ข้ามไปเนื้อหา

อนุสรณ์สถานแด่ชาวยิวผู้ถูกสังหารในยุโรป

พิกัด: 52°30′50″N 13°22′44″E / 52.51389°N 13.37889°E / 52.51389; 13.37889
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
อนุสรณ์สถานชาวยิวผู้ถูกสังหารในยุโรป
Denkmal für die ermordeten Juden Europas
ภาพมุมกว้างมองจากทางใต้
แผนที่
พิกัด52°30′50″N 13°22′44″E / 52.51389°N 13.37889°E / 52.51389; 13.37889
ที่ตั้งเบอร์ลิน ประเทศเยอรมนี
ผู้ออกแบบปีเตอร์ ไอเซนมัน
วัสดุคอนกรีต
เริ่มก่อสร้าง1 เมษายน 2003
สร้างเสร็จ15 ธันวาคม 2004
วันที่อุทิศ10 พฤษภาคม 2005
อุทิศแด่เหยื่อชาวยิวจากฮอโลคอสต์
เว็บไซต์stiftung-denkmal.de

อนุสรณ์สถานชาวยิวผู้ถูกสังหารในยุโรป (อังกฤษ: Memorial to the Murdered Jews of Europe,[1] เยอรมัน: Denkmal für die ermordeten Juden Europas) หรือ อนุสรณ์สถานฮอโลคอสต์ (เยอรมัน: Holocaust-Mahnmal) เป็นอนุสรณ์สถานในเบอร์ลินที่ระลึกถึงเหยื่อชาวยิวจากฮอโลคอสต์ ผลงานออกแบบโดย ปีเตอร์ ไอเซนมัน และ บูโร ฮัพโพลด์ มีขนาดพื้นที่รวม 19,000-ตารางเมตร (200,000-ตารางฟุต)[2][3] ซึ่งเต็มไปด้วยแผ่นคอนกรีต 2,711 ชิ้นที่วางเรียกกันเป็นรูปแบบกริด บนลานซึ่งมีความชัน แปลนเดิมตั้งใจจะสร้างแผ่นคอนกรีตรวม 4,000 แผ่น แต่หลังการคำนวณใหม่เพื่อให้เข้ากันได้กับกฎหมาย ปริมาณสูงสุดที่จะสร้างแผ่นคอนกรีตได้คือ 2,711 แผ่น แผ่นคอนกรีตเหล่านี้เรียกว่า สเตเล (stelae) และแต่ละแผ่นมีความขาว 2.38 m (7 ft 9 1⁄2 in) กว้าง 0.95 m (3 ft 1 1⁄2 in) และมีความสูงต่างกันไประหว่าง 0.2 ถึง 4.7 เมตร (8 นิ้ว ถึง 15 ฟุต 5 นิ้ว)[2] วางเรียงกันเป็นแถวรวม 54 แถวจากเหนือจรดใต้ และ 87 แถวในทิศตะวันออกจรดตะวันตก ทำมุมฉากกันแต่เอียงเล็กน้อย[4][5] ใต้ดินของอนุสรณ์สถานเป็น "สถานข้อมูล" (เยอรมัน: Ort der Information) ซึ่งแสดงรายชื่อชาวยิวราวสามล้านคนที่ถูกสังหารในฮอโลคอสต์ ซึ่งได้รับมาจากยัดวาเชมในอิสราเอล[6]

อนุสรณ์สถานเริ่มก่อสร้างขึ้นเมื่อ 1 เมษายน 2003 แล้วเสร็จนวันที่ 15 ธันวาคม 2004 มีพิธีเปิดเป็นทางการเมื่อ 10 พฆษภาคม 2005 หกสิบปีนับจากสงครามโลกครั้งที่สองสิ้นสุดในยุโรป ก่อนจะเปิดสู่สาธารณชนในอีกสองวันให้หลัง อนุสรณ์สถานตั้งอยู่ห่างไปจากประตูบรันเดนบวร์กหนึ่งช่อง ในย่านมิตเตอ ค่าใช้จ่ายก่อสร้างอยู่ที่ €25 ล้าน[7]

การตีความ

[แก้]

ตามข้อมูลโครงการของไอเซนมัน สเตเล (stelae) ถูกออกแบบและวางเรียงเพื่อให้เกิดความรู้สึกไม่สบายตัว (uneasy) สร้างบรรยากาศสับสน และประติมากรรมโดยรวมนั้นมีเป้าหมายเพื่อแสดงถึงระบบสั่งการที่ควรจะตัดขาดกับการให้เหตุผลของมนุษย์ (a supposedly ordered system that has lost touch with human reason)[8] การออกแบบนี้เป็นการท้าทายแนวคิดแบบธรรมเนียมเกี่ยวกับการสร้างอนุสรณ์สถาน เป็นต้นว่าจำนวนตัวเลขและการออกแบบล้วนไม่ได้มีความสำคัญเชิงสัญลักษณ์ใด ๆ[9][10]

กระนั้น มีผู้ตั้งข้อสังเกตว่าอนุสรณ์สถานมีความคล้ายคลึงกันกับสุสาน[11][12][13] ด้วยลักษณะเป็นนามธรรมของชิ้นงานนี้ทำให้สามารถตีความได้แตกต่างกันไป หนึ่งในการตีความที่พบบ่อยที่สุดคือการตีความเป็นสุสาน บ้างเปรยกับลักษณะของสุสานที่ศพถูกโยนลงในหลุมโดยไม่มีการระบุตัวตนใด ๆ[3] แม้ว่าแผ่นคอนกรีตแต่ละแผ่นจะมีขนาดใกล้เคียงกับโลงศพ แต่ไอเซนมันเองได้ออกมาปฏิเสธว่าไม่ได้มีความตั้งใจจะให้มันออกมาดูเหมือนโลงศพหรือหลุมศพใด ๆ[14]

การตอบรับ

[แก้]
เด็กชายกระโดดข้ามไประหว่างแผ่นคอนกรีตของอนุสรณ์สถาน

อนุสรณ์สถานนี้ถูกวิจารณ์ว่าระลึกถึงเพียงแต่เหยื่อฮอโลคอสต์ที่เป็นชาวยิว[15] กระนั้น นับจากอนุสรณ์สถานนี้เปิด ก็มีอนุสรณ์สถานแห่งอื่นที่ระลึกถึงกลุ่มเฉพาะที่เป็นเหยื่อจากฮอโลคอสต์และนาซีเกิดขึ้น เช่น อนุสรณ์สถานแด่คนรักร่วมเพศที่ถูกสังหารภายใต้ลัทธินาซี (ปี 2008) และอนุสรณ์สถานแด่เหยื่อชาวซินตีและชาวโรมาจากแนวคิดชาตินิยมสังคมนิยม (ปี 2012) มีผู้วิจารณ์จำนวนมากเสนอว่าการออกแบบอนุสรณ์สถานควรแสดงรายชื่อของเหยื่อไปจนถึงจำนวนของเหยื่อที่ถูกสังหารและสถานที่ที่มีการสังหารเหยื่อเหล่านี้

เนื่องจากบริเวณของอนุสรณ์สถานยังถูกใช้งานเป็นพื้นที่นันทนาการในย่านใจกลางนครเบอร์ลิน ทำให้มีความโกรธเคืองเกิดขึ้นเมื่อมีผู้พบเห็นการใช้งานอนุสรณ์สถานนี้อย่างสนุกสนานและมองว่าเป็นการดูหมิ่นสถานที่ นักวิจารณ์สถาปัตยกรรม นิโกไล อูรูสซอฟ ระบุว่า "วันที่ผมเดินทางไปเยือนอนุสรณ์นี้ [ผมพบกับ]เด็กชายวัยสองขวบกำลังเล่นอยู่บนยอดของเสา – พยายามที่จะปีนป่ายจากเสาหนึ่งไปอีกเสา ในขณะที่แม่ของเขาจับมือเด็กน้อยโดยเนิบ"[16] ในปี 2016 เกิดข้อครหาขึ้นหลังมีรายงานโดยมูลนิธิของอนุสรณ์สถานว่าแอปเกม Pokémon Go ใช้อนุสรณ์สถานนี้เป็นหนึ่งในจุดที่ผู้เล่นสามารถมาจับตัวโปเกม่อนได้[17] ผู้คนจำนวนมากโกรธเคืองกรณีนี้เพราะมองว่าเป็นการดูหมิ่นสถานที่[17] ในต้นปี 2017 ศิลปินชาวอิสราเอล ชาฮัก ชาปีรา สังเกตเห็นคนหนุ่มสาวจำนวนมากเผยแพร่ภาพบนสื่อสังคม เช่น เฟซบุ๊ก, อินสตาแกรม, ทินเดอร์ และ ไกรน์เดอร์ ด้วยภาพเซลฟีของตนด้วยใบหน้ายิ้มแย้มถ่ายที่อนุสรณ์สถานนี้ ไปจนถึงภาพถ่ายของตนทำโยคะ กระโดด หรือเต้นรำบนแผ่นคอนกรีตของอนุสรณ์สถาน เขาจึงทำการสร้างโครงการศิลปะซึ่งนำเอาภาพเหล่านี้ไปวางตัดกัน (juxtaposing) กับภาพถ่ายจากค่ายสังหารหมู่ของนาซี เพื่อเตือนให้ระลึกถึงพฤติกรรมไม่เหมาะสมที่อนุสรณ์สถานเช่นนี้ โดยเขาตั้งชื่อผลงานชุดนี้ว่า "Yolocaust"[18] ("โยโล่คอสต์" เป็นการเล่นคำโดยผสมคำว่า "โยโล่" เข้ากับฮอโลคอสต์)

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ "Memorial to the Murdered Jews of Europe and Information Centre". สืบค้นเมื่อ 16 March 2022.
  2. ↑ 2.0 2.1 "The Memorial to the Murdered Jews of Europe – Field of Stelae". Foundation for the Memorial to the Murdered Jews of Europe. สืบค้นเมื่อ 4 February 2016.
  3. ↑ 3.0 3.1 Brody, Richard (12 July 2012). "The Inadequacy of Berlin's "Memorial to the Murdered Jews of Europe". The New Yorker.
  4. ↑ Spiegelman, Willard (16 July 2011). "The Facelessness of Mass Destruction". The Wall Street Journal.
  5. ↑ Tom L. Freudenheim (15 June 2005), Monument to Ambiguity The Wall Street Journal.
  6. ↑ "Information Centre · Yad Vashem Portal". Foundation for the Memorial to the Murdered Jews of Europe. สืบค้นเมื่อ 4 February 2016.
  7. ↑ "The Memorial to the Murdered Jews of Europe -History". Foundation for the Memorial to the Murdered Jews of Europe. สืบค้นเมื่อ 4 February 2016.
  8. ↑ "Peter Eisenman about the Memorial". Memorial to the Murdered Jews of Europe Foundation. สืบค้นเมื่อ 26 February 2021.
  9. ↑ Chin, Sharon; Franke, Fabian; Halpern, Sheri. "A Self-Serving Admission of Guilt: An Examination of the Intentions and Effects of Germany's Memorial to the Murdered Jews of Europe". Humanity in Action. สืบค้นเมื่อ 4 February 2016.
  10. ↑ "Editorial – A Holocaust memorial". The Japan Times. 14 May 2005. สืบค้นเมื่อ 4 February 2016.
  11. ↑ "Germany's Memorial – Germany's National Memorial to the Murdered Jews of Europe". PBS. 2012-07-12. สืบค้นเมื่อ 2013-02-27. The plan also gives the impression of a massive cemetery.
  12. ↑ Brody, Richard (12 July 2012). "The Inadequacy of Berlin's "Memorial to the Murdered Jews of Europe". The New Yorker. สืบค้นเมื่อ 2013-02-27. The memorial also evokes a graveyard for those who were unburied or thrown into unmarked pits, and several uneasily tilting stelae suggest an old, untended, or even desecrated cemetery.
  13. ↑ "Lost and found in European wanderings". Seattle Times. 2012-11-24. สืบค้นเมื่อ 2013-02-27. [...] memorial to the Holocaust by Peter Eisenman, the stones at odd angles like the cemetery in Prague.
  14. ↑ Mumma, Rachel (2018). "A Reaction to the Memorial to the Murdered Jews of Europe". University Scholars. Northwest University: 57–.
  15. ↑ "Press cool on Berlin memorial". BBC News. 2005-05-10. สืบค้นเมื่อ 2013-08-18.
  16. ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ nytimes.com
  17. ↑ 17.0 17.1 Anderson, Emma (13 July 2016). "Please stop playing Pokemon at Germany's Holocaust sites". The Local.
  18. ↑ Oltermann, Philip (19 January 2017). "'Yolocaust' artist provokes debate over commemorating Germany's past". The Guardian.

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ อนุสรณ์สถานแด่ชาวยิวผู้ถูกสังหารในยุโรป
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=อนุสรณ์สถานแด่ชาวยิวผู้ถูกสังหารในยุโรป&oldid=11901426"