ข้ามไปเนื้อหา

สมเด็จพระสังฆราช (ศุข)

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
สมเด็จพระสังฆราช (ศุข)
สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก
สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก
ดำรงพระยศพ.ศ. 2336 - พ.ศ. 2359
สถาปนาพ.ศ. 2336
วัดพระศรีรัตนศาสดาราม
ก่อนหน้าสมเด็จพระสังฆราช (ศรี)
ถัดไปสมเด็จพระอริยวงษญาณ (มี)
สถิตวัดมหาธาตุยุวราชรังสฤษฎิ์ราชวรมหาวิหาร
ประสูติพ.ศ. 2278
สิ้นพระชนม์22 พฤษภาคม พ.ศ. 2359พระชันษา​เกิน(80ปี)​
วัดมหาธาตุยุวราชรังสฤษฎิ์ราชวรมหาวิหาร พระนคร

สมเด็จพระสังฆราช พระนามเดิม ศุข หรือ สุก เป็นสมเด็จพระสังฆราชพระองค์ที่ 4 แห่งอาณาจักรรัตนโกสินทร์ สถิต ณ วัดมหาธาตุยุวราชรังสฤษฎิ์ราชวรมหาวิหาร ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช เมื่อปี พ.ศ. 2337 ทรงดำรงตำแหน่งอยู่ 23 ปี สิ้นพระชนม์เมื่อวันที่ 22 พฤษภาคม พ.ศ. 2359 ในรัชกาลพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย

พระประวัติในตอนต้นไม่ปรากฏหลักฐาน พระประวัติเมื่อครั้งกรุงธนบุรี เป็นพระราชาคณะที่พระญาณสมโพธ อยู่วัดมหาธาตุ ถึงปี พ.ศ. 2323 เมื่อปลายรัชกาลของสมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี และได้เลื่อนสมณศักดิ์เป็น พระธรรมเจดีย์ ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราชได้รับการโปรดเกล้า ฯ ให้เป็นที่ พระพนรัตน อันเป็นตำแหน่งรองสมเด็จพระสังฆราช

สมเด็จพระสังฆราช (ศุข) ขณะที่ทรงสมณศักดิ์ที่พระพนรัตน ได้เป็นแม่กองชำระพระวินัยปิฎก ในครั้งที่มีการสังคายนาพระไตรปิฎกครั้งแรกของกรุงรัตนโกสินทร์ เมื่อปี พ.ศ. 2331 ทรงรอบรู้แตกฉานในพระไตรปิฎก ทรงจัดระเบียบการสอบพระปริยัติธรรมเพื่อเป็นเปรียญ แบบ 3 ชั้น คือ เปรียญตรี เปรียญโท และเปรียญเอก

ในปี พ.ศ. 2336 เมื่อสมเด็จพระสังฆราช (ศรี) สิ้นพระชนม์ จึงโปรดตั้งเป็นสมเด็จพระสังฆราช และได้เป็นพระอุปัชฌาย์ในคราวผนวชสมเด็จพระบวรราชเจ้ามหาสุรสิงหนาท กรมพระราชวังหลัง เจ้าฟ้ากรมขุนเสนานุรักษ์[1][2]

ใน สมัยของพระองค์ ได้มีการส่งสมณทูตไทยไปสืบข่าวพระศาสนา ณ ลังกาทวีป เป็นครั้งแรกในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ เมื่อปี พ.ศ. 2358 หลังจากที่ว่างเว้นมา 60 ปี จากสมัยกรุงศรีอยุธยา

สมเด็จพระสังฆราช (สุก) สิ้นพระชนม์เมื่อวันพุธ แรม 11 ค่ำ เดือน 6 ปีชวด จ.ศ. 1178 (ตรงกับวันที่ 22 พฤษภาคม พ.ศ. 2359) เวลา 2 โมงเช้า[3]

อ้างอิง

[แก้]
เชิงอรรถ
บรรณานุกรม
  • ดำรงรชานุภาพ, สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยา (2459). "พระราชพงษาวดาร กรุงรัตนโกสินทร รัชกาลที่ ๒". ห้องสมุดดิจิทัลวชิรญาณ. สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2560. {{cite web}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |accessdate= (help)
  • ทิพากรวงศ์ (ขำ บุนนาค), เจ้าพระยา (11 สิงหาคม 2531). "พระราชพงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ รัชกาลที่ ๑". ห้องสมุดดิจิทัลวชิรญาณ. สืบค้นเมื่อ 10 กันยายน 2560. {{cite web}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |accessdate= (help)
  • สมมอมรพันธุ์, พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระ. เรื่องตั้งพระราชาคณะผู้ใหญ่ในกรุงรัตนโกสินทร์ เล่ม ๑. กรุงเทพฯ : กรมศิลปากร, 2545. 428 หน้า. หน้า 51. ISBN 974-417-530-3


ก่อนหน้า สมเด็จพระสังฆราช (ศุข) ถัดไป
สมเด็จพระสังฆราช (ศรี)
สมเด็จพระสังฆราชแห่งกรุงรัตนโกสินทร์
(พ.ศ. 2336 - พ.ศ. 2359)
สมเด็จพระอริยวงษญาณ (มี)