ความส่องสว่างปรากฏ
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ความส่องสว่างปรากฏ (อังกฤษ: apparent magnitude, m) เป็นหน่วยวัดความสว่างของดาวฤกษ์ ดาวเคราะห์ หรือวัตถุท้องฟ้าอื่นในจักรวาล กล่าวอีกนัยหนึ่งคือปริมาณแสดงที่ได้รับจากวัตถุนั้น นิยามให้ความส่องสว่างปรากฏมีค่าเพิ่มขึ้น 5 หน่วยเมื่อความสว่างลดลงเหลือ 1 ใน 100 (นั่นคือเมื่อวัตถุเดียวกันแต่อยู่ไกลขึ้นเป็น 10 เท่า) หรือค่าความส่องสว่างปรากฏเพิ่มขึ้น 1 หน่วยเมื่อความสว่างลดลง 2.512 เท่า โดยที่ 2.512 คือรากที่ห้าของ 100 (1000.2)
ปริมาณแสงที่รับได้ จริง ๆ แล้วจะขึ้นอยู่กับความหนาของชั้นบรรยากาศในทิศทางการมองวัตถุ ดังนั้นความส่องสว่างปรากฏจึงปรับค่าให้ได้ความสว่างเมื่อผู้สังเกตอยู่นอกชั้นบรรยากาศ ยิ่งวัตถุมีแสงจางเท่าไหร่ค่าความส่องสว่างปรากฏก็ยิ่งมีค่ามากเท่านั้น
| ความส่องสว่างปรากฏ | วัตถุท้องฟ้า |
|---|---|
| −26.73 | ดวงอาทิตย์ |
| −12.6 | ดวงจันทร์เต็มดวง |
| −4.4 | ความสว่างสูงสุดของ ดาวศุกร์ |
| −2.8 | ความสว่างสูงสุดของ ดาวอังคาร |
| −1.5 | ดวงดาวที่สว่างที่สุดในย่านความยาวคลื่นที่ตามองเห็น: ดาวซิริอุส |
| −0.7 | ดวงดาวที่สว่างเป็นอันดับสอง: ดาวคาโนปัส |
| 0 | ค่าศูนย์ เดิมเคยนิยามให้ใช้ค่าความสว่างของดาวเวกา |
| 3.0 | ความสว่างน้อยสุดที่มองเห็นได้ในเมือง |
| 6.0 | ความสว่างน้อยสุดที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า |
| 12.6 | เควซาร์ที่สว่างที่สุด |
| 27 | ความสว่างน้อยสุดที่มองเห็นได้ด้วยกล้องโทรทรรศน์ขนาด 8 เมตรในย่านความยาวคลื่นที่ตามองเห็น |
| 30 | ความสว่างน้อยสุดที่มองเห็นได้ด้วยกล้องโทรทรรศน์ฮับเบิลในย่านความยาวคลื่นที่ตามองเห็น |
| 38 | ความสว่างน้อยสุดที่มองเห็นได้ด้วยกล้องโทรทรรศน์ OWL (อนาคตปี ค.ศ. 2020) ในย่านความยาวคลื่นที่ตามองเห็น |
ดูเพิ่ม[แก้]
บทความเกี่ยวกับดาราศาสตร์หรือจักรวาลวิทยานี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยเพิ่มข้อมูล ดูเพิ่มที่ สถานีย่อย:ดาราศาสตร์
