สามัญสำนึก
สามัญสำนึก (อังกฤษ: common sense) คือความสำนึกหรือความเฉลียวใจที่คนปกติธรรมดาทั่วไปควรจะต้องรู้ โดยไม่จำเป็นต้องได้รับคำแนะนำสั่งสอน [1] สามัญสำนึกพัฒนาจากความรู้ที่ได้จากการผ่านประสบการณ์ การลองผิดลองถูก หรือบรรดาความรู้ที่ได้รับจากจารีตประเพณี หลายคนใช้วลีนี้เพื่ออธิบายสิ่งที่อ้างถึงความเชื่อและญัตติที่คนส่วนใหญ่วินิจฉัยและประเมินอย่างรอบคอบ โดยไม่จำเป็นต้องใช้ความรู้ที่ซับซ้อน การเรียน หรือการวิจัยเพิ่มเติม แต่มีพื้นฐานอยู่บนความรู้ที่คนธรรมดาทั่วไปเข้าใจ สามัญสำนึกไม่เหมือนกับความรู้หรือประสบการณ์
สามัญสำนึก ต่างจาก ความรู้ หรือ ประสบการณ์
- ความรู้ หมายถึง ข้อมูลและข้อเท็จจริงที่ได้จากการเรียนรู้ การศึกษา หรือการฝึกอบรม
- ประสบการณ์ หมายถึง เรื่องราวและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงในชีวิต
สามัญสำนึก เป็นการนำ ความรู้ และ ประสบการณ์ มาใช้เพื่อตัดสินใจหรือแก้ปัญหาในชีวิตประจำวัน โดยไม่ต้องใช้ความรู้ที่ซับซ้อนหรือการวิจัยเพิ่มเติม
ตัวอย่างของสามัญสำนึก:
- ไม่ควรเดินถนนสวนเลน
- ไม่ควรพูดจาโผงผางใส่ผู้อื่น
- ควรล้างมือก่อนทานอาหาร
- ควรเก็บของมีค่าให้มิดชิด
สามัญสำนึก เป็นสิ่งสำคัญที่ช่วยให้เราใช้ชีวิตในสังคมได้อย่างราบรื่นและปลอดภัย ช่วยให้เราตัดสินใจ แก้ปัญหา และสื่อสารกับผู้อื่นได้อย่างเหมาะสม
การพัฒนาสามัญสำนึก:
- การเรียนรู้: การเรียนรู้จากหนังสือ บทความ หรือสื่อต่างๆ
- การลองผิดลองถูก: การเรียนรู้จากประสบการณ์จริง
- การสังเกต: การสังเกตและเรียนรู้จากผู้อื่น
- การคิดวิเคราะห์: การคิดวิเคราะห์ข้อมูลและสถานการณ์ต่างๆ
ความเชื่อและญัตติ[แก้]
ความเชื่อ หมายถึง สิ่งที่บุคคลมั่นใจหรือศรัทธา โดยไม่จำเป็นต้องมีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์หรือเหตุผลรองรับ ความเชื่ออาจมาจากประสบการณ์ส่วนตัว ศาสนา วัฒนธรรม หรือการบอกเล่าต่อๆ กันมา
ญัตติ หมายถึง ข้อเสนอหรือข้อความที่เสนอต่อสภาหรือที่ประชุมเพื่อพิจารณาลงมติ ญัตติมักมีวัตถุประสงค์เพื่อให้สภาหรือที่ประชุมตัดสินใจในประเด็นต่างๆ
ความแตกต่างระหว่างความเชื่อและญัตติ:
- ความเชื่อ เป็นสิ่งที่บุคคลมั่นใจหรือศรัทธา โดยไม่จำเป็นต้องมีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์หรือเหตุผลรองรับ
- ญัตติ เป็นข้อเสนอหรือข้อความที่เสนอต่อสภาหรือที่ประชุมเพื่อพิจารณาลงมติ
อ้างอิง[แก้]
- ↑ พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542