ว

 style|รูปพยัญชนะ

| ก | ข | ฃ | ค | ฅ | ฆ | ง | จ | ฉ | ช | ซ | ฌ | ญ | ฎ | ฏ | ฐ | ฑ | ฒ | ณ | ด | ต | ถ | ท | ธ | น | บ | ป | ผ | ฝ | พ | ฟ | ภ | ม | ย | ร | ล | ว | ศ | ษ | ส | ห | ฬ | อ | ฮ |ะ |–ั |า |–ํ |–ิ |' |"- |–ุ |–ู |เ |โ |ใ |ไ |–็ |–่ |–้ |–๊ |–๋ |–์ |–๎ |–ฺ |ๆ |๏ |๚ |๛ |┼ ว (แหวน) เป็นพยัญชนะตัวที่ 37 ในบรรดาพยัญชนะ 44 ตัวของอักษรไทย ในลำดับถัดจาก ล (ลิง) และก่อนหน้า ศ (ศาลา) จัดอยู่ในกลุ่มอักษรต่ำ ในระบบไตรยางศ์ มีชื่อเรียกกำกับว่า “ว แหวน”

อักษร ว เป็นได้ทั้งพยัญชนะต้น ให้เสียง /w/ และพยัญชนะสะกด ให้เสียง /w/

รูปสระ ตัววอ (ว) ยังสามารถใช้เป็นสระอัวลดรูป เมื่อมีพยัญชนะสะกด เช่น สวน และใช้ประสมสระอัวะ และ อัว

การประสมรูป

การประสมรูป	ปรากฏ	ใช้เป็นสระ	สัทอักษรสากล
(พยัญชนะต้น) + ตัววอ + (พยัญชนะสะกด)	–ว–	อัว (มีตัวสะกด)	/ua/
(พยัญชนะต้น) + ไม้หันอากาศ + ตัววอ	–ัว	อัว (ไม่มีตัวสะกด)	/ua/
(พยัญชนะต้น) + ไม้หันอากาศ + ตัววอ + วิสรรชนีย์	–ัวะ	อัวะ	/uaʔ/

วิธีเขียน

เริ่มที่ลากเส้นเป็นวงกลม จากนั้นลากเส้นตรงขึ้นไปข้างบน และลากเส้นโค้งไปทางซ้าย