กระดูกสันอก

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
กระดูกสันอก
(Sternum)
มุมมองทางด้านหน้าของกระดูกสันอกและกระดูกอ่อนซี่โครง
มุมมองทางด้านหลังของกระดูกสันอก
ตัวระบุ
MeSHD013249
TA98A02.3.03.001
TA21129
FMA7485
ศัพท์ทางกายวิภาคของกระดูก

กระดูกสันอก (อังกฤษ: Sternum) เป็นกระดูกชนิดกระดูกแบบแบน (Flat bone) ที่วางตัวอยู่ตรงกลางของทรวงอก และติดต่อกับกระดูกซี่โครงโดยข้อต่อและกระดูกอ่อนซี่โครง (costas cartilage) เพื่อประกอบขึ้นเป็นโครงร่างแข็งของผนังช่องอก เพื่อป้องกันโครงสร้างที่อยู่ภายในช่องอกจากการกระทบกระเทือน นอกจากนี้ยังมีข้อต่อกับกระดูกไหปลาร้า (clavicle) ซึ่งเป็นกระดูกที่ค้ำจุนส่วนไหล่อีกด้วย

กายวิภาคศาสตร์[แก้]

ลักษณะทั่วไป[แก้]

กระดูกสันอกมีลักษณะยาวและแบน และเป็นกระดูกที่อยู่ตรงกลางของผนังทางด้านหน้าของช่องอก กระดูกสันอกในผู้ใหญ่จะมีความยาวเฉลี่ยประมาณ 17 เซนติเมตร และกระดูกสันอกของเพศชายจะยาวกว่าเพศหญิงเล็กน้อย ทางด้านบนสุดรองรับกระดูกไหปลาร้าโดยข้อต่อสเตอร์โนคลาวิคิวลาร์ (sternoclavicular joint) ขอบด้านข้างจะมีรอยที่เป็นข้อต่อกับกระดูกอ่อนซี่โครง และทางด้านบนสุดจะเป็นจุดเกาะต้นส่วนหนึ่งของกล้ามเนื้อสเตอร์โนไคลโดมาสตอยด์ (sternocleidomastoid muscle)

ส่วนต่างๆ ของกระดูกสันอก[แก้]

กระดูกสันอกจะประกอบด้วยสามส่วน ได้แก่

ส่วนต่อกันระหว่างส่วนแมนูเบรียมและส่วนบอดี้ จะมีความโค้งนูนออกมาเล็กน้อย ซึ่งสามารถคลำได้จากภายนอก บริเวณดังกล่าวนี้เรียกว่า มุมกระดูกสันอก (sternal angle) ซึ่งเป็นจุดอ้างอิงถึงกระดูกซี่โครงซี่ที่ 2 และมีประโยชน์ในการตรวจร่างกายส่วนอก

การบาดเจ็บของกระดูกสันอก[แก้]

การบาดเจ็บหรือการแตกหักของกระดูกสันอกนั้นพบได้ไม่บ่อย แต่มักมีสาเหตุมาจากอุบัติเหตุ เช่นการกระแทกกับพวงมาลัยในกรณีของอุบัติเหตุทางรถยนต์ การแตกหักของกระดูกสันอกมักจะทำให้เกิดเศษกระดูกชิ้นเล็กน้อย จุดที่มีความเสี่ยงที่จะเกิดการหักของกระดูกสันอกมากที่สุดคือที่บริเวณมุมกระดูกสันอก ซึ่งเป็นส่วนที่ยื่นออกมาทางด้านหน้ามากที่สุดและมีความแคบมากที่สุดด้วย

รูปประกอบเพิ่มเติม[แก้]

อ้างอิง[แก้]

  • Clinically Oriented Anatomy, 4th ed. Keith L. Moore and Arthur F. Dalley.