การปฏิเสธการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวอาร์มีเนีย

อนุสรณ์สถานและพิพิธภัณฑ์อิชดีร์ สนับสนุนแนวคิดที่ว่าชาวอาร์มีเนียต่างหากที่เป็นผู้ก่อการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวเติร์ก^[1]

การปฏิเสธการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวอาร์มีเนีย (อังกฤษ: Armenian genocide denial) เป็นการอ้างว่าจักรวรรดิออตโตมันและผู้ปกครองซึ่งคือคณะกรรมการสามัคคีและความก้าวหน้า (CUP) ไม่ได้ก่อการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวอาร์มีเนียต่อพลเมืองอาร์มีเนียในปกครองของตนระหว่างสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ครั้งนี้ได้รับการบันทึกและมีหลักฐานจำนวนมากที่ผ่านการยืนยันแล้วโดยนักวิชาการ^[2]^[3] ผู้ก่อการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์อ้างว่าการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ไม่เคยเกิดขึ้น และชางอาร์มีเนียเพียงโยกย้ายถิ่นฐานเพื่อผลประโยชน์ทางการทหาร ไม่ใช่ถูกขับไล่ หลังสิ้นสุดการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ เอกสารที่ยืนยันการก่อาชญากรรมนี้ถูกทำลายอย่างเป็นระบบ และการปฏิเสธการฆ่าล้างเผ่าพันธ์ุยังคงเป็นส่วนหนึ่งของนโยบายในรัฐบาลของประเทศตุรกีทุกภาคส่วน

ข้ออ้างที่ยืมมาจาก CUP เพื่อสร้างความชอบธรรมมีพื้นฐานมาจากการสันนิษฐานว่า "การโยกย้ายประชากร" ของชาวอาร์มีเนียเป็นการกระทำโดยรัฐที่เป็นไปโดยชอบด้วยกฎหมาย เพื่อตอบรับกับการลุกฮือของชาวอาร์มีเนียที่อาจส่งผลร้ายต่อการดำรงอยู่ของจักรวรรดิในช่วงเวลาของสงคราม ผู้ปฏิเสธอ้างว่า CUP มีจุดมุ่งหมายในการย้ายถิ่นประชากรอาร์มีเนีย ไม่ใช่ฆ่าล้างชาวอาร์มีเนีย รยมถึงอ้างว่ายอดผู้เสียชีวิตถูกทำให้มากเกินจริงหรือมาจากการรวมการเสียชีวิตจากสาเหตุอื่น เช่น สงครามกลางเมือง, โรคภัยไข้เจ็บ, สภาพอากาศเลวร้าย, คำสั่งจากเจ้าหน้าที่ท้องถิ่น หรือจากกลุ่มคนผิดกฎหมายหรือพวกชาวเคิร์ด นักประวัติศาสตร์ Ronald Grigor Suny สรุปไว้ว่า คำโต้แย้งหลักคือ "ไม่มีการฆ่าล้างเผ่าพันธ์ุเกิดขึ้น และชางอาร์มีเนียต่างหากที่เป็นคนผิด"^[4] การปฏิเสธนี้ยังมักมาพร้อมกัย "วาทกรรมว่าด้วยการทรยศ, ความเกรี้ยวกราด, ความเป็นอาชญากร และความทะเยอทะยานทางอาณาเขตของชาวอาร์มีเนีย"^[5]

นับตั้งแต่ทศวรรษ 1920 เรื่อยมา ตุรกีได้พยายามป้องกันไม่ให้เกิดการยอมรับทางการ หรือแม้แต่การกล่าวถึงการฆ่าล้างเผ่าพันธ์ุในประเทศอื่น ความพยายามเหล่านี้รวมถึงเงินมูลค่าหลายล้านดอลล่าร์ที่ใช้ไปกับการลอบบี, การสร้างสถาบันวิจัย และการข่มขู่ ในแง่ของนโยบายในประเทศ การปฏิเสธยังเป็นเรื่องที่ถูกสอนในการศึกษาขั้นพื้นฐาน และพลเมืองตุรกีบางคนที่รับรองการฆ่าล้าเผ่าพันธุ์ว่าเกิดขึ้นจริง ต้องเผชิญกับการดำเนินคดีฐานความผิด "เหยียดหยามความเป็นตุรกั" ความพยายามนับศตวรรษของรัฐตุรกีเพื่อให้มีการปฏิเสธการฆ่าล้างเผ่าพันธ์ุเป็นเรื่องที่โดดเด่นมากในบรรดาการฆ่าล้างเผ่าพันธ์ุอื่น ๆ ในประวัติศาสตร์โลก^[6] อาเซอร์ไบจาน ได้ปฏิเสธการฆ่าล้างเผ่าพันธ์ุและมีการเรียกร้องต่อต้านการรับรู้การฆ่าล้างเผ่าพันธ์ุอาร์มีเนียไปทั่วโลกเช่นกัน พลเมืองและพรรคการเมืองตุรกีส่วนใหญ่สนับสนุนนโยบายการปฏิเสธของรัฐ การปฏิเสธนี้ยังมีอิทธิพลต่อข้อขัดแย้งนากอร์โน-การาบาฆ และความรุนแรงต่อชาวเคิร์ดในตุรกีจนถึงปัจจุบัน

อ้างอิง

↑ Marchand, Laure; Perrier, Guillaume (2015). Turkey and the Armenian Ghost: On the Trail of the Genocide (ภาษาอังกฤษ). McGill-Queen's Press. pp. 111–112. ISBN 978-0-7735-9720-4. The Iğdır genocide monument is the ultimate caricature of the Turkish government's policy of denying the 1915 genocide by rewriting history and transforming victims into guilty parties.
↑ Dadrian 2003, pp. 270–271
↑
มติโดยนักวิชาการ:
- Bloxham, Donald (2003). "Determinants of the Armenian Genocide". Looking Backward, Moving Forward (ภาษาอังกฤษ). Routledge. pp. 23–50. doi:10.4324/9780203786994-3. ISBN 978-0-203-78699-4. Despite growing scholarly consensus on the fact of the Armenian Genocide...
- Suny 2009, p. 935. "Overwhelmingly, since 2000, publications by non-Armenian academic historians, political scientists, and sociologists... have seen 1915 as one of the classic cases of ethnic cleansing and genocide. And, even more significantly, they have been joined by a number of scholars in Turkey or of Turkish ancestry..."
- Göçek 2015, p. 1. "The Western scholarly community is almost in full agreement that what happened to the forcefully deported Armenian subjects of the Ottoman Empire in 1915 was genocide..."
- Smith 2015, p. 5. "Virtually all American scholars recognize the [Armenian] genocide..."
- Laycock, Jo (2016). "The Great Catastrophe". Patterns of Prejudice. 50 (3): 311–313. doi:10.1080/0031322X.2016.1195548. ... important developments in the historical research on the genocide over the last fifteen years... have left no room for doubt that the treatment of the Ottoman Armenians constituted genocide according to the United Nations Convention on the Prevention and Punishment of Genocide.
- Kasbarian, Sossie; Öktem, Kerem (2016). "One Hundred Years Later: the Personal, the Political and the Historical in Four New Books on the Armenian Genocide". Caucasus Survey. 4 (1): 92–104. doi:10.1080/23761199.2015.1129787. ... the denialist position has been largely discredited in the international academy. Recent scholarship has overwhelmingly validated the Armenian Genocide...
- "Taner Akçam: Türkiye'nin, soykırım konusunda her bakımdan izole olduğunu söyleyebiliriz". CivilNet (ภาษาตุรกี). 9 July 2020. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 January 2021. สืบค้นเมื่อ 19 December 2020.
↑ Suny 2015, pp. xii–xiii. "The Turkish state and those few historians who reject the notion of genocide have argued that the tragedy was the result of a reasonable and understandable response of a government to a rebellious and seditious population in time of war and mortal danger to the state's survival... There was no genocide, and the Armenians were to blame for it. They were rebellious, seditious subjects who presented a danger to the empire and got what they deserved... Still—the denialists claim—despite the existential threat posed by the Armenians and their Russian allies to the survival of the empire, there was no intention or effort by the Young Turk regime to eliminate the Armenians as a people."
↑ Bloxham 2005, p. 234.
↑ Smith, Roger W. (2006). "The Significance of the Armenian Genocide after Ninety Years". Genocide Studies and Prevention. 1 (2): i–iv. doi:10.3138/G614-6623-M16G-3648. The Armenian Genocide, in fact, illuminates with special clarity the dangers inherent in the political manipulation of truth through distortion, denial, intimidation, and economic blackmail. In no other instance has a government gone to such extreme lengths to deny that a massive genocide took place.

บรรณานุกรม

หนังสือ

Akçam, Taner (2012). The Young Turks' Crime against Humanity: The Armenian Genocide and Ethnic Cleansing in the Ottoman Empire. Princeton University Press. ISBN 978-0-691-15333-9.
Akçam, Taner (2018). Killing Orders: Talat Pasha's Telegrams and the Armenian Genocide (ภาษาอังกฤษ). Palgrave Macmillan. ISBN 978-3-319-69787-1.
Auron, Yair (2003). The Banality of Denial: Israel and the Armenian Genocide (ภาษาอังกฤษ). Transaction Publishers. ISBN 978-0-7658-0834-9.
Avedian, Vahagn (2018). Knowledge and Acknowledgement in the Politics of Memory of the Armenian Genocide (ภาษาอังกฤษ). Routledge. ISBN 978-0-429-84515-4.
Baer, Marc D. (2020). Sultanic Saviors and Tolerant Turks: Writing Ottoman Jewish History, Denying the Armenian Genocide. Indiana University Press. ISBN 978-0-253-04542-3.
Bloxham, Donald (2005). The Great Game of Genocide: Imperialism, Nationalism, and the Destruction of the Ottoman Armenians (ภาษาอังกฤษ). Oxford University Press. ISBN 978-0-19-922688-7.
Cheterian, Vicken (2015). Open Wounds: Armenians, Turks and a Century of Genocide (ภาษาอังกฤษ). Hurst. ISBN 978-1-84904-458-5.
Dadrian, Vahakn N.; Akçam, Taner (2011). Judgment at Istanbul: The Armenian Genocide Trials (ภาษาอังกฤษ). Berghahn Books. ISBN 978-0-85745-286-3.
de Waal, Thomas (2015). Great Catastrophe: Armenians and Turks in the Shadow of Genocide (ภาษาอังกฤษ). Oxford University Press. ISBN 978-0-19-935069-8.
Ekmekçioğlu, Lerna (2016). Recovering Armenia: The Limits of Belonging in Post-Genocide Turkey (ภาษาอังกฤษ). Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-9706-1.
Galip, Özlem Belçim (2020). New Social Movements and the Armenian Question in Turkey: Civil Society vs. the State. Springer International Publishing. ISBN 978-3-030-59400-8.
Göçek, Fatma Müge (2015). Denial of Violence: Ottoman Past, Turkish Present and Collective Violence Against the Armenians, 1789–2009. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-933420-9.
Ihrig, Stefan (2016). Justifying Genocide: Germany and the Armenians from Bismarck to Hitler. Harvard University Press. ISBN 978-0-674-50479-0.
Kévorkian, Raymond (2011). The Armenian Genocide: A Complete History (ภาษาอังกฤษ). Bloomsbury Publishing. ISBN 978-0-85771-930-0.
Kieser, Hans-Lukas (2018). Talaat Pasha: Father of Modern Turkey, Architect of Genocide. Princeton University Press. ISBN 978-1-4008-8963-1.
MacDonald, David B. (2008). Identity Politics in the Age of Genocide: The Holocaust and Historical Representation (ภาษาอังกฤษ). Routledge. ISBN 978-1-134-08572-9.
Suciyan, Talin (2015). The Armenians in Modern Turkey: Post-Genocide Society, Politics and History (ภาษาอังกฤษ). Bloomsbury Publishing. ISBN 978-0-85772-773-2.
Suny, Ronald Grigor (2015). "They Can Live in the Desert but Nowhere Else": A History of the Armenian Genocide. Princeton University Press. ISBN 978-1-4008-6558-1.

บท

Anderson, Margaret Lavinia (2011). "Who Still Talked about the Extermination of the Armenians?". ใน Suny, Ronald Grigor; Göçek, Fatma Müge; Naimark, Norman M. (บ.ก.). A Question of Genocide: Armenians and Turks at the End of the Ottoman Empire (ภาษาอังกฤษ). Oxford University Press. pp. 199–217. ISBN 978-0-19-979276-4.
Cheterian, Vicken (2018a). "Censorship, Indifference, Oblivion: the Armenian Genocide and Its Denial". Truth, Silence, and Violence in Emerging States. Histories of the Unspoken (ภาษาอังกฤษ). Routledge. pp. 188–214. ISBN 978-1-351-14112-3.
Chorbajian, Levon (2016). "'They Brought It on Themselves and It Never Happened': Denial to 1939". The Armenian Genocide Legacy (ภาษาอังกฤษ). Palgrave Macmillan UK. pp. 167–182. ISBN 978-1-137-56163-3.
Erbal, Ayda (2012). "Mea Culpas, Negotiations, Apologias: Revisiting the "Apology" of Turkish Intellectuals". Reconciliation, Civil Society, and the Politics of Memory. Transcript Verlag. pp. 51–94. ISBN 978-3-8376-1931-7. JSTOR j.ctv1xxswv.5.
Göçek, Fatma Müge (2011). "Reading Genocide: Turkish Historiography on 1915". ใน Suny, Ronald Grigor; Göçek, Fatma Müge; Naimark, Norman M. (บ.ก.). A Question of Genocide: Armenians and Turks at the End of the Ottoman Empire. Oxford University Press. pp. 42–52. ISBN 978-0-19-979276-4.
Hovannisian, Richard G. (2001). "Denial: The Armenian Genocide as a Prototype". Remembering for the Future: The Holocaust in an Age of Genocide (ภาษาอังกฤษ). Palgrave Macmillan UK. pp. 796–812. ISBN 978-1-349-66019-3.
Lattanzi, Flavia (2018). "The Armenian Massacres as the Murder of a Nation?". The Armenian Massacres of 1915–1916 a Hundred Years Later: Open Questions and Tentative Answers in International Law (ภาษาอังกฤษ). Springer International Publishing. pp. 27–104. ISBN 978-3-319-78169-3.
Robertson, Geoffrey (2016). "Armenia and the G-word: The Law and the Politics". The Armenian Genocide Legacy (ภาษาอังกฤษ). Palgrave Macmillan UK. pp. 69–83. ISBN 978-1-137-56163-3.
Zürcher, Erik Jan (2011). "Renewal and Silence: Postwar Unionist and Kemalist Rhetoric on the Armenian Genocide". ใน Suny, Ronald Grigor; Göçek, Fatma Müge; Naimark, Norman M. (บ.ก.). A Question of Genocide: Armenians and Turks at the End of the Ottoman Empire. Oxford University Press. pp. 306–316. ISBN 978-0-19-979276-4.

บทความในวารสาร

Akçam, Taner (2008). "Guenter Lewy's The Armenian Massacres in Ottoman Turkey". Genocide Studies and Prevention. 3 (1): 111–145. doi:10.1353/gsp.2011.0087.
Avedian, Vahagn (2012). "State Identity, Continuity, and Responsibility: The Ottoman Empire, the Republic of Turkey and the Armenian Genocide". European Journal of International Law. 23 (3): 797–820. doi:10.1093/ejil/chs056.
Avedian, Vahagn (2013). "Recognition, Responsibility and Reconciliation: The Trinity of the Armenian Genocide". Europa Ethnica. 70 (3/4): 77–86. doi:10.24989/0014-2492-2013-34-77. ISSN 0014-2492.
Aybak, Tunç (2016). "Geopolitics of Denial: Turkish State's 'Armenian Problem'" (PDF). Journal of Balkan and Near Eastern Studies. 18 (2): 125–144. doi:10.1080/19448953.2016.1141582. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2021-07-20. สืบค้นเมื่อ 2022-11-10.
Bayraktar, Seyhan (2015). "The Grammar of Denial: State, Society, and Turkish–Armenian Relations". International Journal of Middle East Studies. 47 (4): 801–806. doi:10.1017/S0020743815001014.
Ben Aharon, Eldad (2015). "A Unique Denial: Israel's Foreign Policy and the Armenian Genocide". British Journal of Middle Eastern Studies. 42 (4): 638–654. doi:10.1080/13530194.2015.1043514.
Ben Aharon, Eldad (2019). "Recognition of the Armenian Genocide after its Centenary: A Comparative Analysis of Changing Parliamentary Positions". Israel Journal of Foreign Affairs. 13 (3): 339–352. doi:10.1080/23739770.2019.1737911.
Bilali, Rezarta (2013). "National Narrative and Social Psychological Influences in Turks' Denial of the Mass Killings of Armenians as Genocide: Understanding Denial". Journal of Social Issues. 69 (1): 16–33. doi:10.1111/josi.12001.
Bloxham, Donald (2006). "The Roots of American Genocide Denial: Near Eastern Geopolitics and the Interwar Armenian Question". Journal of Genocide Research. 8 (1): 27–49. doi:10.1080/14623520600552843.
Cheterian, Vicken (2018b). "The Uses and Abuses of History: Genocide and the Making of the Karabakh Conflict". Europe-Asia Studies. 70 (6): 884–903. doi:10.1080/09668136.2018.1489634.
Dadrian, Vahakn N. (2003). "The Signal Facts Surrounding the Armenian Genocide and the Turkish Denial Syndrome". Journal of Genocide Research. 5 (2): 269–279. doi:10.1080/14623520305671.
Demirdjian, Alexis (2018). "A Moving Defence: The Turkish State and the Armenian Genocide". Journal of International Criminal Justice. 16 (3): 501–526. doi:10.1093/jicj/mqy035.
Demirel, Cagla; Eriksson, Johan (2020). "Competitive Victimhood and Reconciliation: the Case of Turkish–Armenian Relations". Identities. 27 (5): 537–556. doi:10.1080/1070289X.2019.1611073.
Dixon, Jennifer M. (2010a). "Defending the Nation? Maintaining Turkey's Narrative of the Armenian Genocide". South European Society and Politics. 15 (3): 467–485. doi:10.1080/13608746.2010.513605.
Dixon, Jennifer M. (2010b). "Education and National Narratives: Changing Representations of the Armenian Genocide in History Textbooks in Turkey". International Journal for Education Law and Policy. 2010 Special Issue: 103–126. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-03-04. สืบค้นเมื่อ 2022-11-10.
Eissenstat, Howard (2014). "Children of Özal: The New Face of Turkish Studies". Journal of the Ottoman and Turkish Studies Association (ภาษาอังกฤษ). 1 (1–2): 23–35. doi:10.2979/jottturstuass.1.1-2.23. ISSN 2376-0702.
Erbal, Ayda (2015). "The Armenian Genocide, AKA the Elephant in the Room". International Journal of Middle East Studies. 47 (4): 783–790. doi:10.1017/S0020743815000987.
Ertür, Başak (2019). "Law of Denial" (PDF). Law and Critique. 30 (1): 1–20. doi:10.1007/s10978-019-09237-8.
Finkel, Evgeny (2010). "In Search of Lost Genocide: Historical Policy and International Politics in Post-1989 Eastern Europe". Global Society. 24 (1): 51–70. doi:10.1080/13600820903432027.
Gürpınar, Doğan (2013). "Historical Revisionism vs. Conspiracy Theories: Transformations of Turkish Historical Scholarship and Conspiracy Theories as a Constitutive Element in Transforming Turkish Nationalism". Journal of Balkan and Near Eastern Studies. 15 (4): 412–433. doi:10.1080/19448953.2013.844588.
Gürpınar, Doğan (2016). "The Manufacturing of Denial: the Making of the Turkish 'Official Thesis' on the Armenian Genocide Between 1974 and 1990". Journal of Balkan and Near Eastern Studies. 18 (3): 217–240. doi:10.1080/19448953.2016.1176397.
Gutman, David (2015). "Ottoman Historiography and the End of the Genocide Taboo: Writing the Armenian Genocide into Late Ottoman History". Journal of the Ottoman and Turkish Studies Association. 2 (1): 167. doi:10.2979/jottturstuass.2.1.167.
Hovannisian, Richard G. (2015). "Denial of the Armenian Genocide 100 Years Later: The New Practitioners and Their Trade". Genocide Studies International. 9 (2): 228–247. doi:10.3138/gsi.9.2.04.
Kaligian, Dikran (2014). "Anatomy of Denial: Manipulating Sources and Manufacturing a Rebellion". Genocide Studies International. 8 (2): 208–223. doi:10.3138/gsi.8.2.06.
Mamigonian, Marc A. (2015). "Academic Denial of the Armenian Genocide in American Scholarship: Denialism as Manufactured Controversy". Genocide Studies International. 9 (1): 61–82. doi:10.3138/gsi.9.1.04.
Quataert, Donald (2006). "The Massacres of Ottoman Armenians and the Writing of Ottoman History". The Journal of Interdisciplinary History. 37 (2): 249–259. doi:10.1162/jinh.2006.37.2.249. ISSN 0022-1953. JSTOR 4139548.
Smith, Roger W.; Markusen, Eric; Lifton, Robert Jay (1995). "Professional Ethics and the Denial of Armenian Genocide". Holocaust and Genocide Studies. 9 (1): 1–22. doi:10.1093/hgs/9.1.1.
Smith, Roger W. (2015). "Introduction: The Ottoman Genocides of Armenians, Assyrians, and Greeks". Genocide Studies International. 9 (1): 1–9. doi:10.3138/gsi.9.1.01.
Suny, Ronald Grigor (2009). "Truth in Telling: Reconciling Realities in the Genocide of the Ottoman Armenians". The American Historical Review. 114 (4): 930–946. doi:10.1086/ahr.114.4.930.
Ulgen, Fatma (2010). "Reading Mustafa Kemal Atatürk on the Armenian Genocide of 1915". Patterns of Prejudice. 44 (4): 369–391. doi:10.1080/0031322X.2010.510719. PMID 20857578.
Üngör, Uğur Ümit (2014). "Lost in Commemoration: the Armenian Genocide in Memory and Identity". Patterns of Prejudice. 48 (2): 147–166. doi:10.1080/0031322X.2014.902210.

[1] Marchand, Laure; Perrier, Guillaume (2015). Turkey and the Armenian Ghost: On the Trail of the Genocide (ภาษาอังกฤษ). McGill-Queen's Press. pp. 111–112. ISBN 978-0-7735-9720-4. The Iğdır genocide monument is the ultimate caricature of the Turkish government's policy of denying the 1915 genocide by rewriting history and transforming victims into guilty parties.

[2] Dadrian 2003, pp. 270–271

[academic_consensus-3] มติโดยนักวิชาการ:
Bloxham, Donald (2003). "Determinants of the Armenian Genocide". Looking Backward, Moving Forward (ภาษาอังกฤษ). Routledge. pp. 23–50. doi:10.4324/9780203786994-3. ISBN 978-0-203-78699-4. Despite growing scholarly consensus on the fact of the Armenian Genocide...

Suny 2009, p. 935. "Overwhelmingly, since 2000, publications by non-Armenian academic historians, political scientists, and sociologists... have seen 1915 as one of the classic cases of ethnic cleansing and genocide. And, even more significantly, they have been joined by a number of scholars in Turkey or of Turkish ancestry..."

Göçek 2015, p. 1. "The Western scholarly community is almost in full agreement that what happened to the forcefully deported Armenian subjects of the Ottoman Empire in 1915 was genocide..."

Smith 2015, p. 5. "Virtually all American scholars recognize the [Armenian] genocide..."

Laycock, Jo (2016). "The Great Catastrophe". Patterns of Prejudice. 50 (3): 311–313. doi:10.1080/0031322X.2016.1195548. ... important developments in the historical research on the genocide over the last fifteen years... have left no room for doubt that the treatment of the Ottoman Armenians constituted genocide according to the United Nations Convention on the Prevention and Punishment of Genocide.

Kasbarian, Sossie; Öktem, Kerem (2016). "One Hundred Years Later: the Personal, the Political and the Historical in Four New Books on the Armenian Genocide". Caucasus Survey. 4 (1): 92–104. doi:10.1080/23761199.2015.1129787. ... the denialist position has been largely discredited in the international academy. Recent scholarship has overwhelmingly validated the Armenian Genocide...

"Taner Akçam: Türkiye'nin, soykırım konusunda her bakımdan izole olduğunu söyleyebiliriz". CivilNet (ภาษาตุรกี). 9 July 2020. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 January 2021. สืบค้นเมื่อ 19 December 2020.

[4] Bloxham, Donald (2003). "Determinants of the Armenian Genocide". Looking Backward, Moving Forward (ภาษาอังกฤษ). Routledge. pp. 23–50. doi:10.4324/9780203786994-3. ISBN 978-0-203-78699-4. Despite growing scholarly consensus on the fact of the Armenian Genocide...

[5] Suny 2009, p. 935. "Overwhelmingly, since 2000, publications by non-Armenian academic historians, political scientists, and sociologists... have seen 1915 as one of the classic cases of ethnic cleansing and genocide. And, even more significantly, they have been joined by a number of scholars in Turkey or of Turkish ancestry..."

[6] Göçek 2015, p. 1. "The Western scholarly community is almost in full agreement that what happened to the forcefully deported Armenian subjects of the Ottoman Empire in 1915 was genocide..."

[7] Smith 2015, p. 5. "Virtually all American scholars recognize the [Armenian] genocide..."

[8] Laycock, Jo (2016). "The Great Catastrophe". Patterns of Prejudice. 50 (3): 311–313. doi:10.1080/0031322X.2016.1195548. ... important developments in the historical research on the genocide over the last fifteen years... have left no room for doubt that the treatment of the Ottoman Armenians constituted genocide according to the United Nations Convention on the Prevention and Punishment of Genocide.

[9] Kasbarian, Sossie; Öktem, Kerem (2016). "One Hundred Years Later: the Personal, the Political and the Historical in Four New Books on the Armenian Genocide". Caucasus Survey. 4 (1): 92–104. doi:10.1080/23761199.2015.1129787. ... the denialist position has been largely discredited in the international academy. Recent scholarship has overwhelmingly validated the Armenian Genocide...

[10] "Taner Akçam: Türkiye'nin, soykırım konusunda her bakımdan izole olduğunu söyleyebiliriz". CivilNet (ภาษาตุรกี). 9 July 2020. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 January 2021. สืบค้นเมื่อ 19 December 2020.

[4] Suny 2015, pp. xii–xiii. "The Turkish state and those few historians who reject the notion of genocide have argued that the tragedy was the result of a reasonable and understandable response of a government to a rebellious and seditious population in time of war and mortal danger to the state's survival... There was no genocide, and the Armenians were to blame for it. They were rebellious, seditious subjects who presented a danger to the empire and got what they deserved... Still—the denialists claim—despite the existential threat posed by the Armenians and their Russian allies to the survival of the empire, there was no intention or effort by the Young Turk regime to eliminate the Armenians as a people."

[FOOTNOTEBloxham2005234-5] Bloxham 2005, p. 234.

[6] Smith, Roger W. (2006). "The Significance of the Armenian Genocide after Ninety Years". Genocide Studies and Prevention. 1 (2): i–iv. doi:10.3138/G614-6623-M16G-3648. The Armenian Genocide, in fact, illuminates with special clarity the dangers inherent in the political manipulation of truth through distortion, denial, intimidation, and economic blackmail. In no other instance has a government gone to such extreme lengths to deny that a massive genocide took place.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]