เจมส์ ดับเบิลยู. ร็อดเจอร์ส
เจมส์ ดับเบิลยู. ร็อดเจอร์ส (ค.ศ. 1911 - 30 มีนาคม ค.ศ. 1960) เป็นชาวอเมริกันที่ถูกตัดสินประหารชีวิตโดยทางการรัฐยูทาห์ในข้อหาฆาตกรรมคนงานเหมือง ชาร์ลส์ เมอร์รีฟิลด์ ใน ค.ศ. 1957[1] เขาได้กล่าวคำสุดท้ายก่อนหน้าการประหารชีวิตใน ค.ศ. 1960 โดยร้องขอเสื้อเกราะกันกระสุน[2] การประหารด้วยทีมยิงของเขานับเป็นการประหารด้วยวิธีดังกล่าวครั้งสุดท้ายในสหรัฐอเมริกาก่อนจะถูกยับยั้งโดยศาลสูงสุดสหรัฐอเมริกา[3]
เบื้องหลัง[แก้]
ร็อดเจอร์สเกิดในปี ค.ศ. 1911[4] เป็นบุตรคนแรกในพี่น้องสิบเอ็ดคน เมื่ออายุได้ 12 ปี เขาได้หลบหนีออกจากบ้าน ที่ซึ่งบิดาได้บีบบังคับให้ลูกของตนทำงาน เมื่ออายุได้ 16 ปี เขาได้เข้าร่วมในปฏิบัติการค้าของเถื่อนและได้รับบาดเจ็บที่ขาจากกระสุนปืนกล[5] ต่อมา ร็อดเจอร์ได้เข้าไปมีส่วนพัวพันในการโจรกรรมอาวุธ[1] และใช้เวลามากกว่ายี่สิบปีในการคุมขังในเรือนจำหลายแห่ง[5]
ฆาตกรรม[แก้]
ร็อดเจอร์สได้งานทำเป็นคนงานก่อสร้างที่เหมืองยูเรเนียมรัทเทิลสเน็กใกล้กับลาซาล รัฐยูทาห์[1][5] เมื่อวันที่ 19 มิถุนายน ค.ศ. 1957 เจมส์ ดับเบิลยู. ร็อดเจอร์สได้ยิงและสังหารคนงานเหมือง ชาร์ลส์ เมอร์รีฟิลด์ ระหว่างที่ทั้งสองทุ่มเถียงกันในเรื่องที่ว่าต้องทำอย่างไรจึงจะหยอดน้ำมันใส่เครื่องมือสำหรับตักให้เหมาะสม[1] ร็อดเจอร์สอ้างว่าเขาได้รับการคุกคามหลายครั้งและคิดว่าเมอร์รีฟิลด์กำลังจะ "ตีเขาให้ได้รับบาดเจ็บ" ร็อดเจอร์สกล่าวว่าเขาได้ "ท้าทายเมอร์รีฟิลด์ด้วยปืน" ก่อนจะลั่นกระสุนใส่เมื่อเมอร์รีฟิลด์โจมตีเขาด้วยประแจขนาดใหญ่[5]
การพิจารณาคดี[แก้]
ร็อดเจอร์สได้รับแจ้งข้อหาฆาตกรรมที่สำนักงานศาลเคาน์ตีในมอนติคาโล รัฐยูทาห์[6] ร็อดเจอร์สอ้างว่าเขากำลังป่วยด้วยโรคซิฟิลิส และให้การว่า "กระทำความผิดในขณะวิกลจริต"[5] ระหว่างการพิจารณาคดี ร็อดเจอร์สยืนยันว่าเขาได้สังหารเมอร์รีฟิลด์ในการป้องกันตัว[7] จนกระทั่งได้รับการตัดสินว่าถูกประหารชีวิต ร็อดเจอร์สได้รับสิทธิ์ให้เลือกว่าจะถูกประหารชีวิตด้วยทีมยิงหรือถูกแขวนคอ ซึ่งร็อดเจอร์สเลือกที่จะถูกยิง[8] ร็อดเจอร์สกล่าวว่าเขาไม่รู้สึกกังวล เนื่องจากเขาจะเสียชีวิตด้วยโรคซิฟิลิสก่อนหน้าการประหารชีวิต อย่างไรก็ตาม ผลการตรวจโรคซิฟิลิสปรากฏว่าไม่ได้ผลเป็นบวกในการทดสอบทางการแพทย์[5] ร็อดเจอร์สยื่นอุทธรณ์สามครั้ง[7] โดยครั้งหนึ่งต่อศาลสูงสุดรัฐยูทาห์[6] แต่คำร้องอุทธรณ์ทั้งหมดได้รับการปฏิเสธ[7]
การประหารชีวิต[แก้]
ร็อดเจอร์สได้ถูกส่งตัวไปยังห้องคุมขังนักโทษประหารชีวิตที่เรือนจำรัฐยูทาห์ ที่ซึ่งเขาได้รับการพิจารณาว่าเป็นนักโทษต้นแบบและเขียนถึง "ความรู้สึกขอบคุณอย่างลึกซึ้งที่สุดสำหรับความช่วยเหลือทั้งหลายและความเมตตา" ระหว่างสองปีที่ถูกคุมขัง[9] ในตอนเช้าวันที่ 30 มีนาคม ค.ศ. 1960 ร็อดเจอร์สได้ถูกส่งตัวไปยังสถานที่ประหารห่างจากเรือนจำประมาณ 1.6 กิโลเมตร พร้อมกับนายอำเภอซานฮวนเคาน์ตี เซธ ไรต์ และอนุศาสนาจารย์ประจำเรือนจำ เมื่อถามถึงคำสุดท้ายของเขา ร็อดเจอร์สได้ยืนกรานว่าเขาบริสุทธิ์และกล่าวอีกว่า "ผมได้แจ้งคำร้องขอสุดท้ายของผมแล้ว ... เสื้อเกราะกันกระสุนไง"[10] เขาที่อยู่ในชุดผ้าฝ้ายหยาบจึงได้รับเสนอเสื้อโค้ด ซึ่งเขากล่าวว่า "ไม่ต้องห่วง ผมกำลังจะไปในที่ซึ่งมันจะอบอุ่นในไม่ช้า" ร็อดเจอร์สถูกรัดติดกับเก้าอี้ไม้ในเต็นท์ผ้าใบปิดสูง 6.1 เมตร[10] ตั้งอยู่ห่างจากทีมยิงประมาณ 7 เมตร หนึ่งในนักแม่นปืนห้านายได้รับไรเฟิล .30-30 ที่มีกระสุนเปล่า[2] เพื่อที่ว่าจะไม่มีใครทราบแน่ชัดว่าได้ยิงกระสุนปลิดชีวิตไป[8] ร็อดเจอร์สถูกประหารชีวิตเมื่อเวลา 6.16 น.[10] ขณะดวงอาทิตย์กำลังขึ้น[2]
หลังการประหารชีวิต มารดาของร็อดเจอร์สได้ขอนำศพไปประกอบพิธีศพ[9] ร็อดเจอร์สเป็นคนสุดท้ายในสหรัฐอเมริกาที่ถูกประหารชีวิตด้วยทีมยิงจนกระทั่งแกรี กิลมอร์ ในอีกมากกว่า 17 ปีต่อมา[3]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 "Slayer Shot By Firing Squad". The Milwaukee Sentinel. United Press International. March 31, 1960. p. 3. สืบค้นเมื่อ October 28, 2010.[ลิงก์เสีย]
- ↑ 2.0 2.1 2.2 "National Affairs". Newsweek. Vol. 61 no. 1. January 7, 1963. p. 34. สืบค้นเมื่อ December 19, 2010.
Usually, by choice, the doomed man is strapped into a scarred old chair facing the firing-squad enclosure 23 feet away. His head is hooded, and a white cloth heart, trimmed in red, is pinned to his chest. Precisely at sunup, five .30-30 rifles-one loaded with a blank—do the job. Utah's unique tradition has its own gallows humor. Just before he was shot in 1960 for killing a uranium miner, James W. Rodgers made a last request: a bulletproof vest.
- ↑ 3.0 3.1 Beecham, Bill (November 11, 1976). "Convicted Killer Gets His Wish: Firing Squad Monday". The Telegraph (Nashua). Associated Press. p. 22. สืบค้นเมื่อ October 28, 2010.
- ↑ Conrad, Barnaby (1961). Famous Last Words. Doubleday. p. 172. สืบค้นเมื่อ December 19, 2010.
- ↑ 5.0 5.1 5.2 5.3 5.4 5.5 Gillespie, L. Kay (1997). The Unforgiven: Utah's Executed Men. Signature Books. pp. 142–143. สืบค้นเมื่อ December 19, 2010.
- ↑ 6.0 6.1 The State of Utah v. James W. Rodgers. Vol. 8 Utah 2d 156 (1958). Supreme Court of Utah. September 23, 1958. สืบค้นเมื่อ December 19, 2010.
- ↑ 7.0 7.1 7.2 "Doomed Killer Jokes At Death". Spartanburg Herald-Journal. Associated Press. March 31, 1960. p. 1. สืบค้นเมื่อ December 19, 2010.
- ↑ 8.0 8.1 Elder, Robert K. (2010). Last Words of the Executed. University of Chicago Press. p. 123. สืบค้นเมื่อ December 19, 2010.
When asked if he had any last request: Why yes, a bulletproof vest! James Rodgers, convicted of murder, Utah. Executed March 30, 1960 Under Utah's "double choice" law, Rodgers could be either hanged or shot for killing a coworker at a uranium mining camp. He chose the firing squad, the thirty-seventh man to do so in Utah. When the sentence was carried out, four of the five riflemen fired into his heart, with one using a blank cartridge. This ceremonial practice was to ensure that each of the riflemen could believe he might have not delivered a fatal shot.
{{cite book}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์|coauthor=ถูกละเว้น แนะนำ (|author=) (help) - ↑ 9.0 9.1 Gillespie (1997). The Unforgiven. p. 144.
- ↑ 10.0 10.1 10.2 "Grim Jokes Are Tossed Before Death". The Spokesman-Review. Associated Press. March 31, 1960. p. 19. สืบค้นเมื่อ October 29, 2010.