สนิมย้อย

สนิมย้อย (อังกฤษ: rusticle) คือการก่อตัวของสนิมเหล็กที่เกิดขึ้นใต้น้ำลึก สะสมกันเป็นแท่งคล้ายกับน้ำแข็งย้อยหรือหินย้อย สนิมย้อยเป็นที่คุ้นเคยจากภาพถ่ายใต้น้ำของซากเรืออับปางเช่น อาร์เอ็มเอส ไททานิก เรือประจัญบานบิสมาร์ค และเรือยูเอสเอส อินเดียแนโพลิส สนิมย้อยถูกสร้างขึ้นโดยจุลินทรีย์ที่กินเหล็ก

สนิมที่หลุดออกด้านล่างของที่ยึดสมอของเรืออาร์เอ็มเอส ไททานิก

คำว่า rusticle ในภาษาอังกฤษเป็นหน่วยคำควบที่ประกอบขึ้นจากคำ rust ("สนิม") และคำ icicle ("น้ำแข็งย้อย") และได้ถูกใช้ครั้งแรกโดยรอเบิร์ต แบลลาร์ด คนแรกที่สังเกตเห็นสนิมย้อยบนซากเรือไททานิกในปีพ.ศ. 2529 สนิมย้อยบนเรือไททานิกได้รับการตรวจสอบครั้งแรกใน พ.ศ. 2539 โดยรอย คัลลิมอร์ แห่งมหาวิทยาลัยริไจนาในแคนาดา แบคทีเรียที่อาศัยอยู่ภายในสนิมย้อยของไททานิกคือ Halomonas titanicae ถูกค้นพบใน พ.ศ. 2553 โดยเฮนรีเอตตา แมนน์ สนิมย้อยสามารถก่อตัวบนวัตถุที่ทำด้วยเหล็กที่จมอยู่ใต้น้ำ ได้แก่โซ่สมอเรือ และอุปกรณ์ในงานใต้ทะเล สนิมย้อยจะก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็วในสภาพอากาศที่อบอุ่น และแม้กระทั่งในน้ำโดยมีออกซิเจนละลายน้ำเพียงเล็กน้อยหรือไม่มีเลย

องค์ประกอบ

สนิมย้อยประกอบด้วยสารประกอบเหล็กมากถึง 35% รวมทั้งเหล็กออกไซด์ เหล็กคาร์บอเนต และเหล็กไฮดรอกไซด์ ส่วนที่เหลือเป็นสารประกอบที่ซับซ้อนของจุลินทรีย์ทั้งแบบซิมไบโอซิสและแบบพึ่งพากัน ได้แก่แบคทีเรีย Halomonas titanicae และเชื้อราที่ใช้สนิมโลหะเป็นแหล่งอาหาร ทำให้เกิดการกัดกร่อนและจุลินทรีย์เหล่านี้รวมกันขับถ่ายของเสียที่เป็นสารประกอบที่ก่อตัวเป็นสนิมย้อย

โครงสร้าง

โครงสร้างของสนิมสนิมย้อยมักมีช่องให้น้ำไหลผ่านและดูเหมือนว่าเกิดขึ้นในรูปวงแหวนคล้ายกับวงปีในต้นไม้ ซึ่งมีความละเอียดอ่อนมากและแตกตัวเป็นผงละเอียดได้แม้สัมผัสเพียงเล็กน้อย

สี

พื้นผิวด้านนอกของสนิมย้อยมีสีแดงเรียบจากเหล็ก (III) ออกไซด์ และแกนกลางเป็นสีส้มสดจากผลึกของเกอไทต์ (เหล็กไฮเดรตออกไซด์)