เครื่องยนต์สันดาปภายนอก
เครื่องยนต์สันดาปภายนอก (อังกฤษ: External combustion engine) เป็นเครื่องยนต์ที่การเผาไหม้เกิดขึ้นภายนอกเครื่องยนต์จากเชื้อเพลิงต่างๆ เช่น ถ่านหิน ไม้ น้ำมัน หรือเชื้อเพลิงอื่น ใช้พลังความร้อนจากการเผาไหม้เชื้อเพลิงเปลี่ยนสถานะของเหลวให้กลายเป็นไอน้ำแรงดันสูงก่อให้เกิดการเปลี่ยนเป็นพลังงานกลหมุนเครื่องยนต์ ข้อเสียของเครื่องยนต์แบบสันดาปภายนอกจะสูญเสียพลังงานความร้อนโดยเปล่าประโยชน์ไปมาก[1] โทมัส นิวคอแมน (Thomas Newcoman )ได้ประดิษฐ์เครื่องจักรไอน้ำซึ่งเป็นเครื่องยนต์ชนิดสันดาปภายนอกครั้งแรกในปี พ.ศ. 2248 และเป็นที่นิยมกันมาก และได้รับพัฒนาต่อโดยเจมส์ วัตต์
เครื่องจักรไอน้ำนับได้ว่าเป็นเครื่องจักรหรือเครื่องยนต์ยุคแรก ถูกนำไปใช้ใน รถจักรไอน้ำ รถไฟไอน้ำ เรือกลไฟ เครื่องจักรในโรงงานอุตสาหกรรม เป็นต้น และเป็นจุดเริ่มต้นของอุตสาหกรรมสมัยใหม่[2]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ "พื้นฐานเครื่องยนต์". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-05-11. สืบค้นเมื่อ 2012-05-02.
- ↑ "เครื่องจักรไอน้ำ". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-05-11. สืบค้นเมื่อ 2012-05-02.