มุฮัมมัด อิบน์ อับดุลวะฮ์ฮาบ
มุฮัมมัด อิบน์ อับดุลวะฮ์ฮาบ | |
|---|---|
محمد بن عبد الوهاب | |
 อักษรวิจิตรอิสลามของมุฮัมมัด อิบน์ อับดุลวะฮ์ฮาบ | |
| ส่วนบุคคล | |
| เกิด | ค.ศ. 1703 (ฮ.ศ. 1115) |
| มรณภาพ | 22 มิถุนายน ค.ศ. 1792 (ฮ.ศ. 1206, 88-89 ปี) |
| ศาสนา | อิสลาม |
| บุตร | รายการ
|
| นิกาย | ซุนนี |
| สำนักคิด | ฮันบะลี[1][2][3][4] |
| ลัทธิ | อะษะรียะฮ์[5] |
| ความสนใจหลัก | อะกีดะฮ์ (เทววิทยาอิสลาม) |
| แนวคิดโดดเด่น | วะฮ์ฮาบีย์[1][2][6][7][8] พิวริตันของซะละฟี[1][2][9][10][11] ต่อต้านลัทธิศูฟี[1][2][8][9][10][11] |
| ผลงานโดดเด่น | กิตาบุตเตาฮีด (อาหรับ: كتاب التوحيد; "หนังสือการให้เอกภาพต่ออัลลอฮ์")[2][12][13] อุศูลุษษะลาษะฮ์ (รากฐานสามประการ) เกาวาอิด อัลอัรบะอ์ (กฏสี่ประการ) นะวากิฎุลอสลาม (สิ่งที่ทำให้เสียอิสลาม) กัชฟุชชุบฮาต (ไขข้อคลุเครือ) |
| ตำแหน่งชั้นสูง | |
| แม่แบบ:Infobox Arabic name | |
มุฮัมมัด อิบน์ อับดุลวะฮ์ฮาบ (อาหรับ: محمد بن عبد الوهاب; ค.ศ. 1703 – 22 มิถุนายน ค.ศ. 1792) เป็นผู้นำทางศาสนา[2] นักวิชาการอิสลาม และนักเทววิทยา[1][3][14] จากแคว้นนัจด์ทางตอนกลางของอาระเบีย ถูกอ้างเป็นผู้ก่อตั้งหลักคำสอนและกลุ่มเคลื่อนไหวที่รู้จักกันในชื่อว่า วะฮาบีย์[1][3][8][15][16][17][18][19] ท่านเกิดในครอบครัวกอฎี[3] อิบน์ อับดุลวะฮ์ฮาบได้ศึกษาในเรื่องฟิกฮ์ของมัซฮับฮัมบะลี ซึ่งเป็นสำนักที่แพร่หลายในบริเวณที่เขาอาศัยอยู่[3] ถึงแม้ว่าท่านรู้เกี่ยวกับธรรมเนียมพื้นฐานของซุนนี อิบน์ อับดุลวะฮ์ฮาบต่อต้านธรรมเนียมหลายอย่างของกลุ่มบิดอะฮ์ (อุตริกรรมทางศาสนา) เช่น การเยี่ยมและเคารพต่อสุสานคนดี[3][8] ซึ่งท่านรู้สึกว่าเป็นนวัตกรรมทางศาสนาของพวกนอกรีตหรือแม้แต่การบูชารูปปั้น[3][8][20] ถึงแม้ว่าคำสอนของท่านถูกปฏิเสธและต่อต้านโดยนักวิชาการสำคัญของซุนนีบางท่านในเวลานั้นก็ตาม[1][3][20] ซึ่งรวมไปถึงพ่อของเขาและพี่ชายของท่าน[1][3][20] อิบน์ อับดุลวะฮ์ฮาบ ได้บันทึกข้อตกลงทางการเมืองและศาสนากับมุฮัมมัด อิบน์ ซะอูดเพื่อช่วยพระองค์ก่อตั้งเอมิเรตแห่งดิรอียะฮ์ รัฐซาอุดีแรก[21] และเริ่มก่อตั้งพันธมิตรทางราชวงศ์และแบ่งปันอำนาจระหว่างครอบครัวของพระองค์ที่ดำเนินการปกครองต่อในราชอาณาจักรซาอุดีอาระเบีย[2][22] อาลุชชัยค์ ผู้นำครอบครัวทางศาสนาของซาอุดีอาระเบีย เป็นลูกหลานของอิบน์ อับดุลวะฮ์ฮาบ[2] และเป็นผู้นำ อุละมาอ์ ในรัฐซาอุดี[23] ที่ครอบคลุมสถาบันทางศาสนาของรัฐด้วย[24]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ 1.00 1.01 1.02 1.03 1.04 1.05 1.06 1.07 1.08 1.09 Brown 2009, p. 245.
- ↑ 2.00 2.01 2.02 2.03 2.04 2.05 2.06 2.07 2.08 2.09 Haykel 2013, pp. 231–232.
- ↑ 3.0 3.1 3.2 3.3 3.4 3.5 3.6 3.7 3.8 Laoust, H. (2012) [1993]. "Ibn ʿAbd al-Wahhāb". ใน Bearman, P. J.; Bianquis, Th.; Bosworth, C. E.; van Donzel, E. J.; Heinrichs, W. P. (บ.ก.). Encyclopaedia of Islam (2nd ed.). Leiden: Brill Publishers. doi:10.1163/1573-3912_islam_SIM_3033. ISBN 978-90-04-16121-4.
- ↑ "Ibn Abd al-Wahhab, Muhammad - Oxford Islamic Studies Online". www.oxfordislamicstudies.com. Oxford University Press. 2020. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 July 2020. สืบค้นเมื่อ 15 July 2020.
- ↑ Halverson 2010, p. 48.
- ↑ Khatab 2011, pp. 57–58, 62–63.
- ↑ Silverstein 2010, pp. 112–113.
- ↑ 8.0 8.1 8.2 8.3 8.4 8.5 Ágoston & Masters 2009, p. 260.
- ↑ 9.0 9.1 Khatab 2011, pp. 62–65.
- ↑ 10.0 10.1 Delong-Bas 2004, pp. 56–65.
- ↑ 11.0 11.1 Van Bruinessen, Martin (2009). "Sufism, 'popular' Islam and the Encounter with Modernity". ใน Masud, Muhammad Khalid; Salvatore, Armando; Van Bruinessen, Martin (บ.ก.). Islam and Modernity: Key Issues and Debate. Edinburgh: Edinburgh University Press. pp. 125–157. ISBN 978-0-7486-3792-8.
- ↑ Khatab 2011, pp. 65–67.
- ↑ Saeed 2013, pp. 29–30.
- ↑ Delong-Bas 2004, pp. 41–42.
- ↑ Moosa 2015, p. 97.
- ↑ White 2017, pp. 252–253.
- ↑ Hubbard, Ben (10 July 2016). "A Saudi Morals Enforcer Called for a More Liberal Islam. Then the Death Threats Began". The New York Times. New York. ISSN 0362-4331. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 December 2016. สืบค้นเมื่อ 10 June 2020.
- ↑ Michael Sells, Professor of History and Literature of Islam and Comparative Literature at the Divinity School of the University of Chicago (22 December 2016). "Wahhabist Ideology: What It Is And Why It's A Problem". The Huffington Post. New York. สืบค้นเมื่อ 10 June 2020.
- ↑ Asad, Talal (3 February 2003). Formations of the Secular: Christianity, Islam, Modernity. Stanford University Press. p. 222. ISBN 9780804747684. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 June 2020. สืบค้นเมื่อ 5 September 2017.
- ↑ 20.0 20.1 20.2 Khatab 2011, pp. 56–76.
- ↑ Hourani 1992: 257–258
- ↑ Nawaf E. Obaid (September 1999). "The Power of Saudi Arabia's Islamic Leaders". Middle East Quarterly. VI (3): 51–58. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2011. สืบค้นเมื่อ 23 June 2011.
- ↑ Abir 1987: 4, 5, 7
- ↑ Metz 1992
สารานุกรม[แก้]
- Ágoston, Gábor; Masters, Bruce, บ.ก. (2009). "Ibn Abd al-Wahhab, Muhammad". Encyclopedia of the Ottoman Empire. New York: Facts On File. pp. 260–261. ISBN 978-0-8160-6259-1. สืบค้นเมื่อ 6 July 2020.
{{cite book}}:|ref=harvไม่ถูกต้อง (help) - Delong-Bas, Natana J. (2004). Wahhabi Islam: From Revival and Reform to Global Jihad. New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-516991-3. สืบค้นเมื่อ 1 June 2020.
{{cite book}}:|ref=harvไม่ถูกต้อง (help) - Brown, Daniel W. (2009). "The Wahhābī Movement". A New Introduction to Islam. Chichester, West Sussex: Wiley-Blackwell. pp. 245–247. ISBN 978-1-4051-5807-7. สืบค้นเมื่อ 1 June 2020.
{{cite book}}:|ref=harvไม่ถูกต้อง (help) - Commins, David (2015). "From Wahhabi to Salafi". ใน Haykel, Bernard; Hegghammer, Thomas; Lacroix, Stéphane (บ.ก.). Saudi Arabia in Transition: Insights on Social, Political, Economic and Religious Change. Cambridge: Cambridge University Press. pp. 151–166. doi:10.1017/CBO9781139047586.011. ISBN 978-1-107-00629-4. สืบค้นเมื่อ 15 June 2020.
{{cite book}}:|ref=harvไม่ถูกต้อง (help) - Halverson, Jeffry R. (2010). Theology and Creed in Sunni Islam: The Muslim Brotherhood, Ash'arism, and Political Sunnism. Basingstoke: Palgrave Macmillan. p. 48. ISBN 978-1-349-28721-5. สืบค้นเมื่อ 17 June 2020.
{{cite book}}:|ref=harvไม่ถูกต้อง (help) - Haykel, Bernard (2013). "Ibn ‛Abd al-Wahhab, Muhammad (1703-92)". ใน Böwering, Gerhard; Crone, Patricia; Kadi, Wadad; Mirza, Mahan; Stewart, Devin J.; Zaman, Muhammad Qasim (บ.ก.). The Princeton Encyclopedia of Islamic Political Thought. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. pp. 231–232. ISBN 978-0-691-13484-0. สืบค้นเมื่อ 15 June 2020.
{{cite book}}:|ref=harvไม่ถูกต้อง (help) - Khatab, Sayed (2011). "Wahhabism". Understanding Islamic Fundamentalism: The Theological and Ideological Basis. Cairo, Egypt: American University in Cairo Press. pp. 56–76. ISBN 978-977-416-499-6. สืบค้นเมื่อ 6 July 2020.
{{cite book}}:|ref=harvไม่ถูกต้อง (help) - Moosa, Ebrahim (2015). What Is a Madrasa?. Chapel Hill, North Carolina: University of North Carolina Press. ISBN 978-1-4696-2013-8. สืบค้นเมื่อ 1 June 2020.
{{cite book}}:|ref=harvไม่ถูกต้อง (help) - Saeed, Abdullah (2013). "Precursors of the Modernist-Salafiya Movement". ใน Esposito, John L.; Shahin, Emad El-Din (บ.ก.). The Oxford Handbook of Islam and Politics. New York: Oxford University Press. pp. 29–30. ISBN 978-0-19-539589-1. สืบค้นเมื่อ 17 June 2020.
{{cite book}}:|ref=harvไม่ถูกต้อง (help) - Silverstein, Adam J. (2010). "Wahhabism". Islamic History: A Very Short Introduction. New York: Oxford University Press. pp. 112–113. ISBN 978-0-19-954572-8. สืบค้นเมื่อ 6 July 2020.
{{cite book}}:|ref=harvไม่ถูกต้อง (help) - White, Jonathan R. (2017). "Militant Scholars and Strategists". Terrorism and Homeland Security (9th ed.). Boston: Cengage Learning. pp. 252–253. ISBN 978-1-305-63377-3. LCCN 2015951183. สืบค้นเมื่อ 1 June 2020.
{{cite book}}:|ref=harvไม่ถูกต้อง (help) - Valentine, S. R., "Force & Fanaticism: Wahhabism in Saudi Arabia and Beyond", Hurst & Co, London, 2015, ISBN 978-1849044646
- Abualrub, Jalal (January 2003). Muhammad ibn Abdil Wahhab: his life-story and mission. Madinah Publishers and Distributors. ISBN 978-0-9703766-5-7. สืบค้นเมื่อ 25 December 2011.
- al-Rasheed, Madawi (1 January 2009). Kingdom without borders: Saudi political, religious and media frontiers. Capstone. ISBN 978-0-231-70068-9.
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ มุฮัมมัด อิบน์ อับดุลวะฮ์ฮาบ
Wheeler Thatcher, Griffithes (1911). . สารานุกรมบริตานิกา ค.ศ. 1911. Vol. 28 (11 ed.). p. 245.- Biodata at MuslimScholars.info
