โคกินวากาชู
โคกินวากาชู (ญี่ปุ่น: 古今和歌集) เรียกสั้น ๆ ว่า โคกินชู (ญี่ปุ่น: 古今集) หมายถึง ประชุมบทร้อยกรองแบบญี่ปุ่นตั้งแต่โบราณถึงปัจจุบัน เป็นหนังสือประชุมบทร้อยกรองแบบวากะ ที่จัดทำโดยสำนักพระราชวังในต้นยุคเฮอัง โดยพระราชดำริของจักรพรรรดิอูดะ (Emperor Uda ค.ศ. 887–897) และจัดทำโดยพระราชรับสั่งของจักรพรรดิไดโงะ (Emperor Daigo ค.ศ 897–930) ราชโอรส ราวปี ค.ศ. 905 และสำเร็จในปี ค.ศ. 920 มีหลักฐานว่า ร้อยกรองบทสุดท้ายรวบรวมเข้าไปในราวปี ค.ศ. 914 ผู้รวมรวมเป็นกวีในราชสำนัก 4 คน นำโดย คิ โนะ สึรายูกิ (Ki no Tsurayuki), โอชิโกจิ มิตสึเนะ (Ōshikōchi Mitsune), มิบุ โนะ ทาดามิเนะ (Mibu no Tadamine) รวมถึง คิ โนะ โทโมโนริ (Ki no Tomonori) ซึ่งเสียชีวิตก่อนที่จะรวบรวมประชุมบทร้อยกรองนี้เสร็จ
ความสำคัญ
[แก้]โคกินชู เป็นประชุมร้อยกรองแบบญี่ปุ่น 21 ประเภท (二十一代集, Nijūichidaishūthe) เล่มแรกที่รวบรวบขึ้นโดยพระราชประสงค์ของพระจักรพรรดิ และเป็นประชุมร้อยกรองที่แสดงถึงลักษณะของบทร้อยกรองแบบญี่ปุ่นในสมัยนั้นได้อย่างชัดเจน และกลายเป็นกฎของระบบการแต่งวากะ หรือ บทร้อยกรองแบบญี่ปุ่นสืบต่อมาจนถึงปลายศตวรรษที่ 19 เป็นประชุมร้อยกรองเล่มแรกที่แบ่งบทกวีออกเป็นประเภท กวีตามฤดูกาล และ บทกวีที่เกี่ยวกับความรัก บทกวีเกี่ยวกับฤดูกาลในโคกินชู สร้างแรงบันดาลใจจนพัฒนาเป็นรูปแบบของการแต่ง กวีแบบไฮกุ ในปัจจุบัน
คำนำของ โคกินชู ที่เขียนโดยคิ โนะ สึยูรายูกิ นั้นยังเขียนด้วยภาษาญี่ปุ่น ซึ่งแตกต่างจากหนังสือเล่มในยุกนั้นที่มักจะมีการเขียนคำนำเป็นภาษาจีน และในโคกินชู นี้ยังมีคำนำภาษาจีนที่เขียนโดยคิ โนะ โทโมโนริ (Ki no Tomonori) ด้วย ความคิดในการรวบรวมบทร้อยกรองตั้งแต่ยุคอดีตถึงปัจจุบันนั้น ยังเป็นความคิดสร้างสรรค์ที่สำคัญ ร้อยรองในประชุมร้อยกรอง จึงมีความหลากหลายทั้งรูปแบบและการใช้ภาษา แสดงให้เห็นรูปแบบของการพัฒนาของการแต่งกวีแบบวากะ
โครงสร้างหมวดหมู่
[แก้]ยังไม่มีข้อสรุปในปัจจุบันว่า จำนวนบทร้อยกรองใน โคกินชู แท้จริงแล้วมีจำนวนเท่าไร แต่ โคกินวากาชู ฉบับออนไลน์[1] มีบทกวีจำนวน 1,111 บท แบ่งเป็น 21 ส่วน ตามแบบของประชุมบทร้อยกรองแบบจีนที่เคยจัดทำกันมาก่อนหน้านี้อย่างเช่น มันโยชู
การแบ่งหมวดหมู่ โคกินชู ตามชื่อภาษาญี่ปุ่น[1], แบบอ่านปัจจุบัน[2][3], และแปลภาษาอังกฤษ[4].
หัวข้อ | การแบ่งภาค | |||
---|---|---|---|---|
ฤดูกาล | 1-2 | บทกวีฤดูวสันต์ | 春歌 | haru no uta |
3 | บทกวีฤดูคิมหันต์ | 夏歌 | natsu no uta | |
4-5 | บทกวีฤดูสารท | 秋歌 | aki no uta | |
6 | บทกวีฤดูเหมันต์ | 冬歌 | fuyu no uta | |
7 | บทกวีเฉลิมฉลอง | 賀歌 | ga no uta | |
8 | บทกวีพลัดพราก | 離別歌 | wakare no uta | |
9 | นิราศ | 羈旅歌 | tabi no uta | |
10 | ปริศนากวี | 物名 | mono no na | |
ความรัก | 11-15 | ความรัก | 恋歌 | บทกวีรัก |
อื่น ๆ | 16 | ความเศร้า | 哀傷歌 | aishō no uta |
17-18 | เบ็ดเตล็ด | 雑歌 | kusagusa no uta | |
19 | รูปแบบเบ็ดเตล็ด | 雑躰歌 | zattai no uta | |
20 | Traditional Poems from the Bureau of Song |
大歌所御歌 | ōutadokoro no on'uta |
ประชุมบทกวียังบันทึกชื่อผู้แต่งของกวีในแต่ละบท และแรงบันดาล (ญี่ปุ่น: topic; โรมาจิ: 題; ทับศัพท์: dai) เท่าที่ทราบ กวรหลักในโคกินชู ประกอบด้วบ อาริวาระ โนะ นาริฮิระ (Ariwara no Narihira), โอโนะ โนะ โคมาจิ (Ono no Komachi), เฮ็นโจ (Henjō) ฟูจิวาระ โนะ โอกิกาเซะ (Fujiwara no Okikaze) และกวีมีชื่ออีกมากมาย นอกจากนั้น ยังรวบรวมบทกวีของผู้จัดทำทั้ง 4 คนด้วย และบทกวีของราชวงศ์
อ้างอิง
[แก้]- ↑ 1.0 1.1 Online edition of the Kokin wakashu at the UVa Library Japanese Text Initiative.
- ↑ Miner (1985), pages 186-187
- ↑ McCullough
- ↑ Brower, pg 482
ข้อมูล
[แก้]- Saeki, Umetomo (1958). Nihon Koten Bungaku Taikei: Kokin Wakashū. Iwanami Shoten. ISBN 4-00-060008-7.
- Kojima, Noriyuki; Eizō Arai (1989). Shin Nihon Koten Bungaku Taikei: Kokin Wakashū. Iwanami Shoten. ISBN 4-00-240005-0.
- Miner, Earl; H. Odagiri; R. E. Morrell (1985). The Princeton Companion to Classical Japanese Literature. Princeton University Press. pp. 186–187. ISBN 0-691-06599-3.
- McCullough, Helen Craig (1985). Kokin Wakashū: The First Imperial Anthology of Japanese Poetry. Stanford University Press. ISBN 0-8047-1258-1.
- Brower, Robert H.; Earl Roy Miner (1961). Japanese court poetry. Stanford University Press. LCCN 61-10925.
แหล่งข้อมูลอื่น
[แก้]- Manuscript scans at Waseda University Library: 1 volume (unknown year), 2 volumes (unknown year), 1 volume (unknown year), 1553 (Sanjōnishi Kin'eda), 1510? (Ichijō Fuyuyoshi)