ผลต่างระหว่างรุ่นของ "กลุ่มภาษามอญ-เขมร"
หน้าตา
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
ខ្មែរ ป้ายระบุ: แก้ไขแบบเห็นภาพ แก้ไขด้วยอุปกรณ์เคลื่อนที่ แก้ไขด้วยเว็บอุปกรณ์เคลื่อนที่ |
ย้อนการแก้ไขที่ 7352966 สร้างโดย 36.37.237.34 (พูดคุย) |
||
บรรทัด 1: | บรรทัด 1: | ||
'''กลุ่มภาษามอญ-เขมร''' เป็นกลุ่มของภาษาพื้นเมืองในแถบ[[อินโดจีน]] |
'''กลุ่มภาษามอญ-เขมร''' เป็นกลุ่มของภาษาพื้นเมืองในแถบ[[อินโดจีน]] อยู่ในตระกูลภาษาออสโตรเอเชียติกเช่นเดียวกับ[[กลุ่มภาษามุนดา]]ใน[[อินเดีย]] การแบ่งกลุ่มย่อยของภาษาในกลุ่มนี้ ตามการแบ่งของ Diffloth ที่เขียนไว้ใน Encyclopedia Britannica เมื่อ พ.ศ. 2517 แบ่งได้ดังนี้ |
||
* กลุ่มตะวันออก ได้แก่[[ภาษาเขมร]]ที่ใช้พูดใน[[กัมพูชา]] ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของ[[ไทย]] และภาคใต้ของ[[เวียดนาม]] ราว 15-22 ล้านคน [[กลุ่มภาษาเบียริก]]ในภาคใต้ของกัมพูชา [[กลุ่มภาษาบะห์นาริก]] ในเวียดนาม กัมพูชาและ[[ลาว]] [[กลุ่มภาษากะตู]]ในลาวภาคกลาง [[กลุ่มภาษาเวียตติก]]ในเวียดนาม (66-73 ล้านคน) |
* กลุ่มตะวันออก ได้แก่[[ภาษาเขมร]]ที่ใช้พูดใน[[กัมพูชา]] ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของ[[ไทย]] และภาคใต้ของ[[เวียดนาม]] ราว 15-22 ล้านคน [[กลุ่มภาษาเบียริก]]ในภาคใต้ของกัมพูชา [[กลุ่มภาษาบะห์นาริก]] ในเวียดนาม กัมพูชาและ[[ลาว]] [[กลุ่มภาษากะตู]]ในลาวภาคกลาง [[กลุ่มภาษาเวียตติก]]ในเวียดนาม (66-73 ล้านคน) |
||
* กลุ่มเหนือ ได้แก่[[ภาษากาสี]]ใน[[รัฐเมฆาลัย]] อินเดีย [[กลุ่มภาษาปะหล่อง]]ในชายแดน[[จีน]]-[[พม่า]] และภาคเหนือของไทย [[กลุ่มภาษาขมุ]]ในลาวภาคเหนือ กลุ่มภาษาม้งในเวียดนามและจีน [[กลุ่มภาษาปยู]]ในจีน |
* กลุ่มเหนือ ได้แก่[[ภาษากาสี]]ใน[[รัฐเมฆาลัย]] อินเดีย [[กลุ่มภาษาปะหล่อง]]ในชายแดน[[จีน]]-[[พม่า]] และภาคเหนือของไทย [[กลุ่มภาษาขมุ]]ในลาวภาคเหนือ กลุ่มภาษาม้งในเวียดนามและจีน [[กลุ่มภาษาปยู]]ในจีน |
||
* กลุ่มใต้ ได้แก่[[ |
* กลุ่มใต้ ได้แก่[[ภาษามอญ]]ในพม่าและไทย [[กลุ่มภาษาอัสเลียน]]ในภาคใต้ของไทยและมาเลเซีย (มีสามกลุ่มคือ จาฮาอิก ซีนอยติก และ เซเมลาอิก) [[กลุ่มภาษานิโคบาร์]]ในหมู่เกาะนิโคบาร์ |
||
* กลุ่มที่จำแนกไม่ได้ ได้แก่กลุ่มภาษาบูกัน บูซินชัว เกเมียฮัวและกวนฮัวในจีน |
* กลุ่มที่จำแนกไม่ได้ ได้แก่กลุ่มภาษาบูกัน บูซินชัว เกเมียฮัวและกวนฮัวในจีน |
||
รุ่นแก้ไขเมื่อ 10:20, 15 ธันวาคม 2560
กลุ่มภาษามอญ-เขมร เป็นกลุ่มของภาษาพื้นเมืองในแถบอินโดจีน อยู่ในตระกูลภาษาออสโตรเอเชียติกเช่นเดียวกับกลุ่มภาษามุนดาในอินเดีย การแบ่งกลุ่มย่อยของภาษาในกลุ่มนี้ ตามการแบ่งของ Diffloth ที่เขียนไว้ใน Encyclopedia Britannica เมื่อ พ.ศ. 2517 แบ่งได้ดังนี้
- กลุ่มตะวันออก ได้แก่ภาษาเขมรที่ใช้พูดในกัมพูชา ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของไทย และภาคใต้ของเวียดนาม ราว 15-22 ล้านคน กลุ่มภาษาเบียริกในภาคใต้ของกัมพูชา กลุ่มภาษาบะห์นาริก ในเวียดนาม กัมพูชาและลาว กลุ่มภาษากะตูในลาวภาคกลาง กลุ่มภาษาเวียตติกในเวียดนาม (66-73 ล้านคน)
- กลุ่มเหนือ ได้แก่ภาษากาสีในรัฐเมฆาลัย อินเดีย กลุ่มภาษาปะหล่องในชายแดนจีน-พม่า และภาคเหนือของไทย กลุ่มภาษาขมุในลาวภาคเหนือ กลุ่มภาษาม้งในเวียดนามและจีน กลุ่มภาษาปยูในจีน
- กลุ่มใต้ ได้แก่ภาษามอญในพม่าและไทย กลุ่มภาษาอัสเลียนในภาคใต้ของไทยและมาเลเซีย (มีสามกลุ่มคือ จาฮาอิก ซีนอยติก และ เซเมลาอิก) กลุ่มภาษานิโคบาร์ในหมู่เกาะนิโคบาร์
- กลุ่มที่จำแนกไม่ได้ ได้แก่กลุ่มภาษาบูกัน บูซินชัว เกเมียฮัวและกวนฮัวในจีน
อ้างอิง
- Shorto, Harry L. edited by Sidwell, Paul, Cooper, Doug and Bauer, Christian (2006). A Mon-Khmer comparative dictionary. Canberra: Australian National University. Pacific Linguistics. ISBN 0-85883-570-3