เจ็ดพิชัยสงครามคลาสสิกของจีน
เจ็ดพิชัยสงครามคลาสสิก (จีน: 武經七書) ของจีน คือตำราพิชัยสงครามสำคัญเจ็ดฉบับของชาวจีนโบราณ ตำราเจ็ดพิชัยสงครามนี้ถูกประกาศใช้ครั้งแรกในก่อน คริสต์ศตวรรษที่ 11 หรือ 3,118 ปีก่อน และได้รวมเข้าไว้ในสารานุกรมการทหารในสมัยราชวงศ์ซ่ง[1] สำหรับขุนนางฝ่ายกลาโหมของจีนโบราณ การเรียนรู้ถึงพิชัยสงครามทั้งเจ็ดบางส่วนหรือทั้งหมดนั้น จำเป็นต่อการสอบเลื่อนขั้น เช่นเดียวกับการที่ขุนนางฝ่ายพลเรือนทั้งหมดจะต้องเรียนรู้ในวิถีแห่งเต๋า พิชัยสงครามทั้งเจ็ดนี้ได้ถูกนำมาเรียบเรียง วิเคราะห์และวิจารณ์ใหม่หลายครั้ง โดยนักวิชาการหลายท่านตลอดช่วงหลายศตวรรษที่ผ่านมา ทั้งในโลกตะวันตกและตะวันออก อย่างไรก็ตามจักรพรรดิคังซีกลับทรงมองว่าพิชัยสงครามทั้งเจ็ดนี้เป็นเรื่อง "ไร้สาระ" บรรดาสมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์จีนในช่วงสงครามกลางเมืองของจีนต่างก็ศึกษาในพิชัยสงครามทั้งเจ็ด[1] เช่นเดียวกับที่นักพิชัยสงครามยุโรปและอเมริกาที่ต่างก็ศึกษาในพิชัยสงครามนี้เช่นกัน[1]
รายชื่อ[แก้]
ตามรายชื่อพิชัยสงครามที่ระบุในหนังสือของ Ralph D. Sawyer และ Mei-chün Sawyer, ผู้เขียนตำราแปลรุ่นล่าสุดของเจ็ดพิชัยสงคราม เจ็ดพิชัยสงครามนั้นมีดังนี้[2]:
- ตำราพิชัยสงครามของซุนวู (孫子兵法 ซุนจื่อปิงฝ่า) โดยซุนวู (孫武)
- อู๋จื่อ (吳子) โดยอู๋ ฉี (吳起)
- วิธีซือหม่าหรือวิธีสุมา (司馬法 ซือหมาฝ่า) โดยซือหม่า หรางจู (司馬穰苴)
- หกความลับหรือหลิวเทา (六韜 ลิ่วเทา) โดยเจียง จื่อหยา (姜子牙)
- เว่ยเหลียวจื่อ (尉繚子) โดยเว่ย เหลียว (尉繚)
- สามยุทธศาสตร์หรือซานแล่ (三略 ซานเลฺว่) โดยหวาง สือกง (黃石公)
- ปุจฉาวิสัชนาจักรพรรดิถังไท่จงกับหลี่เว่ยกง (唐太宗李衛公問對 ถังไท่จงหลี่เว่ยกงเวิ่นเตฺว้ย)
เจ็ดพิชัยสงครามคลาสสิกของจีนนี้ ไม่มีหนังสือแปลเป็นภาษาอังกฤษรุ่นอื่นนอกเหนือไปจากหนังสือของ Ralph D. Sawyer และ Mei-chün Sawyer แต่ในพิชัยสงครามแต่ละฉบับใน เจ็ดพิชัยสงครามนี้ ได้รับการแปลหลายต่อหลายครั้งแล้ว โดยเฉพาะตำราพิชัยสงครามของซุนวู
อ้างอิง[แก้]
- ↑ 1.0 1.1 1.2 Van de Ven, Hans J. (2000). Warfare in Chinese History. BRILL. p. 7. ISBN 9004117741.
- ↑ Sawyer, Ralph D.; Mei Mei-chün Sawyer (1993). The Seven Military Classics of Ancient China. Westview Press. ISBN 0813312280.