โชติมาตรปรากฏ
หน้าตา
(เปลี่ยนทางจาก ความส่องสว่างปรากฏ)
โชติมาตรปรากฏ หรือ ความส่องสว่างปรากฏ (อังกฤษ: apparent magnitude, m) เป็นหน่วยวัดระดับความสว่างของดาวฤกษ์ ดาวเคราะห์ หรือวัตถุท้องฟ้าอื่น ๆ ในจักรวาล กล่าวอีกนัยหนึ่งคือปริมาณแสดงที่ได้รับจากวัตถุนั้น นิยามให้โชติมาตรปรากฏมีค่าเพิ่มขึ้น 5 หน่วยเมื่อความสว่างลดลงเหลือ 1 ใน 100 (นั่นคือเมื่อวัตถุเดียวกันแต่อยู่ไกลขึ้นเป็น 10 เท่า) หรือค่าโชติมาตรปรากฏเพิ่มขึ้น 1 หน่วยเมื่อความสว่างลดลง 2.512 เท่า โดยที่ 2.512 คือรากที่ห้าของ 100 (1000.2)
ปริมาณแสงที่รับได้ จริง ๆ แล้วจะขึ้นอยู่กับความหนาของชั้นบรรยากาศในทิศทางการมองวัตถุ ดังนั้นโชติมาตรปรากฏจึงปรับค่าให้ได้ความสว่างเมื่อผู้สังเกตอยู่นอกชั้นบรรยากาศ ยิ่งวัตถุมีแสงจางเท่าไหร่ค่าโชติมาตรปรากฏก็ยิ่งมีค่ามากเท่านั้น
โชติมาตรปรากฏ | วัตถุท้องฟ้า |
---|---|
-28.256 | ดวงอาทิตย์ |
−12.6 | ดวงจันทร์เต็มดวง |
−4.4 | ความสว่างสูงสุดของ ดาวศุกร์ |
−2.8 | ความสว่างสูงสุดของ ดาวอังคาร |
−1.5 | ดวงดาวที่สว่างที่สุดในย่านความยาวคลื่นที่ตามองเห็น: ดาวซิริอุส |
−0.7 | ดวงดาวที่สว่างเป็นอันดับสอง: ดาวคาโนปัส |
0 | ค่าศูนย์ เดิมเคยนิยามให้ใช้ค่าความสว่างของดาวเวกา |
3.0 | ความสว่างน้อยสุดที่มองเห็นได้ในเมือง |
6.0 | ความสว่างน้อยสุดที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า |
12.6 | เควซาร์ที่สว่างที่สุด |
27 | ความสว่างน้อยสุดที่มองเห็นได้ด้วยกล้องโทรทรรศน์ขนาด 8 เมตรในย่านความยาวคลื่นที่ตามองเห็น |
30 | ความสว่างน้อยสุดที่มองเห็นได้ด้วยกล้องโทรทรรศน์ฮับเบิลในย่านความยาวคลื่นที่ตามองเห็น |
38 | ความสว่างน้อยสุดที่มองเห็นได้ด้วยกล้องโทรทรรศน์ OWL (อนาคตปี ค.ศ. 2020) ในย่านความยาวคลื่นที่ตามองเห็น |