ผลต่างระหว่างรุ่นของ "โคกินวากาชู"
| บรรทัด 13: | บรรทัด 13: | ||
คำนำ ของ โคะคินชู ที่เขียนโดย [[คิ โนะ ซึระยุกิ]] นั้นยังเขียนด้วยภาษาญี่ปุ่น ซึ่งแตกต่างจากหนังสือเล่มในยุกนั้นที่มักจะมีการเขียนคำนำเป็นภาษาจีน และใน โคะคินชู นี้ยังมีคำนำภาษาจที่เขียนโดย คิ โนะ โทะโมโนะริ (Ki no Tomonori) ด้วย ความคิดในการราวใรวมบทร้อยกรองตั้งแต่ยุคอดีตถึงปัจจุบันนั้น ยังเป็นความคิดสร้างสรรคที่สำคัญ ร้อยรองในประชุมร้อยกรอง จึงมีความหลากหลายทั้งรูปแบบและการใช้ภาษา แสดงให้เห็นรูปแบบของการพัฒนาของการแต่งกวีแบบวะกะ |
คำนำ ของ โคะคินชู ที่เขียนโดย [[คิ โนะ ซึระยุกิ]] นั้นยังเขียนด้วยภาษาญี่ปุ่น ซึ่งแตกต่างจากหนังสือเล่มในยุกนั้นที่มักจะมีการเขียนคำนำเป็นภาษาจีน และใน โคะคินชู นี้ยังมีคำนำภาษาจที่เขียนโดย คิ โนะ โทะโมโนะริ (Ki no Tomonori) ด้วย ความคิดในการราวใรวมบทร้อยกรองตั้งแต่ยุคอดีตถึงปัจจุบันนั้น ยังเป็นความคิดสร้างสรรคที่สำคัญ ร้อยรองในประชุมร้อยกรอง จึงมีความหลากหลายทั้งรูปแบบและการใช้ภาษา แสดงให้เห็นรูปแบบของการพัฒนาของการแต่งกวีแบบวะกะ |
||
==โครงสร้าง== |
==โครงสร้างหมวดหมู่== |
||
ยังไม่มีข้อสรุปในปัจจุบันว่า จำนวนบทร้อยกรองใน โคะคินชู แท้จริงแล้วมีจำนวนเท่าไร แต่ โคะคินวะกะชู ฉบับออนไลน์ <ref name="online">Online edition of the [http://etext.lib.virginia.edu/japanese/kokinshu/ Kokin wakashu] at the [http://etext.lib.virginia.edu/japanese UVa Library Japanese Text Initiative].</ref> มีบทกวีจำนวน 1,111 บท แบ่งเป็น 21 ส่วน ตามแบบของประชุมบทร้อยกรองแบบจีนที่เคย |
ยังไม่มีข้อสรุปในปัจจุบันว่า จำนวนบทร้อยกรองใน โคะคินชู แท้จริงแล้วมีจำนวนเท่าไร แต่ โคะคินวะกะชู ฉบับออนไลน์ <ref name="online">Online edition of the [http://etext.lib.virginia.edu/japanese/kokinshu/ Kokin wakashu] at the [http://etext.lib.virginia.edu/japanese UVa Library Japanese Text Initiative].</ref> มีบทกวีจำนวน 1,111 บท แบ่งเป็น 21 ส่วน ตามแบบของประชุมบทร้อยกรองแบบจีนที่เคยจัดทำกันมาก่อนหน้านี้อย่างเช่น ''[[มันโยชู]]'' |
||
การแบ่งหมวดหมู่''โคะคินชู'' ตามชื่อภาษาญี่ปุ่น<ref name="online" />, their modern readings<ref name="companion">Miner (1985), pages 186–187</ref><ref name="trans">McCullough</ref>, และแปลภาษาอังกฤษ<ref name="contents">Brower, pg 482</ref>. |
การแบ่งหมวดหมู่''โคะคินชู'' ตามชื่อภาษาญี่ปุ่น<ref name="online" />, their modern readings<ref name="companion">Miner (1985), pages 186–187</ref><ref name="trans">McCullough</ref>, และแปลภาษาอังกฤษ<ref name="contents">Brower, pg 482</ref>. |
||
| บรรทัด 74: | บรรทัด 74: | ||
ประชุมบทกวียังบันทึกชื่อผู้แต่งของกวีในแต่ละบท และแรงบันดาล{{nihongo|topic|題|dai}} เท่าที่ทราบ กวรหลักในโคะคินชู ประกอบด้วบ อะริวะระ โนะ นะริฮิระ (Ariwara no Narihira),โอโนะ โนะ โคะมะจิ (Ono no Komachi),เฮนโจ (Henjō) ฟุจิวะระ โนะ โอคิคะเสะ (Fujiwara no Okikaze) และกวีมีชื่ออีกมากมาย นอกจากนั้น ยังรวบรวมบทกวีของผู้จัดทำทั้ง 4 คนด้วย และบทกวีของราชวงค์ |
ประชุมบทกวียังบันทึกชื่อผู้แต่งของกวีในแต่ละบท และแรงบันดาล{{nihongo|topic|題|dai}} เท่าที่ทราบ กวรหลักในโคะคินชู ประกอบด้วบ อะริวะระ โนะ นะริฮิระ (Ariwara no Narihira),โอโนะ โนะ โคะมะจิ (Ono no Komachi),เฮนโจ (Henjō) ฟุจิวะระ โนะ โอคิคะเสะ (Fujiwara no Okikaze) และกวีมีชื่ออีกมากมาย นอกจากนั้น ยังรวบรวมบทกวีของผู้จัดทำทั้ง 4 คนด้วย และบทกวีของราชวงค์ |
||
== ศึกษาเพิ่มเติม == |
== ศึกษาเพิ่มเติม == |
||
รุ่นแก้ไขเมื่อ 16:49, 2 มีนาคม 2552
โคะคินวะกะชู (古今和歌集 , The Kokin Wakashū ) เรียกกันสั้นๆว่า โคะคินชู (古今集 , Kokinshū )ชื่อ หมายถึง ประชุมบทร้อยกรองแบบญี่ปุ่นตั้งแต่โบราณถึงปัจจุบัน เป็นหนังสือนประชุมบทร้อยกรองแบบวะกะ ที่จัดทำโดยสำนักพระราชวังในต้นยุคเฮอัน โดยพระราชดำริของจักรพรรรดิอุดะ ( Emperor Uda ค.ศ. 887–897) และจัดทำโดยพระราชรับสั่งของจักรพรรดิไดโกะ (Emperor Daigo ค.ศ 897–930) ราชโอรส ราวปี ค.ศ. 905 และสำเร็จในปี ค.ศ. 920 มีหลักฐานว่า ร้อยกรองบทสุดท้ายได้ถูกรวบรวมเข้าไปในราวปี ค.ศ. 914 ผู้รวมรวมเป็นกวีในราชสำนัก 4 คน นำโดย คิ โนะ ซึระยุกิ(Ki no Tsurayuki) , โอชิโคจิ มิตสึเนะ( Ōshikōchi Mitsune) ,มิบุ โนะ ทะดะมิเนะ (Mibu no Tadamine) รวมถึง คิ โนะ โทะโมะโนะริ ( Ki no Tomonori) ซึ่งเสียชีวิตก่อนที่จะรวบรวมประชุมบทร้อยกรองนี้เสร็จ
ความสำคัญ
โคะคินชู เป็นประชุมร้อยกรองแบบญี่ปุ่น 21 ประเภท (二十一代集,Nijūichidaishūthe ) เล่มแรกที่รวบรวบขึ้นโดยพระราชประสงค์ของพระจักรพรรดิ และเป็นประชุมร้อยกรองที่แสดงถึงลักษณะของบทร้อยกรองแบบญี่ปุ่นในสมัยนั้นได้อย่างชัดเจน และกลายเป็นกฏของรบบการแต่งวะกะ หรือ บทร้อยกรองแบบญี่ปุ่นสืบต่อมาจนถึงปลายศตวรรษที่ 19 เป็นประชุมร้อยกรองเล่มแรกที่แบ่งบทกวีออกเป็นประเภท กวรตามฤดูกาล และ บทกวีที่เกียวกับความรัก บทกวีเกี่ยวกับฤดูกาลในโคะคินชู สร้างแรงบันดาลใจจนพัฒนาเป็นรูปแบบของการแต่ง กวีแบบไฮกุ ในปัจจุบัน
คำนำ ของ โคะคินชู ที่เขียนโดย คิ โนะ ซึระยุกิ นั้นยังเขียนด้วยภาษาญี่ปุ่น ซึ่งแตกต่างจากหนังสือเล่มในยุกนั้นที่มักจะมีการเขียนคำนำเป็นภาษาจีน และใน โคะคินชู นี้ยังมีคำนำภาษาจที่เขียนโดย คิ โนะ โทะโมโนะริ (Ki no Tomonori) ด้วย ความคิดในการราวใรวมบทร้อยกรองตั้งแต่ยุคอดีตถึงปัจจุบันนั้น ยังเป็นความคิดสร้างสรรคที่สำคัญ ร้อยรองในประชุมร้อยกรอง จึงมีความหลากหลายทั้งรูปแบบและการใช้ภาษา แสดงให้เห็นรูปแบบของการพัฒนาของการแต่งกวีแบบวะกะ
โครงสร้างหมวดหมู่
ยังไม่มีข้อสรุปในปัจจุบันว่า จำนวนบทร้อยกรองใน โคะคินชู แท้จริงแล้วมีจำนวนเท่าไร แต่ โคะคินวะกะชู ฉบับออนไลน์ [1] มีบทกวีจำนวน 1,111 บท แบ่งเป็น 21 ส่วน ตามแบบของประชุมบทร้อยกรองแบบจีนที่เคยจัดทำกันมาก่อนหน้านี้อย่างเช่น มันโยชู
การแบ่งหมวดหมู่โคะคินชู ตามชื่อภาษาญี่ปุ่น[1], their modern readings[2][3], และแปลภาษาอังกฤษ[4].
| หัวข้อ | การแบ่งภาค | |||
|---|---|---|---|---|
| ฤดูกาล | 1-2 | บทกวีฤดูวสันต์ | 春歌 | haru no uta |
| 3 | บทกวีฤดูคิมหันต์ | 夏歌 | natsu no uta | |
| 4-5 | บทกวีฤดูสารท | 秋歌 | aki no uta | |
| 6 | บทกวีฤดูเหมันต์ | 冬歌 | fuyu no uta | |
| 7 | บทกวีเฉลิมฉลอง | 賀歌 | ga no uta | |
| 8 | บทกวีพลัดพราก | 離別歌 | wakare no uta | |
| 9 | นิราศ | 羈旅歌 | tabi no uta | |
| 10 | ปริศนากวี | 物名 | mono no na | |
| ความรัก | 11-15 | ความรัก | 恋歌 | บทกวีรัก |
| อื่นๆ | 16 | ความเศร้า | 哀傷歌 | aishō no uta |
| 17-18 | เบ็ดเตล็ด | 雑歌 | kusagusa no uta | |
| 19 | รูปแบบเบ็ดเตล็ด | 雑躰歌 | zattai no uta | |
| 20 | Traditional Poems from the Bureau of Song |
大歌所御歌 | ōutadokoro no on'uta | |
ประชุมบทกวียังบันทึกชื่อผู้แต่งของกวีในแต่ละบท และแรงบันดาลญี่ปุ่น: topic; โรมาจิ: 題; ทับศัพท์: dai เท่าที่ทราบ กวรหลักในโคะคินชู ประกอบด้วบ อะริวะระ โนะ นะริฮิระ (Ariwara no Narihira),โอโนะ โนะ โคะมะจิ (Ono no Komachi),เฮนโจ (Henjō) ฟุจิวะระ โนะ โอคิคะเสะ (Fujiwara no Okikaze) และกวีมีชื่ออีกมากมาย นอกจากนั้น ยังรวบรวมบทกวีของผู้จัดทำทั้ง 4 คนด้วย และบทกวีของราชวงค์
ศึกษาเพิ่มเติม
- Kokinwakashuu University of Virginia Library
อ้างอิง
- ↑ 1.0 1.1 Online edition of the Kokin wakashu at the UVa Library Japanese Text Initiative.
- ↑ Miner (1985), pages 186–187
- ↑ McCullough
- ↑ Brower, pg 482
- Saeki, Umetomo (1958). Nihon Koten Bungaku Taikei: Kokin Wakashū. Iwanami Shoten. ISBN 4-00-0600087.
{{cite book}}: Cite ไม่รู้จักพารามิเตอร์ว่างเปล่า :|coauthors=(help)
- Kojima, Noriyuki (1989). Shin Nihon Koten Bungaku Taikei: Kokin Wakashū. Iwanami Shoten. ISBN 4-00-240005-0.
{{cite book}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์|coauthors=ถูกละเว้น แนะนำ (|author=) (help)
- Miner, Earl (1985). The Princeton Companion to Classical Japanese Literature. Princeton University Press. pp. 186–187. ISBN 0-691-06599-3.
{{cite book}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์|coauthors=ถูกละเว้น แนะนำ (|author=) (help)
- McCullough, Helen Craig (1985). Kokin Wakashū: The First Imperial Anthology of Japanese Poetry. Stanford University Press. ISBN 0-8047-1258-1.
{{cite book}}: Cite ไม่รู้จักพารามิเตอร์ว่างเปล่า :|coauthors=(help)