อากาศยานต่อสู้ไร้คนขับ

อากาศยานต่อสู้ไร้คนขับ (อังกฤษ: unmanned combat aerial vehicle; อักษรย่อ: UCAV) ยังเป็นที่รู้จักกันในนาม โดรนต่อสู้ หรือ โดรน เป็นอากาศยานไร้คนขับ (UAV) ที่มักจะมีอาวุธยุทโธปกรณ์อากาศยาน เช่น ขีปนาวุธ และใช้สำหรับโดรนโจมตี^[1]^[2] เครื่องบินประเภทนี้ไม่มีนักบินมนุษย์อยู่บนเครื่อง^[3] โดรนเหล่านี้มักอยู่ภายใต้การควบคุมของมนุษย์แบบเรียลไทม์ โดยมีระดับควบคุมตนเองแตกต่างกันไป^[4]

อุปกรณ์ที่จำเป็นสำหรับนักบินมนุษย์ (เช่น ห้องนักบิน, เกราะ, เก้าอี้ดีดตัว, การควบคุมการบิน, การควบคุมสิ่งแวดล้อมสำหรับการควบคุมอุณหภูมิ, ความดัน และออกซิเจน) ไม่จำเป็น เนื่องจากผู้ปฏิบัติงานควบคุมยานพาหนะจากสถานีปลายทางระยะไกล ส่งผลให้น้ำหนักลดลงและมีขนาดเล็กกว่าเครื่องบินบรรจุคน

สหรัฐ, จีน และอิสราเอล ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางว่าเป็นผู้นำอุตสาหกรรมในเทคโนโลยีอากาศยานต่อสู้ไร้คนขับ^[5] อีกหลายประเทศมีการดำเนินงานอากาศยานต่อสู้ไร้คนขับในประเทศ อีกหลายประเทศมีการนำเข้าโดรนติดอาวุธหรือมีโครงการพัฒนาอยู่ระหว่างดำเนินการ^[6]

อ้างอิง[แก้]

↑ "Drone warfare: The death of precision". Bulletin of the Atomic Scientists (ภาษาอังกฤษ). 2017-05-11. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-10-11. สืบค้นเมื่อ 2017-07-22.
↑ Kennedy, Caroline; Rogers, James I. (2015-02-17). "Virtuous drones?". The International Journal of Human Rights. 19 (2): 211–227. doi:10.1080/13642987.2014.991217. ISSN 1364-2987.
↑ Dowd, Alan. "Drone wars: risks and warnings". สืบค้นเมื่อ 4 March 2014.
↑ "The Simulation of the Human-Machine Partnership in UCAV Operation" (PDF). College of Aeronautics, Northwestern Polytechnical University, Xi'an 710072, China. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-08-05. สืบค้นเมื่อ 7 February 2013.
↑ Martin Streetly, บ.ก. (2014). Jane's All the World's Aircraft: Unmanned 2014-2015. London: IHS Jane's. ISBN 978-0710630964.
↑
The number of countries that are manufacturing armed drones varies by source. See for example:
- International Institute for Strategic Studies (IISS) (14 February 2018). "The Military Balance 2018". The Military Balance (ภาษาอังกฤษ). Routledge. 118: 21., listing the United States, Israel, China, Turkey, and Iran
- Peter Bergen, David Sterman, Alyssa Sims, Albert Ford, Christopher Mellon. "Who Has What: Countries Developing Armed Drones". International Security Program (ภาษาอังกฤษ). New America. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-04-17. สืบค้นเมื่อ 2018-11-14.{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์), listing the United States, Sweden, South Africa, France, Spain, Italy, Greece, Switzerland, the UK, Russia, Ukraine, Turkey, Georgia, Israel, Jordan, Iran, the UAE, Saudi Arabia, India, Pakistan, North Korea, South Korea, China, Taiwan and Australia

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ อากาศยานต่อสู้ไร้คนขับ

[1] "Drone warfare: The death of precision". Bulletin of the Atomic Scientists (ภาษาอังกฤษ). 2017-05-11. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-10-11. สืบค้นเมื่อ 2017-07-22.

[2] Kennedy, Caroline; Rogers, James I. (2015-02-17). "Virtuous drones?". The International Journal of Human Rights. 19 (2): 211–227. doi:10.1080/13642987.2014.991217. ISSN 1364-2987.

[3] Dowd, Alan. "Drone wars: risks and warnings". สืบค้นเมื่อ 4 March 2014.

[4] "The Simulation of the Human-Machine Partnership in UCAV Operation" (PDF). College of Aeronautics, Northwestern Polytechnical University, Xi'an 710072, China. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-08-05. สืบค้นเมื่อ 7 February 2013.

[iaia-5] Martin Streetly, บ.ก. (2014). Jane's All the World's Aircraft: Unmanned 2014-2015. London: IHS Jane's. ISBN 978-0710630964.

[6] The number of countries that are manufacturing armed drones varies by source. See for example:
International Institute for Strategic Studies (IISS) (14 February 2018). "The Military Balance 2018". The Military Balance (ภาษาอังกฤษ). Routledge. 118: 21., listing the United States, Israel, China, Turkey, and Iran

Peter Bergen, David Sterman, Alyssa Sims, Albert Ford, Christopher Mellon. "Who Has What: Countries Developing Armed Drones". International Security Program (ภาษาอังกฤษ). New America. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-04-17. สืบค้นเมื่อ 2018-11-14.{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์), listing the United States, Sweden, South Africa, France, Spain, Italy, Greece, Switzerland, the UK, Russia, Ukraine, Turkey, Georgia, Israel, Jordan, Iran, the UAE, Saudi Arabia, India, Pakistan, North Korea, South Korea, China, Taiwan and Australia

[7] International Institute for Strategic Studies (IISS) (14 February 2018). "The Military Balance 2018". The Military Balance (ภาษาอังกฤษ). Routledge. 118: 21., listing the United States, Israel, China, Turkey, and Iran

[8] Peter Bergen, David Sterman, Alyssa Sims, Albert Ford, Christopher Mellon. "Who Has What: Countries Developing Armed Drones". International Security Program (ภาษาอังกฤษ). New America. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-04-17. สืบค้นเมื่อ 2018-11-14.{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์), listing the United States, Sweden, South Africa, France, Spain, Italy, Greece, Switzerland, the UK, Russia, Ukraine, Turkey, Georgia, Israel, Jordan, Iran, the UAE, Saudi Arabia, India, Pakistan, North Korea, South Korea, China, Taiwan and Australia

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]