คุยกับผู้ใช้:SWU034/ทดลองเขียน

นิทาน: ปัญจตันตระ

เรื่อง: นักปราชญ์ทั้งสี่กับราชสีห์

ณ เมืองเล็กๆแห่งหนึ่งมีนักปราชญ์อาศัยอยู่สี่คนและทั้งสี่คนเป็นเพื่อนสนิทกัน นักปราชญ์ทั้งสามคนเป็นคนที่มีปัญญาเป็นเลิศและมีความเฉลียวฉลาดเป็นอย่างมาก แต่นักปราชญ์คนที่สี่กลับเป็นคนที่ไม่ค่อยมีความรู้เท่าทั้งสามคน ทั้งนี้ทั้งนั้นนักปราชญ์คนที่สี่กลับมีสามัญสำนึกเป็นเลิศ

อยู่มาวันหนึ่งนักปราชญ์คนที่หนึ่งก็พูดขึ้นมาว่า "ถ้าเราเดินทางไปหากษัตริย์และแสดงภูมิความรู้ของเรา ชื่อเสียงของพวกเราจะต้องดั่งก้องไกลเป็นแน่" พอทั้งสามได้ยินดังนั้นก็ตอบตกลงในทันทีและทั้งสีก็เตรียมตัวออกเดินทางเพื่อไปหากษัตริย์

ระหว่างที่เดินทางอยู่กลางป่าพวกเขาทั้งสี่ก็เจอซากกระดูกของราชสีห์ที่ตายแล้วอยู่ตรงหน้า ทันใดนั้นนักปราชญ์คนที่หนึ่งก็พุดขึ้นมาว่า "เราลองมาทดสอบพลังความรู้ของเราไหม โดยการฟื้นคืนชีพให้เจ้าราชสีห์ตนนี้กัน ข้าจะสร้างกระดูกของันกลับขึ้นมาใหม่"

"หึ...ส่วนข้าจะสร้างเลือดเนื้อให้มัน" นักปราชญ์คนที่สองคุยโว

"และข้านั้นจะชุบชีวิตของมันขึ้นมา" นักปราชญ์คนที่สามพูดขึ้น

ส่วนนักปราชญ์คนที่สี่ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เขาส่ายหัวแล้วบอกนักปราชญ์ทั้งสามไปว่า "พวกเจ้าจะทำอะไรก็ทำไป แต่ก่อนที่พวกเจ้าจะคืนชีพให้ราชสีห์ตนนั้นรอให้ข้าปีนต้นไม้เสียก่อน ข้าเชื่อในศักยภาพของพวกเจ้า อย่างไรก็ตามราชสีห์เป็นสัตว์ดุร้ายกินเนื้อ เจ้าไม่สามารถเปลี่ยนมันให้เป็นสัตว์กินพืชได้หรอก"

หลังจากที่นักปราชญ์คนที่สี่เตือนไปนักปราชญ์ทั้งสามก็หัวเราะและพูดขึ้นมาว่า "เจ้านี้มันขี้ขลาดกลัวตายเสียจริงๆ ไม่มีสิ่งมีชีวิตที่ไหนจะอยู่เหนือความรู้พวกข้าได้ มันไม่มีทางทำร้ายพวกเราแน่เพราะพวกเราเป็นคนให้ชีวิตแก่มัน ถ้าเจ้ากลัวนักก็ไปหลบที่ไหนก็ไปและคอยดูพวกข้าใช้เวทย์มนต์ชุบชีวิตมันแล้วกัน"

พอฟังจบนักปราชญ์คนที่สี่ก็รีบปีนไปอยู่บนต้นไม้ทันที

นักปราชญ์ทั้งสามก็เริ่มทำพิธีคืนชีพให้แก่ราชสีห์ พอราชสีห์มีชีวิตกลับมามันก็คำรามและกระโจนเข้าหานักปราชญ์ทั้งสามและกินเป็นอาหารทันที ส่วนนักปราชญ์คนที่สีก็รอจนกว่าราชสีห์กินเสร็จและเอนจากไป ตนถึงจะลงจากต้นไม้และกลับบ้าบไป

ข้อคิด: สามัญสำนึกสำคัญกว่าความรู้