เครื่องเล่นเกมพกพา

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
เกมบอยของนินเท็นโดใน ค.ศ. 1989 ถูกก่อตั้งและครองตลาดเครื่องเล่นพกพาเป็นเวลาอย่างน้อย 10 ปี

เครื่องเล่นเกมพกพา เป็นเครื่องเล่นวิดีโอเกมขนาดเล็กแบบพกพาในตัวที่มีฉาก, ตัวควบคุมเกม และลำโพง[1] เครื่องเล่นเกมพกพามีขนาดเล็กกว่าเครื่องเล่นวิดีโอเกมและมีตัวคอนโซล, หน้าจอ, ลำโพง และตัวควบคุมในเครื่องเดียว สามารถให้ผู้คนนำมันไปเล่นในเวลาหรือที่ใดก็ได้[2][3]

อุปกรณ์อิเลคทรอนิคส์ขนาดเล็ก มีจอภาพแสดงผล (โดยมากมักมีสีเดียว ใช้เทคโนโลยี LCD ต่อมาพัฒนาเป็นจอสี และมีหลายจอ) มีลำโพง มีปุ่มสั่งการไม่มาก เช่น ปุ่มเปิด-ปิด เลือกเกมส์ (mode) ปุ่มควบคุมทิศทาง (d-pad ได้ไอเดียจาก เกมกด) ปุ่มยิง (ปุ่มแอ็คชั่น A, B) ปุ่มปรับเสียง-ความสว่าง

จุดมุ่งหมายแรกคือ ความสะดวกในการพกพา (mobility) ใส่ในกระเป๋าเสื้อหรือกระเป๋ากางเกง หรือกระเป๋าถือ ใช้พลังงานจากถ่านแบตเตอรี่ หรือเสียบสายชาร์จผ่านหม้อแปลง กินไฟน้อย เล่นได้นานหลายชั่วโมง เพื่อใช้ฆ่าเวลา แก้เบื่อ ต่อมาก็ผนวกความสามารถการใช้สอยเพิ่มเติมเช่น มีนาฬิกาบอกเวลา-ตั้งปลุก, เป็นเครื่องคิดเลข ฯลฯ หนึ่งเครื่องมีหนึ่งเกม ต่อมามีหลายเกมส์ให้เลือก เช่น เตตริส หรือเป็นระบบเปลี่ยนซอฟท์เกมได้เรื่อยๆ

ปัจจุบัน อุปกรณ์พกพาหลายๆ อย่าง ทั้งเกมพกพา, เครื่องจดบันทึก, กล้องถ่ายรูป, เครื่องฟังเพลง มักรวมเข้าไปอยู่ใน โทรศัพท์มือถือ แบบสมาร์ทโฟนเพียงเครื่องเดียว

อ้างอิง[แก้]

  1. D 4.1 - Standards and technology monitoring report [revised version] เก็บถาวร มิถุนายน 30, 2013 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน. University of Maribor. Sixth Framework Programme (European Community). April 24, 2007. p. 20.
  2. Li, Frederick W. B. Computer Games. Durham University. Retrieved December 19, 2008. p. 4.