ผลต่างระหว่างรุ่นของ "การรถไฟมาลายา"

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
ไม่มีความย่อการแก้ไข
ไม่มีความย่อการแก้ไข
บรรทัด 1: บรรทัด 1:
{{short description|Malaysian rail operator}}
{{short description|Malaysian rail operator}}


{{Infobox rail
{{Infobox rail
| railroad_name=การรถไฟมาลายู<br><small>''Keretapi Tanah Melayu''</small><br /><small>كريتاڤي تانه ملايو</small>
| railroad_name=การรถไฟมาลายู<br><small>''Keretapi Tanah Melayu''</small><br /><small>كريتاڤي تانه ملايو</small>
บรรทัด 242: บรรทัด 240:
|หมดสัญญาเช่า
|หมดสัญญาเช่า
|-
|-
|Class EL
|คลาส EL
|
|
|[[CRRC Zhuzhou Locomotive ]]
|[[CRRC Zhuzhou Locomotive ]]

รุ่นแก้ไขเมื่อ 15:27, 11 มกราคม 2563

การรถไฟมาลายู
Keretapi Tanah Melayu
كريتاڤي تانه ملايو
ภาพรวม
สํานักงานใหญ่กัวลาลัมเปอร์
สัญลักษณ์KTM
ที่ตั้งมาเลเซียตะวันตก
วันที่ให้บริการค.ศ.1885(พ.ศ.2428)–ปัจจุบัน
ข้อมูลเทคนิค
ช่วงกว้างราง1,000 mm (3 ft 3 38 in) มีเตอร์เกจ
ความยาว1,677 กิโลเมตร
รถไฟระหว่างเมืองขบวนหนึ่งของเคทีเอ็ม

เกอเรตาปีตานะฮ์เมอลายู (เคทีเอ็ม) (มลายู: Keretapi Tanah Melayu, كريتاڤي تانه ملايو برحد) หรือ การรถไฟมลายา เป็นผู้ดำเนินการรถไฟในมาเลเซียตะวันตก เริ่มสร้างในสมัยอาณานิคมอังกฤษ ชื่อเดิมคือ การรถไฟสหพันธรัฐมลายู (FMSR) และองค์การบริหารรถไฟมลายา (MRA) และได้เปลี่ยนชื่อเป็น "เกอเรตาปีตานะฮ์เมอลายู" ในปี ค.ศ. 1962[1] ส่วนใหญ่ให้บริการรถไฟระหว่างเมือง

โครงข่ายรถไฟ

เกอเรตาปีตานะฮ์เมอลายูให้บริการเส้นทางรถไฟเฉพาะมาเลเซียตะวันตกเท่านั้น ใช้รางขนาด 1,000 mm (3 ft 3 38 in) มีสายหลัก 2 สายใหญ่ ได้แก่

สายชายฝั่งทะเลตะวันตก

สถานีรถไฟกาจัง ในสายชายฝั่งทะเลตะวันตก

สายชายฝั่งทะเลตะวันตก เริ่มต้นจากสถานีรถไฟปาดังเบซาร์ รัฐปะลิส (บนพรมแดนไทย-มาเลเซีย) มุ่งหน้าลงใต้สิ้นสุดที่จุดผ่านรถไฟวุดแลนส์ ประเทศสิงคโปร์ สถานีรถไฟรายทางที่สำคัญได้แก่ สถานีรถไฟเซ็นทรัลกัวลาลัมเปอร์ กัวลาลัมเปอร์ กับสถานีรถไฟบัตเตอร์เวอร์ธ รัฐปีนัง ปัจจุบันมีแผนที่จะติดตั้งระบบจ่ายไฟฟ้าเหนือหัวบนเส้นทางนี้

สายชายฝั่งทะเลตะวันออก

สถานีรถไฟกัวลาไกร ในสายชายฝั่งทะเลตะวันออก

สายชายฝั่งทะเลตะวันออก ระบบรถไฟยังไม่ทันสมัยเหมือนฝั่งตะวันตก วิ่งจากสถานีรถไฟเกอมัซ รัฐเนอเกอรีเซิมบีลัน ไปยังสถานีรถไฟตุมปัต รัฐกลันตัน แนวเส้นทางส่วนใหญ่จะลัดเลาะเข้าไปในป่า จึงได้ฉายาว่า ทางรถไฟสายป่ารก ส่วนรัฐตรังกานู เป็นเพียงรัฐเดียวในมาเลเซียตะวันตกที่ไม่มีรถไฟเคทีเอ็มผ่าน

โครงสร้างพื้นฐาน

รถไฟเคทีเอ็มมีระยะทางเดิมรวมทั้งหมด 1,699 กิโลเมตร แต่เนื่องจากการปิดทางรถไฟช่วงตันจงปาการ์-กรันจี เมื่อวันที่ 17 กรกฎาคม ค.ศ. 2011 จึงทำให้ระยะทางเหลือเพียง 1,677 กิโลเมตร ทางรถไฟส่วนใหญ่เป็นทางเดี่ยว จะมีเพียงช่วงระหว่างสถานีรถไฟอีโปะฮ์-เกอมัซ และสายย่อยพอร์ตกลัง-บาตูเคฟส์เท่านั้น ที่เป็นทางคู่

เส้นทางอื่น ๆ

มีสายรถไฟอื่น ๆ ในประเทศมาเลเซียที่มิได้ดำเนินการโดยเคทีเอ็ม ได้แก่ การรถไฟรัฐซาบะฮ์ ในรัฐซาบะฮ์ มาเลเซียตะวันออก และรถไฟไต่เขาปีนัง บนเกาะปีนัง

เส้นทางย่อย

นอกจากสายชายฝั่งทะเลตะวันตกและตะวันออกแล้ว ยังมีสายรถไฟแยกย่อยอีกมากมาย ดังนี้

ใช้งาน

รถไฟระหว่างเมือง-รถสินค้า

รถไฟชานเมือง-รถสินค้า

รถสินค้า

  • พอร์ตกลัง - ปูเลาอินดะฮ์
  • เกิมปัซ - ตันจงเปอเลปัซ
  • เกิมปัซ - ปาซีร์กูดัง
  • บัตเตอร์เวิร์ท - นอร์ทบัตเตอร์เวิร์ทเทอร์มินัล

สายย่อยเข้าศูนย์ซ่อมบำรุง

  • อีโปะฮ์ - ฟาลิม (ไม่ได้ใช้งาน)
  • บาตูกาจะฮ์ - ศูนย์ซ่อมบำรุงหลักบาตูกาจะฮ์

ไม่ได้ใช้งาน

รื้อถอนทางแล้ว

  • ฟาลิม - เตอโรโนะฮ์
  • กวง - บาตูอารัง - บาตังเบอร์จุนไต
  • ตัมปิน - มะละกา
  • ไตปิง - พอร์ตเวลด์
  • บูกิตกูดา - เจอรัม - กัวลาเซอลาโงร์
  • บาเฮา - กัวลาปีละฮ์
  • ตาปะฮ์โรด - เตอลุก์อินตัน - เตอลุก์อินตันวอร์ฟ
  • ซาละก์เซอลาตัน - ชุมทางอัมปัง - ถนนสุลต่าน (ปัจจุบันคือรถไฟฟ้าสายอัมปัง)
  • ชุมทางอัมปัง - อัมปัง (ปัจจุบันคือรถไฟฟ้าสายอัมปัง)
  • จุดผ่านรถไฟวุดแลนส์ - บูกิตตีมะฮ์ - ตันจงปาการ์ (รางโดนรื้อบางส่วน)

ระบบรถไฟ

หลังจากการควบรวมกิจการรถไฟในมาเลเซีย การรถไฟมลายา (ในขณะนั้น) ได้สั่งซื้อรถจักรไอน้ำจากสหราชอาณาจักร เพื่อนำมาใช้งานในประเทศ ส่วนรถจักรดีเซลคันแรก คือ ชันเตอร์คลาส 15 ได้มาในปี ค.ศ. 1948 ต่อมาได้เปลี่ยนมาใช้รถจักรดีเซลทั้งระบบในช่วงปี ค.ศ. 1950-1970 ส่งผลให้รถจักรไอน้ำถูกปลดประจำการทั้งหมดในปี ค.ศ. 1972 เคทีเอ็มได้สั่งซื้อรถจักรดีเซลจากหลาย ๆ ประเทศ ได้แก่ อังกฤษ, ญี่ปุ่น, แคนาดา, อินเดีย, เยอรมนี และจีน

รถไฟฟ้าเริ่มใช้งานครั้งแรกในปี ค.ศ. 1995 เพื่อใช้งานในรถไฟชานเมืองเคทีเอ็ม โดยใน 1 ชุดจะมี 3 คัน

รถจักร

รถจักรใช้สำหรับสับเปลี่ยน
รุ่น ภาพ ผู้ผลิต เริ่มใช้งาน จำนวน เลข ประเภท สถานะ
คลาส 15 Vulcan Foundry 1948(2491) 20 15101-15120 ดีเซลไฟฟ้า เลิกใช้งาน
คลาส16 North British Locomotive

Company

1955(2498) 6 16101-16106 ดีเซลไฮดรอลิค เลิกใช้งาน
คลาส 17 Kisha Seizo 1964(2507) 15 17101-17105 ดีเซลไฮดรอลิค เลิกใช้งาน
คลาส 18 Brush HMA 1978(2521) 10 18101-18110 ดีเซลไฟฟ้า เลิกใช้งาน
Class 19 Hitachi 1983(2526) 10 19101-19110 ดีเซลไฟฟ้า ยังใช้งาน
รถจักรใช้สำหรับลากขบวนรถ
รุ่น ภาพ ผู้ผลิต เริ่มใช้งาน จำนวน เลข ประเภท สถานะ
คลาส 20 Vulcan Foundry 1957(2500) 26 20101-20126 ดีเซลไฟฟ้า เลิกใช้งาน
คลาส 21 Kisha Seizo 1965-1968 (2508-2511) 25 21101-21115

21201-21210

ดีเซลไฮดรอลิค เลิกใช้งาน
คลาส 22 English Electric

Associated Electrical Industries

Metro-Cammell

1971(2514) 40 22101-22140 ดีเซลไฟฟ้า เลิกใช้งาน
คลาส 23 Hitachi 1983(2526) 15 23101-23115 ดีเซลไฟฟ้า ยังใช้งาน
คลาส 24 Toshiba 1987(2527) 26 24101-24126 ดีเซลไฟฟ้า ยังใช้งาน
คลาส 25 Electro-Motive Diesel 1990-2002(2533-2545) 17 25101-25112

25201-25205

ดีเซลไฟฟ้า ยังใช้งาน
คลาส 26 Adtranz 2003(2546) 20 26101-26120 ดีเซลไฟฟ้า ยังใช้งาน
คลาส 29 Dalian Locomotive

& Rolling Stock

2005(2548) 20 29101-29120 ดีเซลไฟฟ้า ยังใช้งาน
คลาส YDM4 Diesel Locomotive

Works

1996(2539) 33 6333-6897 ดีเซลไฟฟ้า หมดสัญญาเช่า
คลาส EL CRRC Zhuzhou Locomotive 2015(2558) 2 EL001-EL002 ไฟฟ้า ยังใช้งาน
รถดีเซลราง
รุ่น ภาพ ผู้ผลิต เริ่มใช้งาน ประเภท สถานะ
คลาส 27 Commonwealth Engineering 1960(2503) ดีเซลรางไฟฟ้า เลิกใช้งาน
คลาส 28 Hitachi 1966(2509) ดีเซลรางไฟฟ้า เลิกใช้งาน
รถราง Ganz Mavag 1988(2531) รถรางดีเซล เลิกใช้งาน
คลาส 61 CRRC Zhuzhou Locomotive 2019(2562) ดีเซล​ราง​ไฟฟ้า​แบบชุด ทดลองใช้งาน
รถไฟฟ้าชานเมือง
รุ่น ภาพ ผู้ผลิต เริ่มใช้งาน จำนวน เลข สถานะ
คลาส 81 Jenbacher 1994(2537) 18 EMU 01-EMU 18 ยังใช้งาน
Class 82 Union Carriage & Wagon 1996(2539) 22 EMU 41-EMU 62 เลิกใช้งาน
คลาส 83 Hyundai Rotem 1996(2539) 22 EMU 19-EMU 40 ยังใช้งาน
คลาส 92 CRRC Zhuzhou Locomotive 2012(2555) 38 SCS 01-SCS 38 ยังใช้งาน
รถไฟฟ้าระหว่างเมือง
รุ่น ภาพ ผู้ผลิต เริ่มใช้งาน จำนวน เลข สถานะ
คลาส 91 Hyundai Rotem

Mitsubishi Electric

2009(2552) 5 ETS 01-ETS 05 ยังใช้งาน
คลาส 93 CRRC Zhuzhou Locomotive 2015(2558)

2019(2562)

19 ETS 201- ETS 219 ยังใช้งาน

โรงงานรถจักร รถไฟฟ้า รถโดยสาร และรถสินค้า

  • โรงงานกลางบาตูกาจะฮ์
  • ศูนย์ซ่อมบำรุงกลัง (สำหรับรถจักรเคทีเอ็ม คลาส 26 และ 29)

ศูนย์ซ่อมบำรุงรถจักร รถโดยสาร รถสินค้า

  • ศูนย์ซ่อมบำรุงกลางกัวลาลัมเปอร์
  • ศูนย์ซ่อมบำรุงบาตูกาจะฮ์
  • ศูนย์ซ่อมบำรุงบูกิตเตองะอ์
  • ศูนย์ซ่อมบำรุงบูกิตเมอร์ตาจัม
  • ศูนย์ซ่อมบำรุงเกอมัซ
  • ศูนย์ซ่อมบำรุงตุมปัต
  • ศูนย์ซ่อมบำรุงพอร์ตกลัง
  • ศูนย์ซ่อมบำรุงสิงคโปร์ (ปิดตัวลงวันที่ 1 กรกฎาคม ค.ศ. 2011)
  • ศูนย์ซ่อมบำรุงกัวมูซัง
  • ศูนย์ซ่อมบำรุงปาดังเบอซาร์
  • ศูนย์ซ่อมบำรุงเกิมปัซ (กำลังก่อสร้างเพื่อใช้แทนศูนย์สิงคโปร์)

ศูนย์ซ่อมบำรุงรถไฟฟ้าระหว่างเมือง

  • ศูนย์ซ่อมบำรุงบาตูกาจะฮ์

ศูนย์ซ่อมบำรุงรถไฟฟ้า

  • ศูนย์ซ่อมบำรุงรถไฟฟ้ากลางกัวลาลัมเปอร์
  • ศูนย์ซ่อมบำรุงรถไฟฟ้าราวัง
  • ศูนย์ซ่อมบำรุงรถไฟฟ้าเซอเริมบัน
  • ศูนย์ซ่อมบำรุงรถไฟฟ้าพอร์ตกลัง

หน่วยงานย่อย

รถไฟระหว่างเมืองและอีทีเอส

ไฟล์:Ktmb class 91 and class 92 ipoh station.jpg
รถไฟฟ้าเคทีเอ็ม คลาส 91 และ 92 ที่สถานีรถไฟอีโปะฮ์

รถไฟระหว่างเมือง (มลายู: KTM Antarabandar) ดำเนินการโดยเกอเรตาปีตานะฮ์เมอลายู วิ่งระหว่างหาดใหญ่-เซ็นทรัลกัวลาลัมเปอร์-สิงคโปร์-วุดแลนส์ ทุกขบวนใช้รถจักรดีเซลลากจูง ประเภทขบวนรถ ได้แก่ รถธรรมดา และรถด่วน โดยขบวนรถชายฝั่งตะวันตกจะมีความทันสมัย และมีเฉพาะรถด่วน ส่วนขบวนรถชายฝั่งตะวันออก ยังไม่ค่อยทันสมัยมาก และมีทั้งรถด่วนและรถธรรมดา

รถไฟชานเมือง

รถไฟฟ้าเคทีเอ็ม คลาส 83 ในขบวนรถไฟชานเมืองที่สถานีรถไฟธนาคารเนอการา

รถไฟชานเมืองเคทีเอ็ม เปิดให้บริการครั้งแรกในปี ค.ศ. 1995 เพื่อรองรับการขนส่งในกัวลาลัมเปอร์และปริมณฑล ปัจจุบันมีจำนวนรถไฟ 248 เที่ยวต่อวัน จำนวนสถานี 45 สถานี (ในทุก ๆ สถานีจะมีที่จอดรถ) ระยะทาง 175 กิโลเมตร มีสองสายหลักได้แก่ สายเซอเริมบัน (มีสายย่อยคือสายตันหยงมาลิม ความถี่ทุก ๆ 30 นาที) และสายพอร์ตกลัง ความถี่ทุก 15 นาทีในชั้วโมงเร่งด่วน ทุก 20 นาทีในชั่วโมงปกติ ทุกคันเป็นรถปรับอากาศ ใช้รถรุ่นเคทีเอ็ม คลาส 81, 82, 82 และ 92 รถไฟชานเมืองมีประโยชน์ต่อเดินทางจากชานเมืองเข้าสู่กัวลาลัมเปอร์เป็นอย่างมาก โดยเป็นอีกทางเลือกหนึ่งที่สำคัญ สถิติปี ค.ศ. 2010 ผู้โดยสารทั้งหมด 50 ล้านคนต่อปี

รถไฟชานเมืองเคทีเอ็ม เป็นระบบรถไฟที่ทำกำไรสูงที่สุดถึง 100 ล้านริงกิต สูงกว่ารถไฟระหว่างเมืองซึ่งทำกำไรได้เพียง 70.94 ล้านริงกิต

รถไฟสินค้า

เคทีเอ็มทีรถไฟสินค้าวิ่ง 37 เที่ยวต่อวัน ส่วนใหญ่จะพ่วงตู้คอนเทนเนอร์ สถิติปี ค.ศ. 2006 ทำรายได้ 113 ล้านริงกิต มากขึ้นกว่าปีก่อน 5.2%[2]

หน่วยงานอื่น ๆ ที่ไม่ใช่รถไฟ

  • การขนส่งสินค้ารูปแบบอื่น

ก่อตั้งในปี ค.ศ. 1988 และจดลิขสิทธิ์ในปี ค.ศ. 1991 บริษัทมีรถขนส่ง 225 คัน และรถพ่วง 1,300 คัน ใช้ขนส่งสินค้าจากท่าเรือ[3]

  • ที่จอดรถ

ก่อตั้งในปี ค.ศ. 1994 มีลูกจ้าง 70 คน และที่จอดรถ 16 แห่ง ปัจจุบันมีแผนจะสร้างที่จอดรถที่สถานีรถไฟเซอเริมบันและสุไหงบูโลห์[4]

การปรับให้ทันสมัย

สถานีรถไฟตันจงมาลิม

การพัฒนาให้ทันสมัยยังคงดำเนินการอยู่เรื่อย ๆ ในปี ค.ศ. 1989 ได้เริ่มลงมือสร้างทางคู่และติดตั้งกระแสไฟฟ้าระหว่างสถานีราวัง-เซอเริมบัน, ชุมทางบาตู-เซ็นทัล, กัวลาลัมเปอร์-พอร์ตกลัง ซึ่งต่อมาก็คือรถไฟชานเมืองเคทีเอ็มนั่นเอง[5] โครงการต่อมาก็คือ การติดตั้งการจ่ายไฟฟ้าระหว่างสถานีราวัง-อีโปะฮ์ ซึ่งเริ่มในปี ค.ศ. 2000 และเสร็จในปี ค.ศ. 2010 และมีแผนจะเปิดรถไฟระหว่างเมือง 16 ขบวนต่อวัน ความเร็ว 160 กิโลเมตรต่อชั่วโมง[6]

การพัฒนา

  • ปรับปรุงทาง 327 กิโลเมตร จากปาโละฮ์-สิงคโปร์, สายหลักเซอเริมบัน (ค.ศ. 1988–1994) (70 ล้านดอลลาร์สหรัฐ)
  • สร้างทางคู่ในช่วงสถานีราวัง-เซอเริมบัน (ค.ศ. 1990–1994) (62 ล้านดอลลาร์สหรัฐ)
  • สร้างทางคู่ในช่วงสถานีกัวลาลัมเปอร์-พอร์ตกลัง (ค.ศ. 1991–1994) (66 ล้านดอลลาร์สหรัฐ)
  • ขยายอุโมงค์รถไฟบริเวณสถานีเซอเริมบัน (ค.ศ. 1994–1995) (4 ล้านดอลลาร์สหรัฐ)
  • สร้างทางรถไฟเชื่อมพอร์ตกลัง-ปูเลาอินดะฮ์ (ค.ศ. 1997–1999) (4 ล้านดอลลาร์สหรัฐ)
  • สร้างสะพานรถไฟ, สะพานถนนข้ามทางรถไฟ ช่วงระหว่างสถานีราวัง-กาจัง (ค.ศ. 1991–1994) (6 ล้านดอลลาร์สหรัฐ)
  • สร้างสะพานรถไฟ, สะพานถนนข้ามทางรถไฟ ช่วงระหว่างสถานีกาจัง-เซอเริมบัน (ค.ศ. 1991–1994) (16 ล้านดอลลาร์สหรัฐ)
  • สร้างท่อระบายน้ำข้างทางรถไฟระหว่างสถานีนีไล-เซอเริมบัน (ค.ศ. 1994–1995) (4 ล้านดอลลาร์สหรัฐ)
  • สร้างทางรถไฟเชื่อมท่าเรือในโจโฮร์บะฮ์รู (ค.ศ. 1999–2002) (121 ล้านดอลลาร์สหรัฐ)
  • สร้างสถานีรถไฟเซ็นทรัลกัวลาลัมเปอร์ (ค.ศ. 1999–2001) (14.3 ล้านริงกิต)

โครงการในอนาคต

  • สร้างทางรถไฟสายวงกลมในเขตหุบเขากลัง[7]
  • สร้างทางรถไฟสายซูบังจายา - ซูไงบูโละฮ์ เพื่อใช้ขนส่งสินค้า การก่อสร้างจะแบ่งเป็นสองระยะ ระยะที่ 1 จากสถานีซูบังจายา - สนามบินซูบัง ระยะที่ 2 จากสถานีสนามบินซูบัง - ซูไงบูโละฮ์
  • สถานีรถไฟปีนังเซ็นทรัล
  • ส่วนต่อขยายสายปูเลาเซอบัง-มะละกา
  • เพิ่มขบวนรถไฟชานเมืองอีก 20 ขบวนในปี ค.ศ. 2015 และอีก 27 ขบวนในปี ค.ศ. 2017
  • เพิ่มขบวนรถไฟอีทีเอส คลาส 93 (10 ขบวน) และคลาส 94 (22 ขบวน) ในปี ค.ศ. 2015
  • ส่วนต่อขยายสายอีทีเอสไปยังกัวลากังซาร์, บัตเตอร์เวิร์ท, ปาดังเบซาร์, โจโฮร์บะฮ์รู

ดูเพิ่ม

อ้างอิง

  1. http://landasan.info/services/ktmb/
  2. Nathan, Darshini M (6 October 2007). "Back on track: KTMB upgrades to be competitive". Bizweek, The Star. {{cite news}}: ไม่อนุญาตให้ใช้มาร์กอัปตัวเอียงหรือตัวหนาใน: |publisher= (help)
  3. "Multimodal Freight Sdn. Bhd. Company Info". KTM berhad.
  4. "KTMB Car Park Company Info". KTM Berhad.
  5. "KTM projects introduction". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 August 2007. สืบค้นเมื่อ 14 June 2007.
  6. "Electrified Double Track Project Between Rawang and Ipoh". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 September 2007. สืบค้นเมื่อ 14 June 2007.
  7. "Commuter line for suburbs". The Star. สืบค้นเมื่อ 17 April 2008.

แหล่งข้อมูลอื่น