ฉือ จ้งกุ้ย

ฉือ จ้งกุ้ย (จีน: 石重貴; พินอิน: Shí Zhòngguì; 914–947) ในเอกสารทางประวัติศาสตร์เรียก พระเจ้าสิ้นบัลลังก์แห่งจิ้นยุคหลัง (後晉出帝) หรือ ยุวกษัตริย์แห่งจิ้นยุคหลัง (後晉少帝) และเมื่อตายแล้วได้บรรดาศักดิ์ว่า องค์ชายจิ้น (晉王) เป็นพระเจ้าแผ่นดินจีนช่วงห้าราชวงศ์สิบอาณาจักรจากราชวงศ์จิ้นยุคหลัง เป็นกษัตริย์องค์ที่สองและองค์สุดท้ายแห่งราชวงศ์ดังกล่าว

ราชวงศ์จิ้นยุคหลังนั้นถูกวิจารณ์ว่า เป็นเจว็ดของราชวงศ์เหลียว เพราะปรากฏว่า ราชวงศ์เหลียวมีส่วนช่วยก่อตั้งราชวงศ์จิ้นยุคหลัง ราชวงศ์จิ้นยุคหลังจึงยกหัวเมืองสิบหกมณฑลให้เป็นการตอบแทน ครั้นฉือ จิ้งถัง (石敬瑭) ปฐมกษัตริย์ราชวงศ์จิ้นยุคหลัง ตายในปี 942 ฉือ จ้งกุ้ย บุตรบุญธรรมของเขา จึงสืบสมบัติต่อ และต่อต้านราชวงศ์เหลียว พระเจ้าไท่จงแห่งเหลียว (遼太宗) จึงยกมาตีในปี 946 เป็นเหตุให้ราชวงศ์จิ้นยุคหลังสิ้นสุดลงในปีถัดมา

ก่อนหน้า		ฉือ จ้งกุ้ย		ถัดไป
จักรพรรดิจิ้นเกาจู่		จักรพรรดิจีน (942–947)		จักรพรรดิเกาจู่ (ราชวงศ์โฮ่วฮั่น)