ผู้ใช้:Rattakorn c/sandbox7
กางเขนคริสเตียน (อังกฤษ: Christian cross) เป็นสัญลักษณ์แทนไม้กางเขนที่ใช้ตรึงพระเยซู ซึ่งโดยพฤตินัยแล้วเป็นสัญลักษณ์ของศาสนาคริสต์ด้วย
ประวัติการใช้สัญลักษณ์[แก้]
ก่อนคริสตกาล[แก้]
มีการพบสัญลักษณ์กางเขนในรูปแบบต่าง ๆ กันทั่วโลกในสมัยก่อนคริสตกาล จึงอาจกล่าวได้ว่าเป็นสัญลักษณ์สากล และในหลายกรณีก็เกี่ยวกับพิธีกรรมบูชาด้วย[1]
อีกสัญลักษณ์หนึ่งที่เกี่ยวข้องกับกางเขนคริสเตียนคือ กางเขนของชาวอียิปต์ที่เรียกว่า ankh ภายหลังชาวคริสต์ยุคต่อมานำไปประยุกต์ใช้[1]
ยุคแรก[แก้]
During the first two centuries of Christianity, the cross may have been rare in Christian iconography, as it depicts a purposely painful and gruesome method of public execution. The Ichthys, or fish symbol, was used by early Christians. The Chi-Rho monogram, which was adopted by Constantine I in the 4th century as his banner (see labarum), was another Early Christian symbol of wide use.
However, the cross symbol was already associated with Christians in the 2nd century, as is indicated in the anti-Christian arguments cited in the Octavius of Minucius Felix, chapters IX and XXIX, written at the end of that century or the beginning of the next,[2] and by the fact that by the early 3rd century the cross had become so closely associated with Christ that Clement of Alexandria, who died between 211 and 216, could without fear of ambiguity use the phrase τὸ κυριακὸν σημεῖον (the Lord's sign) to mean the cross, when he repeated the idea, current as early as the apocryphal Epistle of Barnabas, that the number 318 (in Greek numerals, ΤΙΗ) in Genesis 14:14 was interpreted as a foreshadowing (a "type") of the cross (T, an upright with crossbar, standing for 300) and of Jesus (ΙΗ, the first two letter of his name ΙΗΣΟΥΣ, standing for 18),[3] and his contemporary Tertullian could designate the body of Christian believers as crucis religiosi, i.e. "devotees of the Cross".[4] In his book De Corona, written in 204, Tertullian tells how it was already a tradition for Christians to trace repeatedly on their foreheads the sign of the cross.[5]
The Jewish Encyclopedia says:
- The cross as a Christian symbol or "seal" came into use at least as early as the second century (see "Apost. Const." iii. 17; Epistle of Barnabas, xi.-xii.; Justin, "Apologia," i. 55-60; "Dial. cum Tryph." 85-97); and the marking of a cross upon the forehead and the chest was regarded as a talisman against the powers of demons (Tertullian, "De Corona," iii.; Cyprian, "Testimonies," xi. 21–22; Lactantius, "Divinæ Institutiones," iv. 27, and elsewhere). Accordingly the Christian Fathers had to defend themselves, as early as the second century, against the charge of being worshipers of the cross, as may be learned from Tertullian, "Apologia," xii., xvii., and Minucius Felix, "Octavius," xxix. Christians used to swear by the power of the cross (see Apocalypse of Mary, viii., in James, "Texts and Studies," iii. 118).
ในปัจจุบัน[แก้]
In Christianity the cross reminds Christians of God's act of love in Christ's sacrifice at Calvary—"the Lamb of God who takes away the sin of the world." The cross also reminds Christians of Jesus' victory over sin and death, since it is believed that through His death and resurrection He conquered death itself. They venerate it not as a material object seen in isolation but as the symbol of the sacrifice by which Christ saved them, as the instrument of Christ's triumph, according to Colossians 2:15 ("Having disarmed the powers and authorities, he made a public spectacle of them, triumphing over them by the cross"),[6] and "as the instrument of our God's saving Love".[7]
Roman Catholics, Eastern Orthodox, Oriental Orthodox, members of the major branches of Lutheranism, some Anglicans, and other Christians often make the sign of the cross upon themselves. This was already a common Christian practice in the time of Tertullian.[8]
The Feast of the Cross is an important Christian feast. One of the twelve Great Feasts in Eastern Orthodoxy is the Exaltation of the Cross on September 14, which commemorates the consecration of the basilica on the site where the original cross of Jesus was reportedly discovered in 326 by Helena of Constantinople, mother of Constantine the Great. The Catholic Church celebrates the feast on the same day and under the same name (In Exaltatione Sanctae Crucis), though in English it has been called the feast of the Triumph of the Cross.
Roman Catholic, Eastern Orthodox and Anglican bishops place a cross [+] before their name when signing a document. A cross [†] may also be placed before the name of a departed Christian when their name appears in print.
นิกายที่ปฏิเสธสัญลักษณ์กางเขน[แก้]
ลัทธิพยานพระยะโฮวาไม่ยอมรับการใช้กางเขนเป็นสัญลักษณ์ของศาสนาคริสต์ โดยอ้างว่าในพระคัมภีร์ไม่มีการกล่าวถึงเรื่องนี้ และการกระทำดังกล่าวอาจเข้าข่ายการบูชารูปเคารพ (ดูที่ ลัทธิอคติรูปสัญลักษณ์) นอกจากนี้เครื่องหมายกางเขนยังเป็นสัญลักษณ์ที่ชาวบาบิโลนใช้ในการบูชาเทพของตน และเชื่อว่าพระเยซูสิ้นพระชนม์บนเสาตั้งตรงธรรมดา
อีกกลุ่มหนึ่งที่ปฏิเสธสัญลักษณ์นี้คือมอรมอน ที่เชื่อว่าพระเยซูสิ้นพระชนม์บนไม้กางเขน แต่คิดว่าสัญลักษณ์นี้เป็นสัญลักษณ์ของพระเยซูที่กำลังสิ้นพระชนม์ ขณะที่ศาสนาคริสต์คือการประกาศว่าพระคริสต์ยังมีพระชนม์อยู่ (เพราะทรงคืนพระชนม์) [9] ด้วยเหตุนี้ชาวมอรมอนจึงไม่ติดกางเขนบนศาสนสถานของตน
รูปแบบของกางเขน[แก้]
สัญลักษณ์กางเขนมีหลากหลายรูปแบบด้วยกัน โดยมีทั้งแบบที่เป็นแค่ไม้อย่างเดียว กับแบบที่มีพระเยซูจำลองอยู่ด้วย (crucifix) ซึ่งใช้โดยนิกายคาทอลิก แองกลิคัน และลูเทอแรน เหตุผลที่ใช้แบบมีพระเยซูอยู่ด้วยคือการเน้นย้ำความสำคัญของพระองค์ ขณะที่กลุ่มโปรเตสแตนต์อื่น ๆ ใช้แบบกางเขนอย่างเดียว
กางเขนมีรูปแบบหลัก ๆ ด้วยกันดังนี้[10]
| ภาพตัวอย่าง | ชื่อ | รายละเอียด |
|---|---|---|
|
กางเขนบนแท่นบูชา | มีธรรมเนียมประดับกางเขนฐานแบนบนแท่นบูชาในโบสถ์ต่าง ๆ ตั้งแต่ศตวรรษที่ 5 ในประเทศซีเรีย[11] พิธีมิสซาของคาทอลิกบังคับให้มีกางเขนอยู่บนแท่นบูชาหรือในบริเวณใกล้เคียง[12] |
|
กางเขนอวยพร | ใช้โดยบาทหลวงในศาสนาคริสต์ตะวันออกเพื่ออวยพรแก่ศาสนิกชน |
|
กางเขนในพิธี | ใช้นำหน้าพิธีแห่ต่าง ๆ |
|
กางเขนคอปติก | เป็นกางเขนแบบมีรูปห่วงด้านบน เดิมทีเป็นสัญลักษณ์ที่หมายถึง "ชีวิต" ของชาวอียิปต์ ภายหลังชาวคอปติกคริสเตียนนำมาประยุกต์ใช้ |
|
กางเขนแคนเตอเบอรี | เป็นสัญลักษณ์ของคริสตจักรแองกลิคันและแองกลิคันคอมมิวเนียน |
|
กางเขนเคลติก | เรียกอีกอย่างว่า High Cross พบได้ในประเทศไอร์แลนด์และสหราชอาณาจักร |
|
กางเขนพระเยซู | เป็นกางเขนที่มีรูปจำลองพระเยซูอยู่ด้วย ตอกย้ำถึงการไถ่บาป |
|
กางเขนกรีก | ทุกด้านเท่ากัน |
|
กางเขนละติน | เป็นรูปแบบที่พบได้มากที่สุด |
|
กางเขนของรัสเซียออร์โธด็อกซ์ | - |
|
กางเขนไขว้ | หรือที่เรียกว่า กางเขนนักบุญแอนดรูว์ มีสัญลักษณ์เป็นรูป X ซึ่งเป็นรูปแบบของกางเขนที่นักบุญแอนดรูว์ถูกตรึง |
อ้างอิง[แก้]
- ↑ 1.0 1.1 Marucchi, Orazio. "Archæology of the Cross and Crucifix." The Catholic Encyclopedia. Vol. 4. New York: Robert Appleton Company, 1908 Retrieved 13 February 2010. Cf. "Various objects, dating from periods long anterior to the Christian era, have been found, marked with crosses of different designs, in almost every part of the old world. India, Syria, Persia and Egypt have all yielded numberless examples… The use of the cross as a religious symbol in pre-Christian times and among non-Christian peoples may probably be regarded as almost universal, and in very many cases it was connected with some form of nature worship" (Encyclopaedia Britannica (1946), Vol. 6, p. 753.
- ↑ Minucius Felix speaks of the cross of Jesus in its familiar form, likening it to objects with a crossbeam or to a man with arms outstretched in prayer (Octavius of Minucius Felix, chapter XXIX).
- ↑ Stromata, book VI, chapter XI
- ↑ Apology., chapter xvi. In this chapter and elsewhere in the same book, Tertullian clearly distinguishes between a cross and a stake.
- ↑ "At every forward step and movement, at every going in and out, when we put on our clothes and shoes, when we bathe, when we sit at table, when we light the lamps, on couch, on seat, in all the ordinary actions of daily life, we trace upon the forehead the sign" (De Corona, chapter 3)
- ↑ Aquinas, Summa Theologica, III, 25, art. 4, ad 1
- ↑ The Veneration of the Precious and Life-Giving Cross
- ↑ De Corona, chapter 3, written in 204.
- ↑ Gordon B. Hinckley (Ensign May 1975, 93)
- ↑ สัญลักษณ์รูปกางเขน weareimpact.com (ไทย)
- ↑ ไม้กางเขน คณะภคินีพระหฤทัยของพระเยซูเจ้าแห่งกรุงเทพ
- ↑ General Instruction of the Roman Missal, 117