การเมือง

การเมือง (จาก กรีกโบราณ πολιτικά (politiká)หมายถึง "งานที่เกี่ยวกับรัฐหรือแผ่นดิน") คือชุดของกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับการตัดสินตกลงใจในกลุ่มสังคมหรือความสัมพันธ์ทางอำนาจในหมู่กลุ่มปัจเจก เช่น การจัดสรรทรัพยากรหรือสถานะ แขนงวิชาในสังคมศาสตร์ที่ศึกษาการเมืองและรัฐบาลจะหมายถึงวิชารัฐศาสตร์

การเมืองอาจถูกใช้ในทางบวกในบริบทของ "ทางออกทางการเมือง" ซึ่งหมายถึงการประนีประนอมและโดยสันติวิธี หรือในฐานะ "ศิลปะหรือวิทยาศาสตร์ของการปกครอง" แต่บางครั้งมักมีความหมายเชิงลบแฝงอยู่ด้วย มีการจำกัดความมโนทัศน์อยู่หลากหลายแบบ และแนวทางการศึกษาที่ไม่เหมือนกันทำให้เกิดมุมมองที่แตกต่างกันบนพื้นฐานว่าการเมืองควรที่จะนำมาใช้อย่างกว้างขวางหรือถูกจำกัดไว้ ควรจะเป็นการศึกษารัฐศาสตร์เชิงประจักษ์หรือเชิงปทัสถาน และในการศึกษารัฐศาสตร์อะไรมีความสำคัญมากกว่ากันระหว่างความขัดแย้งหรือความร่วมมือ

มีกระบวนวิธีหลากหลายที่ใช้ในการเมือง ซึ่งรวมถึงการส่งเสริมมุมมองทางการเมืองของตนในหมู่ผู้คน, การเจรจากับตัวแสดงทางการเมืองอื่น, การออกกฎหมาย และการใช้กำลังทั้งภายนอกและภายนอก รวมถึงการสงครามกับคู่ปรปักษ์ การเมืองถูกนำมาใช้ในระดับทางสังคมที่กว้าง ตั้งแต่กลุ่มเครือญาติ (clan) และเผ่าชน (tribe) ในสังคมแบบดั้งเดิม รวมถึงรัฐบาลท้องถิ่น บรรษัท และสถาบันสมัยใหม่ ไปจนถึงรัฐเอกราชและในระดับระหว่างประเทศ

ในรัฐชาติสมัยใหม่ ผู้คนมักก่อร่างพรรคการเมืองเพื่อแสดงอุดมการณ์ของตน สมาชิกพรรคมักเห็นพ้องให้มีจุดยืนเดียวกันในประเด็นปัญหาต่าง ๆ และยินยอมที่จะสนับสนุนการเปลี่ยนแปลงกฎหมายและผู้นำในทิศทางเดียวกัน การเลือกตั้งมักเป็นการแข่งขันระหว่างพรรคการเมือง

ระบบการเมืองเป็นกรอบซึ่งจำกัดวิธีทางการเมือง (political method) ที่ยอมรับได้ในสังคม ประวัติศาสตร์ปรัชญาทางการเมืองสามารถย้อนรอยได้จนถึงสมัยโบราณช่วงแรกเริ่ม ด้วยผลงานอันเป็นต้นแบบในการศึกษารัฐศาสตร์ในปัจจุบัน เช่นอุตมรัฐ ของเพลโต, โพลิติกส์ ของอาริสโตเติล, งานต้นฉบับตัวเขียนทางรัฐศาสตร์ของขงจื๊อและอรรถศาสตร์ ของจาณักยะ

ที่มาของคำ

คำว่าการเมืองในภาษาอังกฤษ politics มีรากศัพท์มาจากผลงานคลาสสิกของอาริสโตเติล "โพลิติกส์" ซึ่งเกิดเป็นศัพท์ใหม่ในภาษากรีก "politiká" (Πολιτικά, 'งานที่เกี่ยวกับรัฐหรือแผ่นดิน') ต่อมาในกลางคริสต์ศตวรรษที่ 15 งานเขียนของอาริสโตเติลที่นำมาตีพิมพ์ใหม่จะใช้ภาษาอังกฤษสมัยใหม่ตอนต้นว่า "Polettiques" ซึ่งต่อมากลายเป็นคำว่า Politics ในภาษาอังกฤษสมัยใหม่

นิยาม

• แฮโรลด์ ลาสเวลล์: "ใครได้อะไร เมื่อไหร่ และอย่างไร"
• เดวิด อิสตัน: "การจัดสรรคุณค่าให้แก่สังคมผ่านอำนาจหน้าที่"
• วลาดีมีร์ เลนิน: "รูปแบบเศรษฐกิจที่รวมศูนย์ที่สุด"
• อ็อทโท ฟ็อน บิสมาร์ค: "ขีดความสามารถในการเลือกอย่างทันทีภายใต้สภาวการณ์ที่เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา โดยเป็นภัยน้อยที่สุด และมีประโยชน์มากที่สุด"
• เบอร์นาร์ด คริก: "รูปแบบกฎเด่นเฉพาะที่ซึ่งผู้คนกระทำร่วมกันผ่านขั้นตอนทางสถาบันเพื่อแก้ไขปัญหาความแตกต่าง"
• เอเดรียน เลฟต์วิช: "ประกอบด้วยกิจกรรมความร่วมมือ การเจรจา และความขัดแย้งทั้งปวงทั้งภายในและระหว่างสังคมด้วยกัน"

แนวคิด

มนุษย์นั้นโดยธรรมชาติเป็นสัตว์สังคม ที่ต้องอาศัยอยู่รวมกันเป็นกลุ่มเป็นหมู่คณะ เมื่อมนุษย์มาอยู่ร่วมกัน หากมิได้กำหนดกติกาอะไรสักอย่างขึ้นมากำกับการอยู่ร่วมกันของมนุษย์แล้วนั้น มนุษย์ด้วยกันเองยังเชื่อว่าน่าจะก่อให้เกิดความสับสนวุ่นวายขึ้นในสังคมและการอยู่ร่วมกันของมนุษย์ เนื่องจากโดยธรรมชาติของมนุษย์นั้น ป่าเถื่อน ขลาดกลัวและไม่เป็นระเบียบดังที่ โธมัส ฮอบส์ (Thomas Hobbes) นักปรัชญาการเมืองโบราณ ซึ่งมีชีวิตอยู่ในช่วงปี ค.ศ. 1588-1679 ได้เคยกล่าวไว้ในผลงานปรัชญาการเมืองเลื่องชื่อเรื่อง “Leviathan” ตีพิมพ์ในปี ค.ศ. 1651 ว่า เมื่อมนุษย์จำเป็นต้องอาศัยอยู่ร่วมกันในสังคมภายใต้กติกาแล้ว ก็จำเป็นจะต้องกำหนดตัวผู้นำมาทำหน้าที่ควบคุมดูแลให้สังคมหรือการอยู่ร่วมกันของมนุษย์ดำเนินไปได้ด้วยความเรียบร้อย เช่นที่กล่าวมาเราคงพอจะทราบบ้างแล้วว่าเหตุใดจึงเกิดมีระบบการปกครองขึ้น และโดยนัยที่มนุษย์จำต้องปกครองกันนั้น หากเกิดปัญหาขึ้นในระหว่างมนุษย์ด้วยกัน หรือการจะทำให้สังคมมีความเจริญก้าวหน้าขึ้นไป หลีกเลี่ยงมิได้เสียที่จะต้องเกี่ยวข้องกับการใช้อำนาจทางการเมือง อันมีความหมายและบริบทที่สะท้อนออกมาในเรื่องของการใช้อำนาจเพื่อการปกครองประชาชน การเมืองการปกครองซึ่งเป็นสภาพการณ์และผลที่เกิดจากการกระทำของมนุษย์ จึงเป็นสิ่งที่เกี่ยวข้องสัมพันธ์กับชีวิตของมนุษย์อย่างมิอาจปฏิเสธได้ ซึ่งก็เป็นธรรมดาอยู่เองที่ผู้ใดก็ตาม จำเป็นต้องให้ความสนใจกับเรื่องการเมืองการปกครองไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เนื่องจากสิ่งใดที่ออกมาจากสถาบันทางการเมือง ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายนิติบัญญัติที่ทำหน้าที่ในการตรากฎหมายต่าง ๆ เพื่อบังคับใช้ มาจากรัฐบาลในรูปของนโยบายสาธารณะ (Public Policies) โครงการพัฒนา (Developmental Program) และงานต่าง ๆ ที่ประกอบขึ้นหรือดำเนินไปโดยภาคราชการ รวมไปถึงการตัดสินคดีความหรือข้อพิพาทที่เกิดขึ้นระหว่างบุคคลต่อบุคคล และบุคคลกับรัฐ เหล่านี้ล้วนแต่เป็นเรื่องที่การเมืองส่งผลกระทบต่อทุกคนอย่างที่ไม่อาจมองข้ามไปได้

โดยบริบทดังกล่าวการศึกษาเรื่องการเมืองและการปกครองของประเทศ จึงเป็นสิ่งที่ถูกบรรจุอยู่ในแทบทุกสาขาวิชาในระดับอุดมศึกษาให้นักศึกษาได้ร่ำเรียน ทำความรู้ความเข้าใจในฐานะที่เป็นสมาชิกคนหนึ่งในสังคม และเป็นเรื่องภาคราชการทั้งหลายต่างรณรงค์ให้ความรู้แก่ประชาชนทั่วไป ภายใต้ความมุ่งประสงค์ที่จะหยั่งรากประชาธิปไตยในสังคมไทย และหากได้มองย้อนไปถึงแนวคิดของนักปรัชญาการเมืองโบราณเช่น อริสโตเติล (Aristotle) ปรัชญาเมธีชาวกรีกโบราณ ซึ่งได้รับยกย่องว่าเป็น “บิดาแห่งวิชารัฐศาสตร์” ผู้กล่าวไว้ว่า มนุษย์ตามธรรมชาติเป็นสัตว์การเมืองต้องอาศัยอยู่ร่วมกันเป็นกลุ่มหรือชุมชน อันแตกต่างไปจากสัตว์โลกอื่น ๆ ซึ่งใช้ชีวิตอยู่ด้วยสัญชาตญาณเป็นหลัก หากแต่มนุษย์ นอกจากจะอยู่ด้วยสัญชาตญาณแล้ว ยังมีเป้าหมายอยู่ร่วมกันอีกด้วย ดังนั้นการอยู่ร่วมกันของมนุษย์จึงมิใช่มีชีวิตอยู่ไปเพียงวันๆหนึ่งเท่านั้น หากแต่เป็นการอยู่ร่วมกันเพื่อจะให้มีชีวิตที่ดีขึ้นอีกด้วย เราก็จะมองเห็นภาพของการเมืองในแง่หนึ่งว่าการเมืองนั้นก็คือ การอยู่ร่วมกันของมนุษย์ในชุมชนหรือสังคมเพื่อให้มีความสงบสุข

อ้างอิง

รายการอ้างอิง

• Atkinson, Sam (2013). The politics book. DK. pp. 1–5. ISBN 978-1-4093-6445-0. OCLC 868135821.
• Béteille, André (2002). "Inequality and Equality". ใน Ingold, Tim (บ.ก.). Companion Encyclopedia of Anthropology. Taylor & Francis. pp. 1042–1043. ISBN 978-0-415-28604-6. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 August 2020. สืบค้นเมื่อ 4 May 2020 – โดยทาง Google Books.
• Blanton, Shannon L.; Kegley, Charles W. (2016). World Politics: Trend and Transformation, 2016–2017. Cengage Learning. ISBN 978-1-305-50487-5. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 July 2019. สืบค้นเมื่อ 26 February 2018.
• Bobbio, Norberto (1997). Left and Right: The Significance of a Political Distinction. แปลโดย Cameron, A. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-06246-4.
• Brady, Linda P. (2017). The Politics of Negotiation: America's Dealings with Allies, Adversaries, and Friends. University of North Carolina Press. p. 47. ISBN 978-1-4696-3960-4. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 July 2019. สืบค้นเมื่อ 25 February 2018.
• Branch, Jordan (2011). "Mapping the Sovereign State: Technology, Authority, and Systemic Change". International Organization (ภาษาอังกฤษ). 65 (1): 1–36. doi:10.1017/S0020818310000299. ISSN 0020-8183. JSTOR 23016102. S2CID 144712038. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 November 2021. สืบค้นเมื่อ 7 February 2021.
  • "How Maps Made the World". The Wilson Quarterly. Summer 2011. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 July 2022. สืบค้นเมื่อ 10 March 2022.
• Branch, Jordan Nathaniel (2011). Mapping the Sovereign State: Cartographic Technology, Political Authority, and Systemic Change (PhD thesis) (ภาษาอังกฤษ). University of California, Berkeley. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 January 2018. สืบค้นเมื่อ 5 March 2012.
• Carneiro, Robert L. (21 August 1970). "A Theory of the Origin of the State: Traditional theories of state origins are considered and rejected in favor of a new ecological hypothesis". Science (ภาษาอังกฤษ). 169 (3947): 733–738. doi:10.1126/science.169.3947.733. ISSN 0036-8075. PMID 17820299. S2CID 11536431. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 November 2019. สืบค้นเมื่อ 30 April 2020.
• Craig, Edward, บ.ก. (2005). "Anarchism". The Shorter Routledge Encyclopedia of Philosophy. p. 14. ISBN 978-1-134-34409-3. Anarchism is the view that a society without the state, or government, is both possible and desirable.
• Crick, Bernard (1972). In defence of politics. University of Chicago Press. ISBN 0-226-12064-3. OCLC 575753.
• Dahl, Robert A. (1989). Democracy and its critics. New Haven: Yale University Press. ISBN 0-300-04938-2.
• Dahl, Robert A. (2003). Modern political analysis. Prentice Hall. ISBN 0-13-049702-9. OCLC 49611149.
• Daniel, Glyn (2003) [1968]. The First Civilizations: The Archaeology of their Origins. New York: Phoenix Press. xiii. ISBN 1-84212-500-1. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 June 2014. สืบค้นเมื่อ 3 May 2020.
• Downs, Anthony (1957). An Economic Theory of Democracy (ภาษาอังกฤษ). New York: Harper Collins College. ISBN 978-0-06-041750-5.
• Easton, David (1981). The political system: an inquiry into the state of political science (3rd ed.). University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-18017-5. OCLC 781301164.
• Gross, Leo (January 1948). "The Peace of Westphalia" (PDF). The American Journal of International Law. 42 (1): 20–41. doi:10.2307/2193560. JSTOR 2193560. S2CID 246010450. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2020. สืบค้นเมื่อ 5 May 2020.
• Hague, Rod; Harrop, Martin (2013). Comparative Government and Politics: An Introduction. Macmillan International Higher Education. ISBN 978-1-137-31786-5. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 July 2019. สืบค้นเมื่อ 25 February 2018.
• Hague, Rod (2017). Political Science: A Comparative Introduction. Macmillan Education UK. pp. 200–214. ISBN 978-1-137-60123-0. OCLC 970345358.
• Hammarlund, Bo (1985). Politik utan partier: studier i Sveriges politiska liv 1726–1727. Almqvist & Wiksell International. ISBN 978-91-22-00780-7. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 July 2019. สืบค้นเมื่อ 25 February 2018.
• Hawkesworth, Mary; Kogan, Maurice (2013). Encyclopedia of Government and Politics: 2-volume Set. London: Routledge. ISBN 978-1-136-91332-7. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 July 2019. สืบค้นเมื่อ 25 February 2018.
• Heywood, Andrew (2017). Political Ideologies: An Introduction (6th ed.). Basingstoke: Macmillan International Higher Education. ISBN 978-1-137-60604-4. OCLC 988218349.
• Jones, Bill; Kavanagh, Dennis (2003). British Politics Today. Kavanagh, Dennis. (7th ed.). Manchester: Manchester University Press. ISBN 978-0-7190-6509-5. OCLC 52876930.
• Kabashima, Ikuo; White III, Lynn T., บ.ก. (1986). Political System and Change: A World Politics Reader. Princeton University Press. ISBN 978-0-691-61037-5. JSTOR j.ctt7ztn7s.
• Kemmelmeier, Markus; และคณะ (2003). "Individualism, Collectivism, and Authoritarianism in Seven Societies". Journal of Cross-Cultural Psychology. 34 (3): 304–322. doi:10.1177/0022022103034003005. S2CID 32361036.
• Kissinger, Henry (2014). World Order. Penguin. ISBN 978-0-698-16572-4.
• Lasswell, Harold D. (1963) [1958]. Politics: who gets what, when how. : With postscript. World. OCLC 61585455.
• Leftwich, Adrian (2004). What is politics? : the activity and its study. Polity. ISBN 0-7456-3055-3. OCLC 1044115261.
• Leftwich, Adrian (2015). What is politics? : the activity and its study. Polity Press. ISBN 978-0-7456-9852-6. OCLC 911200604.
• Lenin, Vladimir I. (1965). Collected works. September 1903 – December 1904. OCLC 929381958.
• Lewis, Charlton T.; Short, Charles (1879). "pŏlītĭcus". A Latin Dictionary (ภาษาอังกฤษ). Clarendon Press. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 September 2015. สืบค้นเมื่อ 19 February 2016 – โดยทาง Perseus Digital Library.
• Love, Nancy Sue (2006). Understanding Dogmas and Dreams (2nd ed.). Washington, District of Columbia: CQ Press. ISBN 978-1-4833-7111-5. OCLC 893684473.
• Morlino, Leonardo (2017). Political science. Sage Publications Inc. ISBN 978-1-4129-6213-1. OCLC 951226897.
• Morlino, Leonardo; Berg-Schlosser, Dirk; Badie, Bertrand (2017). Political science : a global perspective. London, England: SAGE. pp. 64–74. ISBN 978-1-5264-1303-1. OCLC 1124515503.
• Nelson, B.; Nelson, Brian R. (2006). The Making of the Modern State: A Theoretical Evolution (ภาษาอังกฤษ). Palgrave Macmillan. ISBN 978-1-4039-7189-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 August 2020. สืบค้นเมื่อ 30 April 2020.
• Osiander, Andreas (2001). "Sovereignty, International Relations, and the Westphalian Myth". International Organization. 55 (2): 251–287. doi:10.1162/00208180151140577. S2CID 145407931.
• Petrik, Andreas (3 December 2010). "Core Concept 'Political Compass'. How Kitschelt's Model of Liberal, Socialist, Libertarian and Conservative Orientations Can Fill the Ideology Gap in Civic Education". Journal of Social Science Education (ภาษาอังกฤษ): 4. doi:10.4119/jsse-541. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 June 2019.
• Pettitt, Robin T. (2014). Contemporary Party Politics. London: Macmillan International Higher Education. ISBN 978-1-137-41264-5. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 July 2019. สืบค้นเมื่อ 28 February 2019 – โดยทาง Google Books.
• Roberts and Hogwood, European Politics Today, Manchester University Press, 1997.
• Sznajd-Weron, Katarzyna; Sznajd, Józef (June 2005). "Who is left, who is right?". Physica A: Statistical Mechanics and Its Applications (ภาษาอังกฤษ). 351 (2–4): 593–604. Bibcode:2005PhyA..351..593S. doi:10.1016/j.physa.2004.12.038.
• Taylor, Steven L. (2012). 30-Second Politics: The 50 most thought-provoking ideas in politics, each explained in half a minute. Icon Books Limited. p. 130. ISBN 978-1-84831-427-6. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 July 2019. สืบค้นเมื่อ 25 February 2018.
• Tore, Bjorgo (2014). Terror from the Extreme Right. Hoboken: Taylor and Francis. ISBN 978-1-135-20930-8. OCLC 871861016.
• van der Eijk, Cees (2018). "What Is Politics?". The Essence of Politics. Amsterdam: Amsterdam University Press. pp. 9–24. doi:10.2307/j.ctvf3w22g.4. JSTOR j.ctvf3w22g. S2CID 157611448. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 February 2021. สืบค้นเมื่อ 5 February 2021.
• Eulau, Heinz (1963). The Behavioral Persuation in Politics. New York: Random House. ISBN 978-1014386427.

ดูเพิ่ม

• การเมืองไทย