.
  • Nicola Melis, "Lo statuto giuridico degli ebrei dell'Impero Ottomano", in M. Contu – N. Melis – G. Pinna (a cura di), Ebraismo e rapporti con le culture del Mediterraneo nei secoli XVIII–XX, Giuntina, Firenze 2003.
  • Nicola Melis, Trattato sulla guerra. Il Kitāb al-ğihād di Molla Hüsrev, Aipsa, Cagliari 2002.
  • Mohammad Amin Al-Midani: "La question des minorités et le statut des non-musulmans en Islam." In: La religion est-elle un obstacle à l'application des droits de l'homme?. colloque tenu les 10–11 décembre 2004 à Lyon.
  • M. Levy-Rubin: "Shurut 'Umar and its alternatives: the legal debate on the status of the dhimmis." In: Jerusalem Studies in Arabic and Islam. 30/2005
  • Pessah Shinar: "Some remarks regarding the colours of male Jewish dress in North Africa and their Arabic-Islamic context." In: Jerusalem Studies in Arabic and Islam. 24/2000, pp. 380–395

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ษิมมี&oldid=12022793"