ศาสตร์แห่งการเล่าเรื่อง
ศาสตร์แห่งการเล่าเรื่อง (อังกฤษ: narratology)[1] หรือ ศาสตร์เรื่องเล่า [2] คือวิชาว่าด้วยการศึกษาเรื่องเล่า (narrative) โดยเน้นศึกษาโครงสร้างและหน้าที่ของเรื่องเล่า รวมถึงแก่นเรื่อง ขนบของการเล่าเรื่อง และสัญลักษณ์ต่าง ๆ ในเรื่องเล่า ศาสตร์นี้อาจสืบเชื้อสายเชิงทฤษฎีมาจากอริสโตเติล (the Poetics) แต่ปัจจุบันถือว่าริเริ่มโดยนักรูปแบบนิยมรัสเซีย โดยเฉพาะวลาดีมีร์ โปรปป์ (Morphology of the Folktale, 1928) และทฤษฎีการใช้หลากเสียง (heteroglossia) เสียงอันหลากหลาย (dialogism)[3] และพื้นที่และเวลาของการใช้ศัพท์ (chronotope) ของมิคาอิล บัคติน ซึ่งถูกนำเสนอใน The Dialogic Imagination (1975)
ประวัติ[แก้]
ต้นกำเนิดของศาสตร์เรื่องเล่ามีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับโครงสร้างนิยม ซึ่งเป็นทฤษฎีที่แสวงหาระบบเชิงรูปแบบนิยมที่สามารถชี้แจงลักษณะของเนื้อหาภายในเรื่องเล่าได้จริง โดยอาศัยทฤษฎีคล้ายไวยากรณ์เชิงรูปแบบนิยมเป็นพื้นฐานในการแจงส่วนประโยคในบางสาขาของภาษาศาสตร์ อย่างไรก็ตาม ขั้นตอนเหล่านี้ปัจจุบันไม่ได้รับความนิยมในศาสตร์เรื่องเล่าอย่างแพร่หลาย
อ้างอิง[แก้]
- ↑ ฉลองรัฐ เฌอมาลย์ชลมารค. 2548. เรื่องเล่า (Narrative) และศาสตร์แห่งการเล่าเรื่อง (Narratology).
- ↑ Phasomsup, P. (2018). ความ ย้อน แย้ง ใน อุดมการณ์ และ การ ลิดรอน ความ เป็น มนุษย์ ใน เรื่อง เล่า บาดแผล เรื่อง Escape from Camp 14. Humanities Journal, 25(2), 143-179.
- ↑ วัชรี เก ว ล กุล. การ สื่อสาร “วิกฤต อัต ลักษณ์” ใน นวนิยาย ของ ฮารูกิมูราคามิ และ เรื่องสั้น แนวหลัง สมัยใหม่ ของ ไทย (Doctoral dissertation, จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย).