ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ภาษามองโกเลีย"
ไม่มีความย่อการแก้ไข ป้ายระบุ: ย้อนด้วยมือ การแก้ไขแบบเห็นภาพ |
ลไม่มีความย่อการแก้ไข |
||
บรรทัด 13: | บรรทัด 13: | ||
|fam5=[[กลุ่มภาษาคอลคา-บูเรียต |คัลข่า-บูเรียต]] |
|fam5=[[กลุ่มภาษาคอลคา-บูเรียต |คัลข่า-บูเรียต]] |
||
|nation=[[ประเทศมองโกเลีย|มองโกเลีย]] [[เขตปกครองตนเองมองโกเลียใน]] ([[ประเทศจีน|จีน]]) และ[[สาธารณรัฐบูเรียตียา]] ([[ประเทศรัสเซีย|รัสเซีย]]) |
|nation=[[ประเทศมองโกเลีย|มองโกเลีย]] [[เขตปกครองตนเองมองโกเลียใน]] ([[ประเทศจีน|จีน]]) และ[[สาธารณรัฐบูเรียตียา]] ([[ประเทศรัสเซีย|รัสเซีย]]) |
||
| script = [[อักษรมองโกเลีย]], [[อักษรซิริลลิก]], [[อักษรพักส์-ปา]], [[อักษรซานาบาซาร์ทรงเหลี่ยม]], [[อักษรโซยอมโบ]] |
|||
|iso1=mn|iso2=mon |
|iso1=mn|iso2=mon |
||
|lc1=mon|ld1=Mongolian (generic)|ll1=none |
|lc1=mon|ld1=Mongolian (generic)|ll1=none |
||
บรรทัด 28: | บรรทัด 29: | ||
ในสมัยโบราณ ภาษามองโกเลียมีคำยืมจาก[[ภาษาเตอร์กิกโบราณ]] [[ภาษาสันสกฤต]]ผ่านทาง[[ภาษาอุยกูร์]] [[ภาษาเปอร์เซีย]] [[ภาษาอาหรับ]] [[ภาษาทิเบต]] [[ภาษาตังกูสิต]] และ[[ภาษาจีน]] คำยืมในยุคปัจจุบันมาจาก[[ภาษารัสเซีย]] [[ภาษาอังกฤษ]] และ[[ภาษาจีน]]โดยเฉพาะในมองโกเลียใน |
ในสมัยโบราณ ภาษามองโกเลียมีคำยืมจาก[[ภาษาเตอร์กิกโบราณ]] [[ภาษาสันสกฤต]]ผ่านทาง[[ภาษาอุยกูร์]] [[ภาษาเปอร์เซีย]] [[ภาษาอาหรับ]] [[ภาษาทิเบต]] [[ภาษาตังกูสิต]] และ[[ภาษาจีน]] คำยืมในยุคปัจจุบันมาจาก[[ภาษารัสเซีย]] [[ภาษาอังกฤษ]] และ[[ภาษาจีน]]โดยเฉพาะในมองโกเลียใน |
||
== ระบบการเขียน == |
== ระบบการเขียน == |
||
การเขียนภาษามองโกเลียมีความหลากหลาย [[อักษรมองโกเลีย]]ที่พัฒนามาจาก[[อักษรอุยกูร์]]พัฒนาขึ้นราวพุทธศตวรรษที่ 18 ต่อมา ระหว่าง พ.ศ. 2473 – 2475 มีการเขียนภาษามองโกเลียด้วยอักษรละตินเป็นระยะเวลาสั้นๆ หลังจากนั้น ได้เปลี่ยนมาใช้อักษรซีริลลิก ในช่วง พ.ศ. 2531 – 2534 มีความพยายามฟื้นฟูอักษรมองโกเลียมาใช้อีกแต่ล้มเหลว ในมองโกเลียใน สาธารณรัฐประชาชนจีน ภาษามองโกเลียเป็นภาษาราชการร่วมกับภาษาจีนกลาง ใช้อักษรมองโกเลีย เคยใช้อักษรซีริลลิกก่อนจะเกิดความขัดแย้งระหว่างจีนกับสหภาพโซเวียต |
การเขียนภาษามองโกเลียมีความหลากหลาย [[อักษรมองโกเลีย]]ที่พัฒนามาจาก[[อักษรอุยกูร์]]พัฒนาขึ้นราวพุทธศตวรรษที่ 18 ต่อมา ระหว่าง พ.ศ. 2473 – 2475 มีการเขียนภาษามองโกเลียด้วยอักษรละตินเป็นระยะเวลาสั้นๆ หลังจากนั้น ได้เปลี่ยนมาใช้[[อักษรซีริลลิก]] ในช่วง พ.ศ. 2531 – 2534 มีความพยายามฟื้นฟูอักษรมองโกเลียมาใช้อีกแต่ล้มเหลว ในมองโกเลียใน สาธารณรัฐประชาชนจีน ภาษามองโกเลียเป็นภาษาราชการร่วมกับภาษาจีนกลาง ใช้อักษรมองโกเลีย เคยใช้อักษรซีริลลิกก่อนจะเกิดความขัดแย้งระหว่างจีนกับสหภาพโซเวียต |
||
== ประวัติ == |
== ประวัติ == |
||
[[ไฟล์:Phagspa imperial edict dragon year.jpg|thumbnail|300px|left|เอกสารเขียนด้วยอักษรพักส์-ปา]] |
[[ไฟล์:Phagspa imperial edict dragon year.jpg|thumbnail|300px|left|เอกสารเขียนด้วยอักษรพักส์-ปา]] |
รุ่นแก้ไขเมื่อ 12:19, 10 กุมภาพันธ์ 2565
ภาษามองโกเลีย | |
---|---|
Монгол (Mongol), ᠮᠣᠨᠭᠭᠣᠯ ᠬᠡᠯᠡ(Mongghol) | |
ประเทศที่มีการพูด | จีน คีร์กีซสถาน มองโกเลีย และรัสเซีย |
ภูมิภาค | มองโกเลีย สาธารณรัฐบูเรียตียา (รัสเซีย) อิสซีก-คูล (คีร์กีซสถาน) มณฑลเหลียวหนิง มณฑลจี๋หลิน และมณฑลเฮย์หลงเจียง (จีน) |
จำนวนผู้พูด | 5.7 ล้าน (ไม่พบวันที่) |
ตระกูลภาษา | อัลไตอิก (เป็นที่โต้แย้ง)
|
ระบบการเขียน | อักษรมองโกเลีย, อักษรซิริลลิก, อักษรพักส์-ปา, อักษรซานาบาซาร์ทรงเหลี่ยม, อักษรโซยอมโบ |
สถานภาพทางการ | |
ภาษาทางการ | มองโกเลีย เขตปกครองตนเองมองโกเลียใน (จีน) และสาธารณรัฐบูเรียตียา (รัสเซีย) |
รหัสภาษา | |
ISO 639-1 | mn |
ISO 639-2 | mon |
ISO 639-3 | มีหลากหลาย:mon – Mongolian (generic)khk – Halh Mongolianmvf – Peripheral Mongolian |
ภาษามองโกเลีย เป็นภาษาทางการของประเทศมองโกเลีย และเป็นภาษาหลักของชาวมองโกเลียส่วนใหญ่ ซึ่งคนพูดส่วนใหญ่จะพูดแบบคอลคา (Khalkha) นอกจากนี้ ภาษามองโกเลียก็พูดในพื้นที่รอบนอกในบางมณฑลของสาธารณรัฐประชาชนจีนและสหพันธรัฐรัสเซีย ภาษามองโกเลีย เป็นภาษารูปคำติดต่อคล้ายภาษาตุรกีหรือภาษาฟินน์ มีการเติมปัจจัยที่รากศัพท์ ภาษามองโกเลียมีเพียงสรรพนามบุรุษที่หนึ่งและสอง แต่ไม่มีบุรุษที่สาม แต่ใช้สรรพนามชี้เฉพาะ เช่น นี่ (en) นั่น (ter) นี่ทั้งหลาย (ed nar) และนั่นทั้งหลาย (ted nar) แทน
การแพร่กระจายทางภูมิศาสตร์
ภาษามองโกเลียเป็นภาษาประจำชาติของมองโกเลีย มีผู้พูดราว 2.5 ล้านคน และยังเป็นภาษาราชการในเขตปกครองตนเองมองโกเลียในในประเทศจีนที่มีผู้พูดประมาณ 2.7 ล้านคนหรือมากกว่า แต่จำนวนผู้พูดภาษานี้ที่แน่นอนในจีนประเมินได้ยาก มีผู้พูดสำเนียงคาร์ชินและสำเนียงคอร์ชินในเหลียวหนิง จีหลิน และเฮยหลงเจียงในบริเวณที่ติดต่อกับมองโกเลียใน
การจัดจำแนกและสำเนียง
ภาษามองโกเลียจัดเป็นภาษาในกลุ่มภาษามองโกล ซึ่งสมาชิกในกลุ่มนี้รวมทั้งภาษามองโกลคามนิกันและภาษาดากูร์ ที่ใช้พูดทางตะวันออกของมองโกเลียและในซินเจียงอุยกูร์ ภาษาชิรายูกูร์ ภาษาบอนัน ภาษาต้งเซี่ยง ภาษามองเกอร์ และภาษากังเจีย ที่ใช้พูดในบริเวณชิงไห่และกานซู และอาจรวมถึงภาษาโมโฆลที่เป็นภาษาตายไปแล้วในอัฟกานิสถาน เส้นแบ่งระหว่างการเป็นสำเนียงและเป็นภาษาเอกเทศภายในกลุ่มภาษามองโกลยังเป็นที่โต้เถียงกัน
สำเนียงคอลคาถือเป็นสำเนียงมาตรฐานของภาษามองโกเลีย แต่การกำหนดสำเนียงย่อยยังมีความเห็นต่างกัน Sanžeev (1953) เสนอว่าภาษามองโกเลียมี 3 สำเนียงคือ คอลคา ชาคาร์ และออร์ดอส ส่วนบูร์ยัตและโอยรัตเป็นภาษาเอกเทศ Luvsanvandan (1959) เสนอต่างไปว่าภาษามองโกเลียประกอบไปด้วยกลุ่มสำเนียงกลาง (คอลคา ชาคาร์ ออร์ดอส) กลุ่มสำเนียงตะวันออก (คาร์ชิน คอร์ชิน) กลุ่มสำเนียงตะวันตก (โอยรัต คาลมึกซ์) และกลุ่มสำเนียงเหนือ (ภาษาบูร์ยัตทั้งสองสำเนียง) นักวิชาการตะวันตกบางกลุ่มแยกภาษาออร์ดอสออกมาเป็นภาษาเอกเทศ ในมองโกเลียใน แบ่งภาษามองโกเลียเป็น 3 สำเนียงคือ สำเนียงมองโกเลียใต้ สำเนียงโอยรัต และสำเนียงบาร์ฆู-บูร์ยัต
คำยืม
ในสมัยโบราณ ภาษามองโกเลียมีคำยืมจากภาษาเตอร์กิกโบราณ ภาษาสันสกฤตผ่านทางภาษาอุยกูร์ ภาษาเปอร์เซีย ภาษาอาหรับ ภาษาทิเบต ภาษาตังกูสิต และภาษาจีน คำยืมในยุคปัจจุบันมาจากภาษารัสเซีย ภาษาอังกฤษ และภาษาจีนโดยเฉพาะในมองโกเลียใน
ระบบการเขียน
การเขียนภาษามองโกเลียมีความหลากหลาย อักษรมองโกเลียที่พัฒนามาจากอักษรอุยกูร์พัฒนาขึ้นราวพุทธศตวรรษที่ 18 ต่อมา ระหว่าง พ.ศ. 2473 – 2475 มีการเขียนภาษามองโกเลียด้วยอักษรละตินเป็นระยะเวลาสั้นๆ หลังจากนั้น ได้เปลี่ยนมาใช้อักษรซีริลลิก ในช่วง พ.ศ. 2531 – 2534 มีความพยายามฟื้นฟูอักษรมองโกเลียมาใช้อีกแต่ล้มเหลว ในมองโกเลียใน สาธารณรัฐประชาชนจีน ภาษามองโกเลียเป็นภาษาราชการร่วมกับภาษาจีนกลาง ใช้อักษรมองโกเลีย เคยใช้อักษรซีริลลิกก่อนจะเกิดความขัดแย้งระหว่างจีนกับสหภาพโซเวียต
ประวัติ
ภาษามองโกเลียโบราณเป็นชื่อที่ใช้เรียกภาษาที่เป็นบรรพบุรุษของภาษามองโกเลีย เอกสารภาษามองโกเลียพบครั้งแรกในจารึกยิซุงเก ซึ่งเขียนด้วยอักษรมองโกเลีย อายุราว พ.ศ. 1767 – 1768 ในช่วงพุทธศตวรรษที่ 18 – 20 ภาษามองโกเลียเขียนด้วยอักษร 4 ชนิดคือ อักษรมองโกเลียที่พัฒนามาจากอักษรอุยกูร์ อักษรพักส์-ปา อักษรจีนและอักษรอาหรับ นักวิชาการบางคนเรียกภาษามองโกเลียที่เขียนด้วยอักษรสามชนิดหลังว่าภาษามองโกเลียยุคกลาง ภาษามองโกเลียคลาสสิกเกิดขึ้นเมื่อราวพุทธศตวรรษที่ 12 – 24 ซึ่งเป็นภาษาเขียนที่มีมาตรฐานในการสะกดคำและการเรียงประโยค และมีความแตกต่างจากภาษามองโกเลียสมัยใหม่ ใน พ.ศ. 2229 อักษรโซยอมโบซึ่งใช้สำหรับเอกสารทางพุทธศาสนาได้ถูกประดิษฐ์ขึ้น