พระเจ้าราชวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าสุธารส
พระเจ้าราชวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าสุธารส | |
---|---|
พระเจ้าราชวรวงศ์เธอ ชั้น 4 | |
ประสูติ | 3 สิงหาคม พ.ศ. 2383 |
สิ้นพระชนม์ | 19 มิถุนายน พ.ศ. 2436 (พระชันษา 54 ปี) |
พระชายา | หม่อมเอี่ยม สุธารส ณ อยุธยา |
พระบุตร | หม่อมเจ้าเว็น สุธารส |
ราชวงศ์ | ราชวงศ์จักรี |
ราชสกุล | สุธารส |
พระบิดา | พระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัว |
พระมารดา | เจ้าจอมมารดากุหลาบ |
พระเจ้าราชวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าสุธารส มีพระนามเดิมว่า หม่อมเจ้าชายสุธารส เป็นพระราชโอรสพระองค์ที่ 10 ในพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัวกับเจ้าจอมมารดากุหลาบ
พระประวัติ[แก้]
พระเจ้าราชวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าสุธารส ประสูติเมื่อวันที่ 3 สิงหาคม พ.ศ. 2383 เป็นพระราชโอรสพระองค์ที่ 10 ในพระบาทสมเด็จพระปิ่นเกล้าเจ้าอยู่หัวกับเจ้าจอมมารดากุหลาบ ในสมัยรัชกาลที่ 4 ทรงได้รับพระราชทานเบี้ยหวัด ปีละ 5 ชั่ง และได้รับพระราชทานเครื่องยศพานทองใหญ่ จนในสมัยรัชกาลที่ 5 ได้รับพระราชทานเงินปี ปีละ 15 ชั่ง
พระองค์เจ้าสุธารส ประชวรพระยอดขึ้นใต้พระชิวหา แล้วแตกออก แพทย์ระบุว่าเป็นมะเร็ง วันที่ 16 มิถุนายน พ.ศ. 2436 มีพระอาการโลหิตไหลไม่หยุด เสวยพระกระยาหารและน้ำมิได้[1] สิ้นพระชนม์ในวันที่ 19 มิถุนายน พ.ศ. 2436 พระชันษา 54 ปี พระราชทานเพลิงพระศพ ณ พระเมรุ วัดสระเกศราชวรมหาวิหาร วันที่ 10 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2438[2]
พระเจ้าราชวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าสุธารส ทรงเป็นต้นราชสกุลสุธารส ณ อยุธยา
พระธิดา[แก้]
พระเจ้าราชวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าสุธารส มีพระชายาคือ หม่อมเอี่ยม สุธารส ณ อยุธยา มีนามเดิมว่า เอี่ยม สวัสดิ์-ชูโต ทรงมีพระธิดาเพียงพระองค์เดียวคือ
- ในรัชกาลที่ 6 ทรงได้รับพระราชทานนามสกุลว่า "สุธารส" ทรงเป็นหม่อมเจ้าพระองค์เดียวที่ได้ใช้นามสกุลนี้ ภายหลังหม่อมเจ้าหญิงเว็นสิ้นชีพิตักษัย ราชสกุลนี้จึงหมดสิ้นไป โดยที่ไม่มีใครสืบสกุลนี้จนปัจจุบัน
เครื่องราชอิสริยาภรณ์[แก้]
- พ.ศ. – เครื่องราชอิสริยาภรณ์จุลจอมเกล้า ชั้นที่ 2 ทุติยจุลจอมเกล้า (ท.จ.) (ฝ่ายหน้า)[1]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ 1.0 1.1 "ข่าวสิ้นพระชนม์" (PDF). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 10 (ตอน 14): หน้า 167. 2 กรกฎาคม 2436. สืบค้นเมื่อ 4 สิงหาคม 2564.
{{cite journal}}
: ตรวจสอบค่าวันที่ใน:|accessdate=
(help) - ↑ คณะกรรมการฝ่ายประมวลเอกสารและจดหมายเหตุ กรมศิลปากร ราชสกุลวงศ์ เก็บถาวร 2017-02-02 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน พิมพ์ครั้งที่ 4; กรุงเทพฯ, สำนักวรรณกรรมและประวัติศาสตร์: 2554