เรือประจัญบานชั้นนอร์ทแคโรไลนา

วันที่ 3 มิถุนายน ค.ศ. 1946 เรือประจัญบานนอร์ทแคโรไลนา กำลังแล่นอยู่ในทะเล ขณะนั้น ปืนต่อสู้อากาศยานเบาจำนวนมาก (Bofors 40 มม. และ Oerlikon 20 มม.) ที่ติดตั้งไว้ระหว่างสงคราม ได้ถูกถอดออกไปแล้ว ในขณะเดียวกัน เรดาร์รุ่นใหม่ที่ทันสมัยกว่า ก็ถูกติดตั้งบนเสากระโดงหน้าและเสากระโดงหลักของเรือ
ภาพรวมชั้น
ชื่อ:	เรือประจัญบานชั้นนอร์ทแคโรไลนา
ผู้สร้าง:	อู่ทหารเรือนิวยอร์ก (นอร์ทแคโรไลนา) อู่ทหารเรือฟิลาเดลเฟีย (วอชิงตัน)
ผู้ใช้งาน:	กองทัพเรือสหรัฐ
ก่อนหน้าโดย:	ชั้นเซาท์ดาโคตา (1920) (วางแผนไว้) ชั้นโคโลราโด (สร้างจริง)
ตามหลังโดย:	ชั้นเซาท์ดาโคตา
สร้างเมื่อ:	1937–1941
ในราชการ:	1941–1947
เสร็จแล้ว:	2
ปลดประจำการ:	2
เก็บรักษา:	1
ลักษณะเฉพาะ
ชั้น:	เรือประจัญบาน
ขนาด (ระวางขับน้ำ):	36,600 ลองตัน (37,200 ตัน) 44,800 ลองตัน (45,500 ตัน) (เต็มที่)
ความยาว:	728 ฟุต 8.625 นิ้ว (222.113 เมตร)
ความกว้าง:	108 ฟุต 3.875 นิ้ว (33.017 เมตร)
กินน้ำลึก:	35 ฟุต 6 นิ้ว (10.820 เมตร)
ระบบพลังงาน:	8 × หม้อไอน้ำ Babcock & Wilcox 121,000 แรงม้า (90,000 กิโลวัตต์)
ระบบขับเคลื่อน:	4 × เครื่งยนต์กังหันไอน้ำแบบเฟือง เจเนอรัลอิเล็กทริก 4 × ใบจักร
ความเร็ว:	28 นอต (52 กม./ชม.; 32 ไมล์/ชั่วโมง)
พิสัยปฏิบัติการ:	17,450 ไมล์ทะเล (20,080 ไมล์; 32,320 กม.) ที่ 15 นอต (17 ไมล์/ชม.; 28 กม./ชม.)
ลูกเรือ:	เจ้าหน้าที่ 108 นาย ลูกเรือ 1,772 นาย
ระบบตรวจการและปฏิบัติการ:	ดูส่วน "อิเล็กทรอนิกส์"
ยุทโธปกรณ์:	9 × ปืนหลัก 16 นิ้ว (406 มม.)/45 cal Mark 6 (3 × 3) 20 × ปืนรอง 5 นิ้ว (127 มม.)/38 cal Mark 12 (10 × 2) อาวุธขนาดเล็ก เช่น โบฟอร์ส 40 มม. หรือ เออร์ลิคอน 20 มม. มีจำนวนและชนิดที่หลากหลาย ขึ้นอยู่กับช่วงเวลาและภารกิจ ดูส่วน "อาวุธขนาดเล็ก"
เกราะ:	ข้างลำเรือ: 12 นิ้ว (305 มม.) ฐานป้อม: 16 นิ้ว (406 มม.) ป้อมปืน: 16 นิ้ว (406 มม.) ดาดฟ้า: 1.45 นิ้ว (37 มม.), 5 นิ้ว (127 มม.), 0.62 นิ้ว (16 มม.) หอบังคับการ: 12 นิ้ว (305 มม.)
อากาศยาน:	วอท OS2U คิงฟิเชอร์ เคอร์ติส SC-1 ซีฮอว์ก

เรือประจัญบานชั้นนอร์ทแคโรไลนา (อังกฤษ: North Carolina-class battleship) เป็นชั้นเรือประจัญบาน 2 ลำที่สร้างโดยกองทัพเรือสหรัฐในช่วงปลายทศวรรษที่ 1930 และต้นทศวรรษที่ 1940 ประกอบด้วยเรือยูเอสเอส นอร์ทแคโรไลนา (BB-55) และยูเอสเอส วอชิงตัน (BB-56)

ในช่วงทศวรรษที่ 1930 กองทัพเรือสหรัฐประสบอุปสรรคสำคัญในการพัฒนาเรือประจัญบานรุ่นใหม่ เนื่องจากถูกผูกมัดอย่างเข้มงวดโดยสนธิสัญญาระหว่างประเทศ โดยเฉพาะอย่างยิ่งข้อกำหนดที่กำหนดให้น้ำหนักบรรทุกมาตรฐานของเรือรบประเภท "capital ships" (เรือประจัญบานและเรือลาดตระเวนหนัก) ต้องไม่เกิน 35,000 ลองตัน (35,600 ตัน) ข้อจำกัดนี้ส่งผลให้กองทัพเรือไม่สามารถบรรจุสมรรถนะด้านอำนาจการยิง เกราะป้องกัน และความเร็วตามที่ต้องการได้อย่างครบถ้วน ดังนั้นจึงเกิดความคลุมเครือในการจัดสรรสมดุลระหว่างคุณลักษณะต่าง ๆ ซึ่งนำไปสู่การพิจารณาแบบเรือที่แตกต่างกันมากถึง 50 แบบ

ในที่สุด คณะกรรมาธิการทหารเรือสหรัฐ (General Board) ก็ได้ประกาศเลือกแบบเรือประจัญบานที่มีความเร็ว 30 นอต (56 กิโลเมตร/ชั่วโมง; 35 ไมล์/ชั่วโมง) ซึ่งถือว่าเร็วกว่าเรือรบที่มีอยู่ในกองทัพเรือ ณ เวลานั้น นอกจากนี้ แบบที่เลือกยังมีอาวุธหลักเป็นปืนใหญ่ขนาด 14 นิ้ว (356 มม.)/50 คาลิเบอร์ Mark B จำนวน 9 กระบอก คณะกรรมาธิการเชื่อว่าเรือประจัญบานรุ่นใหม่นี้จะมีความสมดุลเพียงพอที่จะปฏิบัติภารกิจที่หลากหลายได้อย่างมีประสิทธิภาพ ถึงแม้คณะกรรมาธิการจะเลือกแบบเรือประจัญบานที่กล่าวไปก่อนหน้านี้ แต่รัฐมนตรีว่าการทบวงทหารเรือ (Secretary of the Navy) กลับอนุมัติให้ใช้แบบเรือที่ต่างกัน ซึ่งเป็นการปรับปรุงจากแบบที่คณะกรรมาธิการเคยปฏิเสธไปก่อนหน้านี้ การตัดสินใจของรัฐมนตรีส่งผลให้มีการออกแบบเรือประจัญบานรุ่นใหม่ที่มีความเร็วลดลงเหลือ 27 นอต (50 กิโลเมตร/ชั่วโมง; 31 ไมล์/ชั่วโมง) แต่ติดตั้งปืนใหญ่หลักขนาด 14 นิ้ว จำนวน 12 กระบอก ในป้อมปืน 4 ป้อม (quadruple turrets) ทดแทน และเกราะป้องกันที่สามารถต้านทานกระสุนปืนขนาดเดียวกันได้ การตัดสินใจดังกล่าวถือเป็นการเบี่ยงเบนแนวทางการออกแบบเรือประจัญบานแบบดั้งเดิมของอเมริกาอย่างมาก เนื่องจากแบบเรือใหม่นี้เน้นไปที่อำนาจการยิงมากกว่าความเร็วและการป้องกัน ซึ่งนับเป็นการหักล้างหลักปฏิบัติที่เคยยึดถือกันมา หลังจากการก่อสร้างได้เริ่มขึ้น สหรัฐก็ได้ใช้ประโยชน์จาก "เงื่อนไขปรับขนาด" (escalator clause) ในสนธิสัญญาระหว่างประเทศเพื่อเพิ่มขีดความสามารถด้านอาวุธหลักของเรือรุ่นนี้จากปืนใหญ่ขนาด 14 นิ้ว เป็นขนาด 16 นิ้ว (406 มม.)/45 คาลิเบอร์ Mark 6 จำนวน 9 กระบอก

ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ทั้งเรือประจัญบานนอร์ทแคโรไลนา และวอชิงตัน ต่างก็มีบทบาทสำคัญในหลายภารกิจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเขตสงครามแปซิฟิก เรือทั้งสองลำได้ทำหน้าที่คุ้มกันกองเรือบรรทุกอากาศยานเร็ว เช่น ในยุทธนาวีที่ทะเลฟิลิปปิน และปฏิบัติการโจมตีชายฝั่ง เรือประจัญบานวอชิงตันยังมีส่วนร่วมในการปะทะบนผิวน้ำ นั่นคือ ยุทธนาวีที่กัวดัลคานัล ในครั้งนั้น ปืนใหญ่หลักของเรือที่ได้รับการควบคุมโดยเรดาร์ ได้สร้างความเสียหายอย่างรุนแรงแก่เรือประจัญบานคิริชิมะ (Kirishima) ของจักรวรรดิญี่ปุ่น จนนำไปสู่การจมลงในที่สุด เรือประจัญบานทั้งสองลำได้รับความเสียหายระหว่างสงคราม โดยนอร์ทแคโรไลนาถูกตอร์ปิโดโจมตีในปี ค.ศ. 1942 บริเวณหม้อไอน้ำ ทำให้ต้องซ่อมแซมนานถึง 7 เดือน และวอชิงตันชนกับเรือประจัญบานอินดีแอนาในปี ค.ศ. 1944 ระหว่างปฏิบัติการกลางคืน บริเวณหัวเรือได้รับความเสียหาย ต้องซ่อมแซมนานถึง 2 เดือน หลังจากสงครามโลกครั้งที่สองสิ้นสุด เรือทั้งสองลำยังคงประจำการอยู่เป็นเวลาสั้น ๆ ก่อนที่จะถูกปลดประจำการและเก็บรักษาไว้เป็นกองเรือสำรอง ต่อมาในช่วงต้นทศวรรษที่ 1960 เรือนอร์ทแคโรไลนาถูกขายให้กับรัฐนอร์ทแคโรไลนาเพื่อเปลี่ยนเป็นพิพิธภัณฑ์ ส่วนเรือวอชิงตันถูกแยกชิ้นส่วนและขายเป็นเศษเหล็ก

เรือในชั้น

รายชื่อเรือประจัญบานชั้นนอร์ทแคโรไลนา

ชื่อ	หมายเลขตัวเรือ	ผู้สร้าง	วางกระดูกงู	ปล่อยลงน้ำ	เข้าประจำการ	ปลดประจำการ	ความเป็นไป
นอร์ทแคโรไลนา	BB-55	อู่ทหารเรือนิวยอร์ก	27 ตุลาคม 1937	13 มิถุนายน 1940	9 เมษายน 1941	27 มิถุนายน 1947	จำหน่ายออกจากทะเบียนเรือ 1 มิถุนายน 1960; เป็นพิพิธภัณฑ์เรือในวิลมิงตัน, รัฐนอร์ทแคโรไลนา 29 เมษายน 1962
วอชิงตัน	BB-56	อู่ทหารเรือฟิลาเดลเฟีย	14 มิถุนายน 1938	1 มิถุนายน 1940	15 พฤษภาคม 1941	27 มิถุนายน 1947	จำหน่ายออกจากทะเบียนเรือ 1 มิถุนายน 1960; ขายแยกชิ้นส่วน 24 พฤษภาคม 1961