ผลต่างระหว่างรุ่นของ "มณฑลไหหลำ"

พิกัด: 19°12′N 109°42′E / 19.2°N 109.7°E / 19.2; 109.7
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
Mda (คุย | ส่วนร่วม)
ไม่มีความย่อการแก้ไข
BeckNoDa (คุย | ส่วนร่วม)
เปลี่ยนการเรียงลำดับในหมวดหมู่:มณฑลของประเทศจีน ให้เรียงด้วย ไหหลำด้วยฮอทแคต
บรรทัด 138: บรรทัด 138:
{{เกาะที่ใหญ่ที่สุดในโลก}}
{{เกาะที่ใหญ่ที่สุดในโลก}}
[[หมวดหมู่:มณฑลไหหลำ|หไหลำ]]
[[หมวดหมู่:มณฑลไหหลำ|หไหลำ]]
[[หมวดหมู่:มณฑลของประเทศจีน|หไหลำ]]
[[หมวดหมู่:มณฑลของประเทศจีน|ไหหลำ]]
[[หมวดหมู่:เมืองในประเทศจีน]]
[[หมวดหมู่:เมืองในประเทศจีน]]
[[หมวดหมู่:เขตเศรษฐกิจพิเศษในประเทศจีน|ห]]
[[หมวดหมู่:เขตเศรษฐกิจพิเศษในประเทศจีน|ห]]

รุ่นแก้ไขเมื่อ 16:19, 6 พฤษภาคม 2563

มณฑลไหหลำ

海南省
การถอดเสียง 
 • ภาษาจีนไห่หนานเฉิ่ง (海南省 Hǎinán Shěng)
 • ชื่อย่อHI / ฉฺยง ( Qióng)
 • ภาษาไหหลำHái-nâm-séng
 • ภาษาจีนกวางตุ้งHoi2 Naam4 Saang2
แผนที่แสดงที่ตั้งของมณฑลไหหลำ
แผนที่แสดงที่ตั้งของมณฑลไหหลำ
พิกัด: 19°12′N 109°42′E / 19.2°N 109.7°E / 19.2; 109.7
ตั้งชื่อจากไห่ ( hǎi) — "ทะเล"
หนาน ( nán) — "ใต้"
"ทางใต้ของทะเล (ช่องแคบฉฺยงโจว)"
เมืองเอก
(และเมืองใหญ่สุด)
ไห่โขว
เขตการปกครอง4 จังหวัด, 20 เทศมณฑล, 218 ตำบล
การปกครอง
 • เลขาธิการพรรคหลิว ชี่กุ้ย
 • ผู้ว่าการเฉิ่น เสี่ยวหมิง
พื้นที่[1]
 • ทั้งหมด35,354 ตร.กม. (13,650 ตร.ไมล์)
อันดับพื้นที่อันดับที่ 28
ความสูงจุดสูงสุด1,840 เมตร (6,040 ฟุต)
ประชากร
 (2017)[2]
 • ทั้งหมด9,257,600 คน
 • อันดับอันดับที่ 28
 • ความหนาแน่น260 คน/ตร.กม. (680 คน/ตร.ไมล์)
 • อันดับความหนาแน่นอันดับที่ 17
ประชากรศาสตร์
 • ชาติพันธุ์ฮั่น: 82.6%
หลี: 15.84%
ม้ง: 0.82%
จ้วง: 0.67%
 • ภาษาและภาษาถิ่นภาษาไหหลำ, ภาษาจีนกวางตุ้ง, ภาษาไหล
รหัส ISO 3166CN-HI
GDP (2017[3])446.25 พันล้านเหรินหมินปี้ (อันดับที่ 28)
 • ต่อหัว48,429 (อันดับที่ 17)
HDI (2014)0.738[4] (สูง) (อันดับที่ 19)
เว็บไซต์ภาษาอังกฤษ ภาษาจีน

มณฑลไหหลำ หรือ ไห่หนาน (จีน: 海南) เป็นมณฑลของสาธารณรัฐประชาชนจีนที่มีขนาดเล็กที่สุด ตั้งอยู่ทางใต้สุดของประเทศ ประกอบด้วยเกาะหลายเกาะในทะเลจีนใต้ โดยเกาะที่ใหญ่ที่สุดคือเกาะไหหลำ ซึ่งมีช่องแคบฉฺยงโจวคั่นกลางระหว่างคาบสมุทรเหลย์โจวของมณฑลกวางตุ้งกับเกาะไหหลำ เมื่อชาวจีนพูดเกี่ยวกับ "ไห่หนาน" ในภาษาจีน มักจะหมายถึงเฉพาะเกาะไหหลำ เมื่อพูดถึงมณฑลไหหลำจะใช้คำว่า "ไห่หนานเฉิ่ง" เมืองเอกคือ ไหโข่ว

การแบ่งเขตการปกครอง

มณฑลไหหลำใช้ระบบการแบ่งเขตปกครองต่างจากมณฑลและเขตปกครองอื่น ๆ ของประเทศจีน โดยปกติ มณฑลส่วนใหญ่จะแบ่งออกเป็นระดับจังหวัด แต่ละจังหวัดแบ่งออกเป็นระดับเทศมณฑล (อำเภอ) ดังนั้น ระดับเทศมณฑลจะไม่เป็นหน่วยย่อยของมณฑลโดยตรง แต่ในมณฑลไหหลำ เกือบทุกเขตปกครองระดับเทศมณฑลจะเป็นหน่อยย่อยของมณฑลโดยตรง (ยกเว้น 8 เขตในไห่โขวและซานย่า) วิธีการปกครองแบบนี้เกิดจากประชากรของมณฑลไหหลำที่เบาบาง ซึ่งมีประมาณ 8 ล้านคน และสิ้นปี ค.ศ. 2017 มีประชากรจำนวน 9.26 ล้านคน[5]

แผนที่ของมณฑลไหหลำ
ระดับจังหวัด
  • (1) นครไหโข่ว (海口市) ซึ่งแบ่งต่อออกไปอีก 4 เขต:
    • เขตหลงหฺวา (龙华区)
    • เขตซิ่วยิง (秀英区)
    • เขตฉยงชาน (琼山区)
    • เขตเหม่ย์หลาน (美兰区)
  • (2) นครซานย่า (三亚市)
    • เขตจี๋หยาง (吉阳区)
    • เขตเทียนหยา (天涯区)
    • เขตไห่ถัง (海棠区)
    • เขตหยาโจว (崖州区)
  • (19) นครซันชา (三沙市)
  • (3) นครตานโจว (儋州市)
ระดับเทศมณฑล (อำเภอ)
  • นครระดับเทศมณฑล:
    • (8) นครเหวินชาง (文昌市)
    • (4) นครฉงไห่ (琼海市)
    • (5) นครวั่นหนิง (万宁市)
    • (6) นครอู๋จื่อชาน (五指山市)
    • (7) นครตงฟาง (東方市)
  • เทศมณฑล:
    • (9) เทศมณฑลหลินเกา (臨高縣)
    • (10) เทศมณฑลเฉิงไม่ (澄邁縣)
    • (11) เทศมณฑลติ้งอัน (定安縣)
    • (12) เทมณฑลถุนชาง (屯昌縣)
  • เขตปกครองตนเอง:
    • (13) เขตปกครองตนเองชนชาติหลี ชางเจียง (昌江黎族自治縣)
    • (14) เขตปกครองตนเองชนชาติหลี ไป๋ชา (白沙黎族自治縣)
    • (15) เขตปกครองตนเองชนชาติหลีและม้ง ฉงจง (琼中黎族苗族自治縣)
    • (16) เขตปกครองตนเองชนชาติหลี หลิงฉุ่ย (陵水黎族自治縣)
    • (17) เขตปกครองตนเองชนชาติหลีและม้ง เป่าถิง (保亭黎族苗族自治縣)
    • (18) เขตปกครองตนเองชนชาติหลี เล่อตง (乐东黎族自治縣)

อ้างอิง

  1. "Doing Business in China - Survey". Ministry of Commerce - People's Republic of China. สืบค้นเมื่อ 5 August 2013.
  2. "People's Government of HaiNan Province". en.hainan.gov.cn.
  3. "海南省2017年国民经济和社会发展统计公报" [Statistical Communiqué of Hainan Province on the 2017 National Economic and Social Development] (ภาษาChinese). Statistical Bureau of Hainan Province. 2018-01-24. สืบค้นเมื่อ 2018-06-22.{{cite web}}: CS1 maint: unrecognized language (ลิงก์)
  4. "《2013中国人类发展报告》" (PDF) (ภาษาChinese). United Nations Development Programme China. 2013. สืบค้นเมื่อ 2014-05-14.{{cite web}}: CS1 maint: unrecognized language (ลิงก์)
  5. http://www.stats.gov.cn/tjsj/ndsj/2018/indexch.htm

หนังสืออ่านเพิ่มเติม

  • D'Arcy Brown, Liam (2003). Green Dragon, Sombre Warrior: travels to China's extremes. London: John Murray. ISBN 0-7195-6038-1

แหล่งข้อมูลอื่น